امجدیه روز شنبه 20 آبان گریه می کرد از بی کسی ها وتنهایی هایش ، او دوست ندارد فرزندانش را هنگام مرگ ان جا بگردانند ، آرزوی روزی مثل  اردیبهشت 65 را دارد که همه ستار های یک دهه قبلش برای شادی روح فرهنگ بادکوبه دور هم جمع شدند وبازی کردند ، امجدیه تکرار روزهای خوب وخاطره ساز را آرزو می کند .

امجدیه گریه کرد، گریه ای که همه مجموعه را غرق در اشک کرد، اشک هایی از جنس تنهایی، سکوهای آفتاب خورده عجب غنیمت طلایی وخاطره انگیزی بودند، مدت هاست هزار نفر آدم روی سکوهای امجدیه ای که قلب فوتبال بود ننشسته اند، شاید آشتیانی وهمایون ورنجبر وپور حیدری وجانملکی وشیرزادگان ونیرلو وساعدی وصدقیانی و....نباشند اما در این تلخ کامی های روزگار کاشانی وکارگر جم وحسن آقا وعلی پروین وخوردبین وجباری واسماعیلی ووفاخواه ومعینی وبرادران موطن خواه هستند ، حتی جوانتر ها هم شکوفایی را با امجدیه آغازیدند ، پنجعلی ودرخشان وعلیدوستی وحاجیلو وخیلی های دیگر ...

امجدیه اشک بار بود اما .... 

او تشنه توجه است ، امجدیه هم قلب دارد ، او نیازمند باور این حقیقت تاریخی است  از من وتو ...امجدیه گریست اما به آرامی ...

مهدی حدادپور