پرسپولیس در اولین دوره لیگ برتر با سلطان در هفته پایانی قهرمان شد و بعد ازآن چندین سال طول کشید تا مردی مثل افشین قطبی بیاید و پرسپولیس زلزله را یادمان بیاورد،‌ پرسپولیسی که اینقدر توانمند بود که با وجود کسر شش امتیاز باز هم قهرمان شد. بی انصافی است که بازی های خوب تیم مان با مربیان مطرحی مثل آری هان و دنیزلی را فراموش کنیم اما تیمی که قطبی با قلب شیر ساخت، ‌تیم دیگری بود. آن روزها هم حالمان حسابی خوب بود و امیدوار بودیم به ادامه مسیر اما...

 پرسپولیس در سال های اخیر دو بار قهرمان جام حذفی شد و حماسه هایی مثل برد ده نفره در دربی با دنیزلی را خلق کرد اما فاصله داشت با تیمی که برای ما زلزله بود. تیمی که بردنش برای همه رقبا آرزویی دست نیافتنی محسوب می شد. چقدر تلخ بود فصل های 90-91 و 93-94؛ دورانی که هر تیمی می توانست برای مان شاخ وشانه بکشد، هر چند که در بدترین روزهای مان هم به رکورد بدترین فصل استقلال(رتبه سیزدهم) نرسیدیم. 

 از سال 94 اما اتفاقی رخ داد. برانکو ایوانکوویچ با رزومه ای قوی و پر از قهرمانی به پرسپولیس آمد و وعده داد که تیم بحران زده را قهرمان می کند. خیلی ها به او خندیدند اما از مواضعش عقب نشینی نکرد. پرسپولیس که از لحاظ بازیکن تکمیل نبود فصل را خوب شروع نکرد و خیلی ها حتی خواستار اخراج برانکو بودند اما رفته رفته ورق برگشت؛ رگه هایی از پرسپولیس زلزله در تیم برانکو دیده شد. هر چه جلو تر رفتیم امیدها هم بیشتر شد و پرسپولیسی که ابتدای فصل خیلی ها امیدی به حضورش در رده های بالایی جدول نداشتند به مدعی قهرمانی تبدیل شد و فقط به خاطر قانون نه چندان جالب توجه تفاضل گل، قهرمانی را از دست داد آن هم در شرایطی که قهرمان فصل(استقلال خوزستان) را شکست داده بود.

 پرسپولیس فصل جاری را از همان ابتدا قدرتمند شروع کرد و با بازی ها و نتایج خوب در صدر قرار گرفت. تبدیل شد به همان تیم دوست داشتنی. دوباره شد پرسپولیس زلزله. تیمی که نه تنها شکست دادنش آرزوی همه تیم ها شد بلکه با دفاعی مثال زدنی به یکی از رسوخ ناپذیرترین تیم ها در سطح جهان بدل شد. تیمی که همه اهالی فوتبال تحسینش می کنند و شایسته ترین تیم برای قهرمانی می دانند. 

 و امروز در آستانه سال نو خیال مان پس از سال ها راحت است که تیم مان با صلابت قهرمان می شود و اولین ستاره واقعی به نشانه ده قهرمانی در لیگ روی پیراهنش نقش می بندد. امروز حال مان از همیشه بهتر است و این حال خوب را مدیون مردی هستیم که به یادمان آورد پرسپولیس چه بود و چه باید باشد. مردی که خیلی جاها پشتش گرم نبود و تهمت های زیادی را هم به جان خرید و در نهایت تیمی ساخت که حتی تساوی برابر الهلال قدرتمند هم هواداران پرشورش را راضی نکرد. تیمی که برنده بودن را یاد گرفته و قهرمانی آسیا در فصل آینده را نشانه گرفته است.

 ممنونیم پروفسور که پرسپولیس را به ما برگرداندی. ممنون که همه منتقدانت را به سکوت واداشتی هر چند که خیلی های شان برای زمین خوردنت لحظه شماری می کنند و بعد از باخت به الریان کمی جان گرفتند اما حال این روزهایمان نشان می دهد که امیدشان ناامید می شود. به امید تداوم این روزهای خوب.

*مهدی محمدی