به شهادت تاریخ و به ویژه سال‌های اخیر قرمزهای تهرانی با مجازات‌هایی از این دست بیگانه نبوده‌اند و هر چند شور و شوق آنها در موارد معدود قبلی فروکش کرده اما به لحاظ فنی کم نیاورده‌اند. بدیهی است که یک حضور پر سر و صدای 80 هزار نفری می‌توانست آزادی را بیش از پیش به یک جهنم برای رقیب تبدیل کند اما در شرایط فعلی نیز پرسپولیس با امثال سروش رفیعی، فرشاد احمدزاده، وحید امیری و البته مهدی طارمی بازیکنانی را دارد که می‌توانند با توپ‌سازی‌های تند و تیز و پاس‌های فنی و ضربات آخرشان لخویا را که در گروه استقلال خوزستان قرار داشت و بالاتر از آن تیم سرگروه شد، به سوی ناکامی سوق بدهند.

 پرسپولیس از یک دوره مملو از مسابقات متعدد و نبردهای سنگین رنجور و خسته است اما به خوبی توانسته است در طول یک فصل تقریبا 10 ماهه خودش را با فرازها و فرودهای رایج وفق بدهد و از چهار باختی که در لیگ برتر متحمل شد فقط یکی بود که از بی‌سیاستی‌های همین تیم نشأت گرفت و آن هم باخت 3 بر 2 مقابل استقلال بود. بازی پرسپولیس با لخویا که البته تکلیف نهایی آن فقط در دیدار برگشت مشخص می‌شود، میدانی است که برانکو می‌تواند ثابت کند توان فنی تیمش به حدی می‌رسد که حتی قادر است در روزی که فاقد یار دوازدهم و همیشگی تیمش (هواداران) است شاهد پیروزی را در آغوش بکشد و یا لااقل با نتیجه‌ای به دوحه برود که امیدهای صعودش را حفظ کند. 

 این چیزی است که در توان یک تیم دارای مهره‌های کارکشته و مجربی مثل حسینی، بیرانوند و ماهینی هست و در این مساله نمی‌توان شکی را روا داشت و نباید وسعت و عمق قدرت پرسپولیس را فراتر از حکم بازدارنده «ای‌اف‌سی» ندانست.