مهمترین اتفاق فوتبالی سال 95 جابجایی رئیس و نایب رئیس بود یعنی همان روزی که جای کفاشیان و تاج در فدراسیون فوتبال عوض شد و به قول خیلی‌ها فقط راننده تغییر کرد. هم کفاشیان در فدراسیون ماند و هم تاج، هم مشکل حق پخش حل نشد و هم دعوای مربیان ملی و باشگاهی پابرجا ماند. سایه مشکلات اقتصادی همچنان روی سر باشگاه‌ها است و البته فوتبال باشگاهی طعم محرومیت از نقل و انتقالات را هم چشید. 

 اگر چه سال 95 تحت تاثیر برگزاری بزرگترین مسابقات ورزشی دنیا یعنی المپیک قرار داشت اما المپیک هر چقدر هم بزرگ باشد، برای فوتبالی‌ها؛ فوتبال چیز دیگری است با همه هیجان و شور و اشتیاق و البته با تمام دعواهایش. یکی از این دعواها که می‌تواند دعوای سال هم لقب بگیرد درگیری کی‌روش و برانکو بود. 

 برانکو که می‌خواست ماموریت ناتمامش را کامل کند، تاب نیاورد و به اردوی خارج از برنامه تیم ملی در دبی واکنش نشان داد. این موضوع واکنش کی‌روش را در پی داشت و داستان‌هایی که دیگر همه آن را از بَر هستند. 

 فوتبال ایران از این دست دعواها کم نداشته، اما اینکه دو مربی خارجی به هم بتازند کم بود و فدراسیون هم مثل یک تماشاگر خوب شاهد بیانیه‌های پی در پی کی‌روش بود و البته در نهایت سکوت خود را تدبیر نامید غافل از اینکه در سایه همین سکوت بود که کی‌روش به بیانیه‌ها و صحبت‌هایش علیه فدراسیون فوتبال ادامه می‌داد.

 در این میان اما یک طرف ماجرا پرسپولیس بود و برانکو؛ یک تیم محبوب و یک مربی محبوب. همین موضوع سبب شد که خیلی‌ها بگویند کی‌روش به زمین سفت رسیده است. پرسپولیسی‌ها که در اوایل سال 95 رویای خود را از دست رفته دیدند و جام را به خاطر تفاضل گل به استقلال خوزستان واگذار کردند دیگر تاب این درگیری را نداشتند. کارهای کی‌روش می‌توانست آنها را از رویایشان دور کند اما در نهایت همه چیز مدیریت شد تا پرسپولیس در لیگ برتر، سال 95 را به بهترین شکل ممکن تمام کند. باید دید سال 96 در شرایطی که پس از شکست در دربی تنها چیزی که می‌تواند مرهم زخم هواداران پرسپولیس باشد قهرمانی در لیگ است به رنگ سرخ در می‌آید؟ از همه اینها که بگذریم آروزی همه در سال 95 یک چیز است؛ پیشرفت فوتبال به دور از حاشیه و دعوا و درگیری. یعنی می‌شود آن روز را ببینیم؟

*محسن اثیمی