انتظار نادرستی است اگر فکر کنیم چون مهدی طارمی آقای گل لیگ است باید پنالتی اش گل می شد یا چون دروازه بان تیم ملی قطر درون دروازه لخویا بود و آن اشتباه مهلک منجر به گل ایران را مقابل تیم ملی ایران در آزادی با ۱۰۰ هزار تماشاگر انجام داد، از پیش بازنده می بود! چه کسی می تواند از فوتبالی که بهترین خط حمله لیگ ۱۶ آن با ۴۸ گل زده از آن قهرمان آن است انتظار شق القمر داشته باشد آنهم بدون تماشاگر و با هزاران فشار روحی و روانی که قبل بازی بر تیم وارد شده است.
قبل بازی لخویا همه از لخویا غول ساختند اما بعد بازی که برانکو و شاگردانش ابهت پوشالی رسانه ای ساخته لخویا را فروریختند همان افراد و رسانه ها به تحریک هواداران پرسپولیس پرداختند و به هیجانات کاذب دامن زدند. جالب آنکه همینان با اولین پنالتی که طارمی گل کند او را به یک بت مبدل می کنند! مگر پس از اولین پنالتی مهدی بعد آن پنالتی چیپش در بازی الریان همینطور نشد؟
باید تبریک گفت به برانکو که بسیار هوشمندانه اسیر این فضای ملتهب نمی شود و با موج نمی رود. اگر قرار است حرفه ای باشیم باید چون برانکو حرفه ای فکر کنیم. باید برای هر بازیکن روزهای خوب و بد ، احساسات و عاطفه ، خشم و هیجان و فراز و نشیب قایل شویم. حتی برخی از خبرنگاران نیز باید با درک بهتر از شرایط از طرح سؤالات غیرحرفه ای در چنین فضای ملتهب خودداری کنند و نه خود را سوژه خبری کنند! و نه بازیکنان و مربیان و تیم ها را. مهدی طارمی هم ، مهدی طارمی است.
 همین مهدی طارمی بارها از توپ های مرده پیروزی ساخته است و همگان را به تعجب واداشته است. بعضی وقتها هم شده که هرچه زده به در و دیوار زده است. اما در برابر گلر لخویا چیپ نزد. به در و دیوار هم نزد. اصلا بد نزد و اگر منتقدان مهدی - مخالفان پرسپولیس و برانکو! - ضربه طارمی را مجدد مانند ما چندباره بازبینی کنند خواهند دید که عالی زد. به قصد یک سوم بالای گوشه های دروازه زدن پنالتی کاری است که از بزرگان فوتبال جهان انتظار می رود. می گویند پنالتی ۵۰-۵۰ است.
در آن طرف توپ هم نه دروازه لخویا خالی از سنگربان بود و نه دروازبان لخویا چوب خشک. شاید که نه ، حتما باید دگم بودن و غیرمنصفانه برخورد کردن را کنار گذاشت و بجای سرزنش و تحقیر طارمی ، عملکرد عالی دروازه بان لخویا را ستود. کاری که اگر یک دروازه بان ایرانی مانند عابدزاده ، رحمتی و بیراموند خودمان انجام می دادند ، هدر رفتن پنالتی حریف را حتما پای آنان می نوشتیم که بارها هم نوشته ایم. کاری که اخیرا حسینی در فوتبال ساحلی و ضیافت پنالتی ها انجام داد و او را ستایش کردیم و پاداشش شد دستکش طلای مسابقات بی آنکه حتی یک لحظه شک به خودمان دهیم که ضربه زننده ضربه ...! همین روز پیش از بازی با لخویای قطر ، در بازی استقلال تهران با العین امارات کاوه رضایی -جفت طارمی در نزدن موقعیت های صددرصدی!- در شرایطی که جهت پایش کاملا قابل خواندن بود ، توپ را با گوشه سمت راست پایین تور دروازه آشنا کرد در حالی که دروازبان العین بسیار کم هوش تر از دروازه بان بلند قامت لخویا عمل کرد و به جهت مخالف ضربه شیرجه رفت! 

توصیه ما به دوستان این است! حالا که تب و تاب و هیجان بازی خوابیده است، تصاویر را از لحظه پنالتی گرفتن مهدی که واقعا تحسین برانگیز بود تا لحظه دفع کامل توپ توسط لخویا، بدون حب و بغض مجددا نگاه کنند. حتی از مهدی طارمی لب خوانی کنند! (قابل توجه عادل فردوسی پور) تا حتی درک کنند چرا برانکو گفت : " طارمی پنالتی زد چون دیگران آمادگی نداشتند! " 

در صحنه پنالتی کاملا مشخص است که طارمی نگران است. اعتماد به نفس لازم را ندارد. شاید یک لحظه پنالتی از دست رفته مقابل الریان را به یاد آورده است. به همبازیان خود چون سیدجلال و سروش چندین بار رو می کند و ضربه را به آنان تعارف می کند در حالی که همه ما به یاد داریم در دربی ۸۲ همین طارمی بر سر زدن ضربه پنالتی بقصد هت تریک کردن مقابل رحمتی، آنقدر انگیزه و روحیه داشت که کارش با رامین رضاییان به دلخوری و قهر کشیده شد. شاید در بازی با لخویا و همان جا باید سیدجلال بعنوان کاپیتان با تجربه تیم دخالت می کرد و توپ را به سروش یا ماهینی می سپرد یا آنکه خودش زدن پنالتی را بعهده می گرفت. اما واقعا شاید هیچ کدام دیگر از بازیکنان آمادگی پذیرش چنین مسئولیت بزرگی را نداشتند تا بالاخره خود طارمی مانند یک سرباز پشت ضربه قرار گرفت، با مسئولیت پذیری تحسین برانگیز ضربه خود را عالی زد و اما سنگربان لخویا و تیم ملی قطر اینبار هوشمندانه و عالی تر از آقای گل ایران عمل کرد و پیش از آنکه توپ اوج مناسب خود را بگیرد ، آن را دفع کرد. 

در پایان اگرچه معتقدیم نباید مهدی را پیش از آنچه که هست بزرگ یا کوچک در مقابل بزرگان جهان درنظر گرفت ولی نگاهی به آمار ذیل شاید ما را به خود آورد تا این بازیکن را با نقدهای بی پایه و هیجانی از کار نیاندازیم.