پیروزی دیلی، اصل غافلگیری یعنی حضور فیکس یک پسر ۲۱ ساله در سمت راست تیمی که دو مدافع ملی‌پوش دارد. اول فصل، ترکیب پرسپولیس جانشین داشت و جا نداشت. انتقادها به برانکو شروع شده بود. می‌گفتند دو اکراینی بی کیفیت برای هدر رفتن سهمیه بازیکنان پرسپولیس کافی بودند که حالا یک جوان را روی نیمکت فیکس کرده است. جوانی که در ملوان مربی‌ها را مجاب می‌کرد تا به خاطرش ارنج تیم را عوض کند تا او در بهترین پست، بهترین عملکردش را داشته باشد، در پرسپولیس دیده نمی‌شد. شاید جدایی ساسان انصاری و در پی آن درخشش فوق‌العاده‌اش در فولاد، پسر محجوب پرسپولیس را دو دل کرد که اگر بمانم و به من بازی نرسد، شاید خیلی از چیزها تمام شود. اما گاهی وقت‌ها برای بعضی از آدم‌ها زندگی یکدفعه شیرین می‌شود. پدیده‌ها یکدفعه ظهور می‌کنند و مربی‌ها شجاع لقب می‌گیرند. برگردیم به ابتدای فصل. جایی که داستان برای صادق فقط در حدی شیرین بود که تیمش صدرنشین است. درست یک هفته بعد از بازگشت ساسان انصاری به فولاد، راست ملی‌پوش یاغی پرسپولیس از ترکیه برگشت. خواه ناخواه رامین رضاییان بودن وزن این را داشت که همان اندک شیرینی را هم از روزهای محرمی بگیرد. ماهینی بهترین روزهای خودش را می‌گذراند و همه از چگونگی ورود رضاییان به ترکیب می‌گفتند. صادقانه می‌تواینم بگوییم که صادق از یاد خیلی از ما نیز رفته بود.

برای او فقط شماره ۱۷ ساسان مانده بود و عقبه عظیم این شماره که روزی تن کسی مثل فرشاد پیوس بود. حضور در ۲۱ سالگی در پرسپولیس مثل یک رویا بود و بازی نکردن، دقیقا مرگ تدریجی همان رویا. اما صبر؛ این واژه لعنتی که سخت به واقعیت تبدیل می‌شود، ولی اگر بشود دیگر راه بازگشتی باقی نمی‌گذارد. همه چیز به سمت بینهایت می‌رود. مثل امروز؛ امروزی که دوباره اتفاقی مثل ملوان در پرسپولیس افتاده است. صادق محرمی انقدر خوب بوده که برانکو به خاطرش همه کار می‌کند. ترکیب تغییر می‌دهد و از بازیکنان در پست غیرتخصصی استفاده می کند. امروز همه فهمیدند اگر کسی مثل صادق محرمی راست پرسپولیس را اینطور برای خودش نمی‌کرد، برانکو به این راحتی‌ها نمی توانست رفتار تندش با رضاییان را ادامه دهد. محرمی حالا این روزها نه فقط سوگلی برانکو بلکه بهترین حلقه گمشده همه‌ی پرسپولیسی‌هاست. اگر اول فصل برای ضعیف نشدن تیم اصرار روی بازگشت رضاییان داشتند، حالا با وجود صادق خیال‌شان راحت است و می توانند بدون ترس کمی از حق طرفداری‌شان دفاع کنند. دفاع راست این روزهای پرسپولیس از همه نظر کامل نشان داده است. مستحکم در کارهای دفاعی و سریع و تکنیکی در کارهای هجومی. فقط کافی است حرکت ۴۰ متری‌اش در بازی مقابل نفت به گل تبدیل می‌شد؛ الان از زننده یکی از زیباترین گل‌های چند سال اخیر لیگ برتر می‌گفتیم. گرچه با اینکه این توپ گل نشده، در حال صحبت کردن درباره مهدوی‌کیای جدید فوتبال ایران هستیم. فیکس شدن در پرسپولیس برانکو بینظیر است. درست مثل عملکرد صادق. حالا برای او فقط مانده تیم‌ملی. نه فقط دعوت شدن؛ بلکه به بازی گرفته شدن توسط کی‌روش. هرچند نمی‌شود این را رد کرد که رامین رضاییان فعلا مدافع راست اول تیم‌ملی است. اما صبر صادق، همان ویژگی منحصر به فرد این پسر سر به زیر، چنین وعده‌ای را می‌دهد که از راست تیم‌ملی‌تان به سمت رویاها حالا حالاها مسیر زیاد وجود دارد.