به گزارش پیروزی دیلی، در این مطلب به این سئوال پرداخته ایم :

* سیستم 2-4-4 برای برد در برابر تیم های هم تراز یا قوی تر بکار نمی آید و این سیستم بیشتر برای بازی با تیمی بکار گرفته می شود که ضعیف تر است و هدف دیکته کردن تاکتیک است. به این دلیل که در سیستم 2-4-4 برتری عددی در میانه ی میدان از بین می رود و اگر حریف با سیستم 1-3-2-4 بازی کند به خوبی نبض بازی را در میانه ی میدان در اختیار خواهد گرفت. از سویی بازی با دو مهاجم کمرنگ تر شده و بیشتر تیم  ها مهاجمان را به فضای کناری می برند و این ذهنیت حاکم شده: مهاجمی که از عقب به فضا می زند بهتر قلب خط دفاعی حریف را می شکافد چون با آگاهی از فضا به محوطه جریمه می زند. 

* پرسپولیس در دیدار با السد با سیستم 2-4-4 بازی کرد و میانه میدان را تقدیم به حریف کرد. کمال و محسن ربیع خواه که البته ایرادی هم به شکل بازی آنها نیست در جلوی خط دفاعی تیم یک کار می کردند. تخریب بازی حریف. چه کسی باید در این بین بازیسازی می کرد؟ پرسپولیس کسی را نداشت جلوی این دو بازیکن و طبیعتا توپ برای بازیسازی باید به کناره ها می رفت که سانتر شود. توسط فرشاد احمد زاده و وحید امیری. طبیعتا اگر محسن مسلمانی در میانه میدان و در سیستم 1-3-2-4 بازی می کرد بهتر می توانست بال ها و تک مهاجم را تغذیه کند. حتی اگر نیت به بازی با سیستم 2-4-4 بود باید یکی از دو هافبک های دفاعی خصوصیت تهاجمی می داشت تا بار تیم را در حمله به دوش می کشید. بحث اصلا محسن مسلمان نیست و این هافبک می توانست بشار رسن هم باشد. 

* پرسپولیس بر اساس آمار ارایه شده از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا در 53.9 درصد از زمان بازی صاحب توپ و میدان بوده و 447 پاس بین بازیکنان این تیم رد و بدل شده در حالی که تعداد پاس هایی که از تیم السد به ثبت رسید 397 پاس بود. این نشان می دهد که پرسپولیس در گردش توپ خوب عمل کرد اما پاس های نهایی در محوطه جریمه السد به هدف نمی نشست. پرسپولیس این فصل در خیلی از بازی های لیگ برتر با این شیوه بازی کرد و به راحتی حریفان را شکست داد اما میدان آسیایی یک لول بالاتر است و طبیعتا حریفانی که در این بازی ها به میدان می آیند قوی تر از حریفان لیگ برتری پرسپولیس هستند. 

* البته نه برانکو و نه هیچ مربی دیگری را نمی توان به خاطر بازی با این سبک مورد انتقاد قرار داد و حتی باید به این نکته اشاره کرد استفاده از این شیوه به خاطر اعتماد به تیم و پیش بینی برد بوده اما واقعیت نشان داد در برابر تیمی که کلاسیک و تاکتیکی فوتبال می کند و ژاوی را در میانه میدان دارد بی محابا نمی توان دست به حمله زد. 

* خط دفاعی السد به خوبی علی علیپور و منشا را مهار کرده بود و چون پرسپولیس نبض میدان را از دست داده بودند نمی توانستند به علی علیپور و منشاء پاس بدهند بطوریکه در خیلی از دقایق بازی احساس می شد این دو در جریان بازی قرار ندارند. السد با توجه به شیوه بازی پرسپولیس نیض بازی در میانه میدان را در اختیار گرفت و به محسن ربیع خواه و کمال اجازه بازیخوانی نمی داد و این دو مجبور می شدند برای حمله توپ را به کناره ها ببرند و توپ های خطرناکی که روی دروازه السد هم ارسال شد از کناره ها بود. 

* در غیاب صادق محرمی که به دلیل سرماخوردگی در این بازی حاضر نشد حسین ماهینی نتوانست به اندازه کافی اورلب داشته باشد و خط دفاعی حریف را تحت فشار قرار دهد و بیشتر مشغول دفاع کردن بود تا حضور در حمله . شاید اگر از بین منشا و علیپور یکی بازی می کرد و در جلوی کمال و محسن ربیع خواه از بین بشار رسن و محسن مسلمان یکی وارد میدان می شد پرسپولیس در سبک بازی شرایط بهتری پیدا می کرد و مسلط تر به بازی می شد. 

* هر بازی برای خود یک تجربه و یک درس بزرگ است و چه خوب که پرسپولیس در ابتدای راه با این تجربه تلخ برخورد کرد . این تجربه تلخ می تواند در بازی های آتی به پرسپولیس برای نتیجه گیری بهتر و حتی قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا کمک کند.