به گزارش پیروزی دیلی، درباره چرایی نمایش ضعیف بازیکنان پرسپولیس در مسابقه پنج‌شنبه اخیر می‌توان چند عامل را ردیف کرد. بگذارید نشانه‌های این وا دادن‌ها را در مسائل روانی پیدا کنیم. اینکه مثلا دو روز قبل از بازی چند بازیکن پرسپولیس در صفحات شخصی‌شان پست‌هایی با مضامین قهرمانی گذاشته و به نوعی درباره جشن قهرمانی گفته بودند. متعاقب این اتفاق بنرهایی از بازیکنان اصلی پرسپولیس آماده و راهی ورزشگاه شد تا مقابل هر سکوی سرخ بازیکنی از این تیم قرار بگیرد و همه چیز برای جشن آماده باشد غافل از اینکه بازیکنان تیم پیشتاز لیگ نیز تحمل و ظرفیت این همه فشار را ندارند و برای برپایی جشن قهرمانی فقط به حداقل امتیاز فکر می‌کنند. در این بین مساله ترس بازیکنان پرسپولیس از حریفی که جان گرفته نیز به گوش می‌رسید اما جواب را باید در موقعیتی که بازیکنان گرفتارش شده بودند پیدا کرد. در واقع آنها از این موقعیت که با حداقل امتیاز قهرمان لیگ خواهند شد و رکوردی استثنایی بجا می‌گذارند ترسیدند ضمن اینکه انگار ذات فوتبال ایران حکم می‌کند چنانچه تیمی تا این حد از رقبای خود جلو می‌افتد در چنین مسابقه‌ای با استرس پا به میدان بگذارد. باور کنید هیچ کس به بازیکنان پرسپولیس نگفته بود محافظه‌کارانه بازی کنند و این احساس تک تک بازیکنان بود که به آنها دستور می‌داد اینطور با احتیاط گام بردارند و به دنبال حداقل امتیاز باشند تا مبادا آن همه بنری که در نیمی از ورزشگاه نصب شده و جشنی که همه منتظرش هستند خراب شود. طبیعتا پیشتازی در صدر جدول با فاصله 16،15 امتیازی نسبت به تیم دوم افتی در تیم مدعی ایجاد می‌کند و همه این عوامل در کنار هم دست به دست خواهد داد تا بازیکنان پرسپولیس یک نیمه تمام کپ کنند و در نیمه دوم با چشم‌های کاملا بسته دنبال رسیدن به گل باشند.
حتی اگر تقصیر را از گردن بازیکنان برداریم و به کادر فنی و اشتباهاتش بپردازیم باز هم واکنش برخی رسانه‌ها و هواداران به این شکست از اساس غیرمنطقی و عجولانه است اما حتی اگر تمام ایرادهایی که به چیدمان ابتدایی و تغییرات حین بازی به برانکو وارد باشد چطور می‌توان تمام موفقیت‌ها و دستاوردهای این مجموعه را زیر سوال برد؟
مگر پرسپولیس تقریبا با همین ارنج 4 گل به ذوب آهن نزد تا رسانه‌ها این تیم را در حد قهرمانی آسیا بدانند؟ مگر پرسپولیس مقابل تیم‌های بزرگ لیگ بد نتیجه گرفته؟ مگر نمی‌دانید که شفر با این برد شهرآورد در نیم فصل دوم تازه هم امتیاز با پرسپولیس شده پس چطور عملکرد کلی این تیم در نیم فصل دوم را زیر سوال می‌برید؟ مگر آنهایی که نام محسن مسلمان را به‌عنوان ناجی احتمالی و بازیکنی که می‌توانست ورق را برگرداند، بازی با نفت تهران و گسترش فولاد را به خاطر نمی‌آورند؛ دو مسابقه‌ای که اتفاقا پرسپولیس با روش 2-4-4 لوزی بازی کرد و در یکی گل نزد و در دومی با گل دقیقه آخر از شکست گریخت. مگر هواداران پرسپولیس نمایش‌های درخشان مقابل سپاهان و پیکان و ذوب‌آهن یا پارس جم را فراموش کرده‌اند؟ اصلا کدام تیم بزرگی در یک مقطع 10 ماهه افت نمی‌کند که پرسپولیس افت نکند؟ مگر کادر فنی و بازیکنان پرسپولیس تعهد داده‌اند که در طول یک فصل شکست نخورند؟ اصلا کدام تیم بزرگی می‌تواند فصل را بدون شکست تمام کند؟
البته که باید ضعف‌ها را دید و اتفاقا به چیدمان برانکو و تغییراتش ایراد گرفت اما این حجم از انتقاداتی که از اساس قابلیت‌های برانکو و برخی بازیکنان پرسپولیس را زیر سوال برده و با تردیدهایی اساسی مواجه کرده‌اند، پذیرفتنی نیست. اصلا کدام رسانه یا هواداری به سندروم فصل سوم و پیچیدگی‌های کار در این فصل اشاره کرده؟ اینکه در فصل سوم اختلاف‌های درونی موجب فروپاشی تیم می‌شود و برخی مسائل کوچک آنقدر بزرگ خواهد شد تا تیم قهرمان را از هم بپاشاند.
رئال مادرید قهرمان دو فصل اخیر اروپا در مقطعی دچار این سندروم شد و هنوز از جا برنخاسته اما پرسپولیس با رفتن بهترین بازیکنش و بسته بودن پنجره زمستانی 15 امتیاز بالاتر از تیم دوم در پی گرفتن جشن قهرمانی است اما حالا که قبل از عید جشن نگرفته باید تمام دستاوردهایش را زیر سوال برد؟