این بازی برای ما تشریفاتی نیست
این روزها همه از تشریفاتی بودن بازی با سوریه برای ایران صحبت می‌کنند چرا که ماه‌‌هاست صعودش به جام جهانی قطعی شده است.
از طرفی حریف‌مان کشوری است گرفتار شده در جنگ و ویرانی که معجزه‌وار خود را تا به اینجا رسانده و در آستانه خلق شگفتی عظیم قرار گرفته است. این رودررویی بزرگ در حساس‌ترین هفته از رقابت‌های انتخابی بهانه خوبی دست گمانه‌زنان متوهم و برخی رسانه‌های جنجالی داده است تا با دستاویز قرار دادن حمایت‌های حکومت ایران از سوریه و حضور قدرتمند نظامی در این کشور، اینجا و در میدان مسابقه فوتبال هم مسیر دروازه تیم ملی خود برابر رقیب جنگ‌زده را هموار ساخته تا اتفاقی تاریخی برای آنها رقم بخورد. بی‌خبر از اینکه میدان ورزش و زمین فوتبال دست‌کم برای ما ایرانی‌ها از قداست خاصی برخوردار بوده و قهرمانان‌مان بی‌توجه به نام رقبا تنها برای پیروزی و حماسه‌آفرینی به میدان می‌روند. حال این رقیب کره‌جنوبی و چین شرقی باشد یا کشوری همچون سوریه که تنها با حمایت‌های مالی، اقتصادی و نظامی ایران پابرجا مانده است!
آنها که فوتبال را دنبال می‌کنند، نیک می‌دانند نتیجه بازی با سوریه از خیلی جهات برای ایران مهم‌تر و حیاتی‌تر است. رکورد خارق‌‌‌العاده بسته ماندن دروازه تیم ملی در تمام بازی‌های دور دوم مقدماتی، اگر از صعود سوریه به جام جهانی تاریخی‌تر نباشد، کمتر هم نیست. رکوردی که با رشد و پیشرفت اکثر تیم‌های فوتبال دنیا امکان دارد به دست تاریخ سپرده شده و جاودانه شود اما سوریه همیشه این فرصت را خواهد داشت تا جهانی شود، به ویژه با قوانین تازه فیفا که قصد برگزاری جام جهانی با حضور 64 تیم را دارد.
امروز سربازان کیروش در جنگی تمام‌عیار مقابل حریفی که با انگیزه‌هایی فراتر از حد تصور تجهیز و روانه میدان می‌شود، بهترین بازی خود را به نمایش خواهند گذاشت تا ضمن حفظ رکورد گل نخوردن، رقابت جوانمردانه را برای تمام دنیا به خصوص آنها که با دیده تردید به این مسابقه می‌نگریستند، معنا کنند. زنده باد ایران و ایرانی. زنده باد جوانمردی.