علمای صاحب‌نظر و خلاصه آنان که شمع محافل علمی‌اند، عقیده دارند زبان قوی‌ترین ماهیچه بدن است. اگر سراغ دلیل از آن‌ها بگیرید بلاشک، مردمانی فوتبالی از سرزمین پارس را مثال می‌زنند که به قول جلال رفیع، با ژیمناستیک کلامی، دلبری می‌کنند در این آشفته بازار! فرقی ندارد در قبال هر کس باشد؛ پله، مارادونا، مسی، رونالدو و...! همه شده‌اند یک مشت عیب‌جو که انقلاب رسانه‌ای یک دهه اخیر، به کمک‌شان آمده. همینطور پیش بروند تن نظامی را در گور خواهند لرزاند، چنان که بنده‌ی ‌خدا به جای طلب بهشت ابدی، از پروردگار درخواست آلزایمر نماید تا آن همه شعر و سخن پرنغزش درباره خشت نزدن و گزیده‌گویی را از دم فراموش کند. 

در این بین بعد از دیوار صوتی و تصویری، این تکنولوژی‌های‌مان است که بیش از همه متضرر می‌شوند. بالاخره ابزارهای رسانه‌ای، تا یک جایی در برابر این حجم از هجوم دوام می‌آورند. می‌شود آن همه فسفر که صرف تحریر، تقریر و ضرب کیبورد می‌شود را جای دیگری سوزاند؛ در این صورت شک نکنید گرگ وال استریت شدن هم راحت است. اما اگر مغضوبیت را به صراط مستقیم ترجیح بدهیم، حسابی به کاهدان زده‌ایم و دست آخر این خودمانیم و یک وجدان ناآرام!

پرسپولیس برانکو، همیشه ترس‌برانگیز است؛ نه فقط برای رقبا! بلکه برای همین دوستان سخن‌گوی بلامعارض؛ بالاخره مرد کروات همیشه جواب منتقدانش را نه پشت سخن و لاف، بلکه در زمین می‌دهد. و چه جوابی کوبنده‌تر و ملال‌آورتر از این؟ اما ظاهراً این دوستان با واژه ریسک ازدواج کرده‌اند و خطراتش را در هر صورتی به جان می‌خرند. بالاخره رسالتی که بر گردن دارند، ایجاب می‌کند این حجم از شجاعت و نترسی را!

وضعیت به حدی بغرنج شده‌است که بهترین تیم تاریخ لیگ‌برتر، همیشه صندوق انتقادات‌اش پر است. پرسپولیس برانکو حتی اگر به هیچ رکوردی در لیگ رحم نکند، بازهم دوستان ایراد می‌گیرند که سرعت شکستن رکوردها از سرعت نور کمتر بوده و لذا سرخپوشان در بحران هستند. غافل از این که برانکو پوستش در فوتبال ایران حسابی کلفت شده‌‌است و می‌داند میدان دادن به این قضایا، بیشتر اوج دادن به این پرنده‌های خوش خط و خال است. او فقط یک گوشه می‌نشیند، و تیمش را چفت و بس می‌کند، که مثل همیشه آبروی ایران در آسیا باشند. تصمیماتش قطعی است و طوری محاسبات فیزیکش را حل می‌کند که طوفانش دامن بدخواهنش را بگیرد. که ثابت کند همه‌ی این‌ گزاف‌گویی‌ها، ظاهر کار است و در باطن، کسانی که پرسپولیس را محکوم به حکم‌هایی نظیر بحران غیرقابل کنترل می‌کنند قید نان شب‌شان را هم برای تحسین مخفیانه همکاری و اتحاد این تیم می‌زنند.

انتقاد حرام نیست. پلی است برای موفقیت؛ به شرط آن این اسب چموش را یک فرد کاربلد و صادق سپرد، نه یکی چموش‌تر از اسب. این یعنی باید فاکتور بگیریم از ایرادگیری‌های عده‌ای که جز صلاح و پیشرفت فوتبال ایران چیزی نمی‌خواهند. می‌توانیم در این باب ایرادهایی که به ساختار دفاعی پرسپولیس لیگ پانزدهم و عدم جذب سیدجلال حسینی اشاره کنیم. که در ادامه‌اش هم سرمربی‌ ما نشان داده، برای فرد سخن‌دان گوش شنوا دارد. چنین منتقدانی نه یک مسئله بغرنج، بلکه نعمتی هستند برای فوتبال امروز ما! و خصوصاً برای  تیم برانکو که قطعاً بی‌ایراد نیست. اما همانطور که بارها متذکر شدیم، به‌چالش کشیدن یک تیم باید با استدلال باشد. منظور نگارنده شخص شاخصی نیست؛ همه‌ی ما، گاهی منطق را زیر پای‌مان لگدمال می‌کنیم؛ فرقی ندارد؛ رسانه‌ای و غیررسانه‌ای، پرسپولیسی و غیر پرسپولیس باید همه ریشه‌کن کنیم این عیوب مضحک را! و برای یک بار هم شده که جلوی عادات‌ بدمان اتوبوسی دفاع نکنیم!

حسین رضایی - حبرنگار پیروزی