در کنار جذابیت، بعضی ها بدردبخور به دنیا می آیند. یعنی از کودکی معلوم است یک چیزی می شوند، یا تیمی را به جام جهانی می برند یا در معتبرترین لیگ اروپا هت تریک می کنند. صحبت از یک ایرانی ست، رضا قوچان نژاد همان گوچی خودمان. بیست و نهم شهریور شصت و شش پسری در مشهد چشم به جهان می گشاید که بعدها دست فوتبال ایران را می گیرد و مدیون خودش می کند. مدیون هوش ذاتی، مدیون حرفه ای بودنش.
گوچی که سابقه بازی در تیم زیر نوزده سال هلند را دارد با یک تلفن به ایران می آید. کارلوس کی روش فقط در «بیانیه» نویسی تبحر ندارد، بازیکن شناس هم هست. با رضا تماس می گیرد؛ « سلام آقا رضا، خوبی؟ کارلوس کی روشم، سرمربی «محترم» تیم ملی فوتبال ایران، دستِ راست فرگوسن، رفیق افشین خانِ [پیروانی]، بی زحمت بیا برای ایران بازی کن.» کارلوس بعد از احوالپرسی های مرسوم، از او می خواهد به بازی در تیم ملی ایران فکر کند. رضا چند ساعتی در بلژیک فکر می کند. جوان است و حق دارد بترسد. سرنوشت فریدون زندی را مرور می کند؛ «بنده خدا تو آلمان برو بیایی داشتاا اما از وقتی پاشو گذاشت تو فوتبال ایران، تِرکیییییییید» 
اما گوچی بر ترس اش غلبه می‌کند و بعد از کمی فکر، قبول می کند. سرنوشت آدم ها که شبیه به هم نیست، حتما خود زندی هم اشتباه کرده. گوچی بالاخره می آید. گُل هم می کند. گل برتری تیم ملی مقابل کره جنوبی در بیست و هشتم خرداد نود و دو را او می زند. در جام جهانی هم تنها گلزنمان گوچی ست.
با ظهورِ سردار، گوچی کم کم به حاشیه می رود و نیمکت نشین می شود، اما نا امید نمی شود. تیم های زیادی عوض می کند تا نشان دهد تمام نشده. آخر سر  بر می گردد هرنفین. او حالا دوباره به همان رضای دوست داشتنی تبدیل شده. با سیزده گل زده در صدر گلزنان هلند ایستاده و آقای گل یک لیگ اروپایی ست. واقعیت این است زدن سه گل هت تریک در لیگ هلند از هر کسی ساخته نیست، باید حرفه ای بود، باید اینکاره بود.
گوچی حالا پرچمدار فوتبال ایران در اروپا شده. شاید بعد از نوشتن ما دیگر گل نزند یا چشمه اش خشک شود، اما باز هم باید برای او نوشت. او فوتبالیست بدنیا آمده. گوچی سرعتی نیست اما هوش زیادیِ دارد. روح آغشته شده اش با موسیقی همیشه او را در بهترین نقطه زمین نگه می دارذ.

مصطفی فراغت
روزنامه نگار