به گزارش پیروزی دیلی، تمامی مصاحبه ها، خبرها و گزارش هایی که در خبرگزاری فارس درباره پرسپولیسی ها می خوانید ماحصل تلاش هایی مجتبی نورعلی خبرنگار پرسپولیسی و مسوول حوزه پرسپولیس این خبرگزاری است که در یادداشتی اختصاصی پیروزی چنین نوشته:
فوتبال همان‌طور که گاهی جلوتر از زندگی «قانون عمل و عکس‌العمل» یا به قول خودمان «هرچی بکاری، درو می‌کنی» را جلوی چشمانمان می‌آورد، انگار پاداش  تلاش و عرق ریختن را هم خیلی خوب و به موقع می‌دهد.از نظر نسلی که همه قصه‌هایش ملهم از فوتبال است، این مورد دوم بدجوری در روح سرخ بی‌قرار پایتخت موج می‌زند. می‌گویند اشکی که امروز می‌ریزی، همان عرقی است که دیروز نریخته‌ای اما با کسب اجازه از همه تمثیل‌های عالم، اینجا بغل گوش ما تیمی نفس می‌کشد که ابتدا از اشک شروع کرد و سپس با عرق پیشانی، بساط قهقهه قهرمانی را چشید. آدرس که لازم ندارید؟ همان هفته آخر دراماتیک فصل گذشته؛ وقتی پرسپولیس در مقاطعی فقط 2 گل برای قهرمانی می‌خواست و هر چند درنهایت جام را با تفاضل گل واگذار کرد اما روی سکوها، خالق تصاویر رومانتیکی شد که اسکار فوتبال را برد. آن اشک و تشویق توامان سکونشینان، بازیکنان را چنان حریص کرد که حالا کم‌تر از یک سال از آن روز ناامیدکننده برای هواداران، طوفان سرخ آسیا در فاصله 6 هفته مانده به پایان فصل تنها به بردن نیمی از بازی‌هایش برای کسب اولین قهرمانی لیگ در 9 سال اخیر نیاز دارد!

لازمه، اشک، ماتم و تراژدی بود. ماتم 10 نفره شدن ابدی پرسپولیس با رفتن کاپیتان نوروزی. درام او اشک پرسپولیس را درآورد و اشک پرسپولیس هم اشک رقبا را. مهم نیست تیم چقدر بازیکن دارد. قولی که برای بردن جام به «کپورچال» و مزار هادی عملی نشد، نه ناامیدکننده بلکه محرکی برای تلاش بیش‌تر بود. تیمی با بازیکنان کم‌تر مودب اما احساسی، مطلقا از آبشخور احساس خودش تعذیه می‌کند؛ درست مانند تمام تاریخ ترسناک و باشکوهش. شاید برتری‌های یک بر صفر برای قهرمانی شدن ایده‌ال باشد اما پرسپولیس قصه ما چون احساس را در مولکول مولکول خود حس می‌کند، دوست ندارد مثل بقیه باشد. مثل بقیه ببرد. به همین دلیل بد یا خوب، چوب احساسش در دربی را ‌خورد و باخت، در اولین بازی پس از آن رقابت هم یک پنالتی دوضرب در حساس‌ترین لحظات را تدارک دید تا ثابت کند چرا با بقیه فرق دارد. این همه احساس و میل به شنا در جهت خلاف آب، روی دیگری به اسم دعوا و درگیری به دلیل افسار گسیختگی بیش از حد را دارد اما حتی این موضوع بخشی از زندگی به سبک سرخ است؛ زندگی با طعم هیجان، پیروزی، جان بسر کردن هواداران عاشق، دعوا، کتک‌کاری و البته خندیدن به رقبا در تنهایی مطلق خط پایان.3 هفته دیگر منتظر  این اتفاق آخر (عبور قهرمان از خط پایان) هستیم؛ هر چند این پرسپولیس حتی چنین قولی را هم به شما نمی‌دهند و با شمایل پرسپولیس‌وارش در دل هوس یک قهرمانی حماسی را دارد؛ از جنس همان قهرمانی‌ با گل دقیقه 96 سپهر حیدری،  برد تاریخی در دربی با هت‌تریک زاید یا آن بازگشت تاریخی مقابل آلیمای قزاقستان در جهنم آزادی... درام دنیا، شکست یک مرد نیست، پیروزی اوست. روزی که برای قهرمانی پرسپولیس جنگجوی فعلی اشک شوق می‌ریزید، به این جمله خوب فکر کنید!