ماجرای محرومیت بازیکنان استقلال و حکم فدراسیون که به برنامه 90 هم کشیده شد، باز نکاتی داشت که قابل بررسی است. باز یک طرف قصه شروع کرد به تهدید برای تعلیق. کاش یکبار این بازی تعلیق تا تهش برود و این لولو برای همیشه از سر فوتبال ایران برداشته شود.

این بار علیرضا منصوریان عزیز بود که صدایش را بلند کرده بود و تقریبا داشت سر دبیرکل فدراسیون فوتبال فریاد می زد. او فریاد می زد چون اعتقاد داشت فدراسیون به ناحق سه بازیکنش را محروم کرده است و استقلال قانونی به تیم ملی فوتبال امید ایران بازیکن نداده است. این همان علیرضا منصوریانی بود که خودش 4 سال قبل با بغض از اینکه تیم های باشگاهی یاری به او نداده اند، امیدها را 2روز مانده به مسابقات ول کرد و رفت. همان منصوریانی که وقتی با اشتباه فاحش در استفاده از بازیکن سه اخطاره، امیدهای ایران را ناامید کرد، باز هم می نالید که چرا تیم های باشگاهی بازیکن در اختیارش نمی گذاشتند. او که در دو سال گذشته همه ژست روشنفکرانه اش دادن پز حمایت از تیم های ملی بود!

همه بحث های او و ساکت به کنار. فقط بیایید روی بخشی از حرف هایی زوم کنیم که سرمربی آبی ها از سوی مشاورانش شنیده بود و مطرحش کرد: «اگر ما برویم به فیفا شکایت کنیم، فوتبال ایران را تعلیق می کنند و بازی مان با نفت آبادان را تجدید.»

خب بسم الله! چرا این کار را نمی کنید؟ شما که این قدر حقوقی با مسئله برخورد می کنید و مصمم هستید که ابایی از بیان این تهدید ندارید، چرا دنبال حق تان نمی روید؟ سه امتیازتان را می خواهید؟ یا علی؛ شکواییه ای تنظیم کنید و ببرید به فیفا. چرا تهدید می کنید؟ حق تان است، بروید و بگیرید. اصلا اگر نگیرید دارید به میلیون ها هوادار استقلال خیانت می کنید.

آقای منصوریان اما فقط به این فکر کنید که با صدا بالا بردن و تهدیدهای اینچنینی، می توانید مصرف داخلی داشته باشید. محض اطلاع تان، به رغم اینکه در مباحث صرف قانونی، حالا شاید حکم در نظر گرفته برای‌تان با قوانین فیفا در تضاد باشد و باشگاه می تواند برای ندادن بازیکنان امروز توجیه داشته باشد اما باید بپذیرید بر اساس قوانین داخلی فوتبال ایران شما تخلف کرده اید. شکایت به فیفا هم در نهایت فقط به یک تذکر ممکن است ختم شود.

ماجرا هم خیلی ساده است. برای‌تان چند مثال در سوی مخالف مثال هایی که زدید و مشاوران‌تان برای‌تان تعریف کرده اند، یادآوری می کنم. ساکت با همه اشتباهاتی که دارد و همه اعتراض هایی که درباره چندشغلگی به او وارد است، نکته ای را گفت که انگار خیلی نمی خواستید بشنوید. اینکه بازی های ملی امیدها در تقویم رسمی کنفدراسیون فوتبال آسیا بوده است. حالا حتی اگر در روزهای فیفا نباشد. جالب است ولی خیلی از مسابقات مهم بین المللی حتی در رده تیم های بزرگسالان هم گاهی در تقویم فیفا نیست. مثلا جام ملت‌های افریقا به آن بزرگی. بعضی از مسابقات مهم در آفریقای جنوبی و حتی بازی های المپیک. در همه این موارد احتمالا مربیان باشگاهی نباید در فصل بدنسازی‌شان بازیکن در اختیار تیم های ملی بگذارند. یا اصلا چرا راه دور می روید؟ همین در ای اف سی، مگر یادتان نیست، زمانی که یکی از دستیاران دور کارلوس کی روش بودید، در مسیر صعود به برزیل، تیم ملی همزمان دو بازی هم در مسابقات انتخابی جام ملت‌های آسیا داشت. آن دو بازی در تقویم بازی های فیفا نبود. کارلوس کلی فریاد می زد که این عدم انطباق بازی های ملی باعث می شود تیم های اروپایی ملی پوشانش را به تیم ملی ندهند ولی حتی خیلی از تیم های اروپایی با تیم ملی ایران همراهی کردند و بازیکنان را در اختیار گذاشتند، آن هم بی منت. تیم های داخلی هم که اصلا چیزی در این باره نگفتند چون بر اساس قانونی که آن زمان هنوز مدیران باشگاهی قانون مصوبش نکرده بودند و این ماده 83 آیین نامه انضباطی نشده بود، همه می دانستند اولویت در حمایت از تیم های ملی است.

حالا اما شما همه این ها را حرف هایی بی مستند قانونی می دانید؟ باشد، ایرادی ندارد. تهدید کرده اید به شکایت؟ بسم الله. ایرادی ندارد. خرجش نوشتن یک لایحه و ارسال به فیفاست. حتما وکیل بین المللی هم دارید و می تواند پیگیرش شود، خب شانس‌تان را چرا امتحان نمی کنید؟ شکایت کنید و بگویید بر اساس قوانین داخلی و اساسنامه مصوب فدراسیون ایران، آنها بازیکنان ما را محروم کرده اند. حتما پیگیر تعلیق فوتبال ایران و تجدید بازی تیم تان با نفت شوید. چه ایرادی دارد؟ این حق تان است.

ولی مطمئن باشید در صورت پیروزی در این پرونده، تنها جمله ای که می شنوید این است که به فدراسیون فوتبال تذکری می دهند درباره بازبینی این بند از اساسنامه و انطباق آن با قوانین فیفا. در سوی مقابل هم فدراسیون فوتبال استدلال به تقویم مسابقات ای اف سی می کند و ماجرا به سیکلی می افتد که فدراسیون ایران از فوتبال آسیا بخواهد تا تغییری درتقویم مسابقاتش ایجاد کند.

 

واقعیت این است که شما برای هیچ لج کردید و خواستید بگویید بازیکن نمی دهیم و هیچ چیز نمی شود، این بار اما چیزی شده است. دودش برای هیچ به چشم تیم‌تان رفته و حالا برای توجیه این همه شلوغش کرده اید. حالا هم می توانید با ادبیات تهدید پیش بروید. ولی کاش حالا که تهدید کردید، تشکیلات فوتبال یک بار بایستد و ترغیب‌تان کند تا ته ماجرا بروید و یاد بگیرید دیگر از لولوی تعلیق برای فوتبال ملی استفاده نکنید.