به گزارش پیروزی دیلی،در همان چند دقیقه اول، خبری از آن صلابت و اطمینان روی صورت وحید، فرشاد، محسن، شایان و دیگران نبود. بازی که شروع شد، لبخند حسین ماهینی جایش را به تکاپوی بغض آلود سقوط داد. فرقی نمی‌کرد در کدام نقطه از دنیا.  در ابوظبی، تهران یا اروپا.

واکنش هواداران پرسپولیس به این شکست در هر نقطه‌ای از کره زمین، درست مثل علیرضا بیرانوند بود. با چهره‌ای که زیر پیراهن مخفی می‌شود. با صورتی که برای بین دو زانو قرار می‌گیرد و بدنی، که نای تکان خوردن ندارد. همه چیز تمام شده. فینال آسیا دیگر آرزویی دست‌یافتنی نیست. رویا بوده و حسرت شده. ممکن بوده و غیرممکن شده. نزدیک بوده و دور شده. حتی این شکست تحقیر‌آمیز اما، نباید بهانه‌ای برای سنگ‌انداختن به تیم برانکو باشد. تیمی که بارها هواداران‌اش را در معرض لبخندهای پیروزمندانه و غرورآمیز  قرار داده و حالا وقت‌اش رسیده که کمی اشک از آن‌ها بگیرد.

 داستان این فصل از لیگ قهرمانان با تلخکامی به پایان رسیده اما قرار نیست هیچ تقویمی، پایان دنیا را به پرسپولیسی‌ها نشان بدهد. تیم پرفسور هنوز بازی‌های زیادی پیش رو دارد. لیگی برای قهرمانی در ایران و البته فصل تازه‌ای از لیک قهرمانان. آن‌ها باهوش‌تر از آن هستند که در همین لحظه نفرینی، متوقف شوند. باهوش‌تر از آن‌که به اشک‌های‌شان اجازه زندگی طولانی‌تر بدهند.

پرسپولیس، رینگ را با چهره‌ای خون‌آلود ترک کرده اما نباید فراموش کند که تیم‌های بزرگ، شکست‌های بزرگ هم دارند. شکست‌هایی که اگر نباشند، حلاوت بردهای بزرگ احساس نخواهد شد. تیم شکست خورده در الهلال، تنها نمی‌ماند. هواداران‌اش را از دست نمی‌دهد. زمین خورده اما زمینگیر نخواهد شد. دوباره تشویق می‌شود. دوباره جان می‌گیرد و مشت‌های آهنین بیکار مانده‌اش در امارات را برای نبردهای آینده تمرین می‌دهد