علی دایی لیگ را خوب شروع کرد اما باختن در جام حذفی به تیم لیگ یکی اوضاع تیم او را هم بر هم ریخت. امیر قلعه‌نویی این روزها با ذوب آهن دارد غم حذف‌شدن مقابل فجر سپاسی را می‌خورد! کرانچار در سمت دیگر اصفهان روزهایی بدتر از قلعه‌نویی دارد. مجید جلالی در پیکان اوضاعش به همان بدی است که ویسی در استقلال خوزستان. در تبریز یحیی دارد می‌کوشد تا تیم بدون بازیکن خود را روی دور نگه دارد. اوضاعش انقدر که خودش می‌خواهد خوب نیست ولی دستکم از اوضاع لوکا بوناچیچ کهنه کار در گسترش فولاد بهتر است که این روزها کارش عین منصوریان به هشدار و ددلاین رسیده!

مهدی تارتار هنوز ما را در این مرحله نگه داشته که آیا دولتش مستعجل و زودگذر است یا نه. بقیه تیم‌ها هم کاری نکرده‌اند که بشود به آنها گفت کارستان. منظور و مقصود، کسب یک برد مقابل تیم‌های بزرگ نیست. امتیاز خوب آوردن ملاک است که در لیگ امسال تنها دو تیم از پسش برآمده اند. پرسپولیس برانکو و پارس جنوبی تارتار که این دومی با اولین لغزش، جام حذفی را به تیمی مثل نساجی مازندران واگذار کرد تا مربی و مدیرانش نگران شوند که آیا این ضربه حذفی، اثرات پروانه‌ای‌وار خود را در ادامه مسابقات لیگ به نمایش می‌گذارد یا نه!

در چنین شرایطی است که ما با برانکو ایوانکوویچی طرفیم که نه تنها لیگ را دو قبضه دارد مال خود می‌کند و اسب خوش‌نفس تیمش را در لیگ بدون منازع ایران، به خوبی می‌تازاند، بلکه در لیگ قهرمانان آسیا هم توانسته تیمش را تا نیمه‌نهایی آسیا پیش ببرد و از سد تیم‌های عربی چغر و بد بدن و روی اعصاب عبور دهد.

به عبارت ساده‌تر، در جغرافیای نیمه ویران فوتبال باشگاهی ایران، هیچ‌کدام از سرمربی‌ها مثل برانکو ایوانکوویچج شور و جذبه و حمایت افکار عمومی را ندارند. هواداران استقلال بارها و بارها در انتقاداتی که از باشگاه خود مطرح کرده‌اند، نام او را بر زبان آورده‌اند که ما هم در باشگاه خود یک برانکو می‌خواهیم. باشگاه‌های دیگر هم بدون تعارف در نخستین لحظه‌ای که خبر مسرت‌بخش استعفای او از پرسپولیس را بشنوند، در صدد جذبش برمی‌آیند.

چهره او روی سکه فوتبال باشگاهی ایران به درستی ضرب شده است. چهره‌ای که حالا از همیشه جدی‌تر است. او پرسپولیس آشفته‌ای را که از حمید درخشان به ارث برده بود، تا نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا پیش برده، به قهرمانی لیگ رسانده و حالا هم آماده است تا یکبار دیگر این عنوان را تکرار کند. اگر اسم این موفقیت نیست، پس چیست؟

*****

مرد روزهای قحط‌الرجال مربیگری در ایران، هر چه به جام جهانی روسیه نزدیک‌تر می‌شویم، خود را به نیمکت تیم ملی ایران نزدیک‌تر می‌بیند. کارلوس کی‌روش بارها و بارها از احتمال جدایی‌اش از تیم ملی ایران بعد از مسابقات روسیه خبر داده و در چنین صورتی، جانشینی او به یک بحران تبدیل می‌شود. اول اینکه پیدا کردن یک مربی بین المللی که با اسم کارلوس کی‌روش برابری کند، آسان نیست و میلیون‌ها دلار پول نیاز دارد. دوم اینکه مربی جدید به محض آمدن نمی‌تواند نتیجه بگیرد و باید چندماهی را صرف شناسایی فوتبال ایران نماید.

برانکو ایوانکوویچ هم مربی به‌روز و موفقی است، هم مقبولیت عام دارد و هم اینکه می‌تواند به خوبی افکار عمومی را بسیج نماید. او بهترین گزینه برای تیم ملی ایران بعد از کارلوس کی‌روش است. مرد کروات، به آرامی مرزهای نفوذ و قلمروی حکومت خود را گسترش می‌دهد.

هومن جعفری