دست هانی نوروزی به جام نرسید.این خلاصه همه اتفاقاتی بود که در روز باری با پدیده رقم خورد.اینکه باشگاه هانی و خانواده اش را دعوت کرده اما برای شان از ریز برنامه اهدای جام توضیح نداده خودش اشتباه بزرگی است.توضیح نداده چون هانی تا شب قبل از بازی تصور می کرد جام را او بالای سر می برد و این را در پست های اینستای منسوب به او می شود دید.

اینکه بگوییم سازمان لیگ لیست نفرات را مشخص کرده هم توضیح توجیه گونه ای بیش نیست.این همه بچه همراه پدرهایشان روی استیج رفتند اسم شان کجای آن لیست بود؟می شد بین دو نیمه هانی به رختکن برود و بازی را از تلویزیون رختکن ببیند بعد از بازی هم دست در دست یکی از بازیکنان روی استیج قهرمانی بیاید.

کیست که نداند قرار نبود ابتدا جام را هانی بالا ببرد؟ به این موضوع به شخصه هیچ اعتراضی ندارم و جام را کاپیتان بالا می برد و روال منطقی داستان هم همین هست. دو سه هفته پیش در پیج اینستا از مخاطبان خواستم تیتر پیشنهادی شان درباره فردای قهرمانی و اهدای جام را بنویسند.نود درصد دوستان به بالابردن جام توسط هانی تاکید داشتند که چندبار نوشتم تیتر تک بعدی پیشنهاد ندهید.

بدون تعارف قرار نبوده هانی جام را بالا ببرد و این را در گفته های پندار خمارلو و مصاحبه طاهری می شود دید.قرار بوده بعد از اهدای جام هانی هم قاطی بچه های تیم شود و شادی کند که با بالا رفتن جام آنها ترجیح دادند محوطه را ترک کنند.به این هم نمی شود اعتراض کرد اما نکته اصلی اینجاست که چرا همه این جزییات را به خانواده نوروزی نگفتند؟چرا هانی تا لحظه آخر تصور داشت جای کاپیتان جام را بالا می برد؟ چرا تا دیشب خبری از برنامه کپورچال نبود؟

همه اینها یک دلیل دارد.تصمیمات احساسی. تصمیمات احساسی یعنی اینکه از درب بیمارستان آتیه قبل از خروج تابوت هادی،به فکر بایگانی پیراهن هادی باشیم و اینکه قرار است هانی روزی آن را بپوشد.از خودمان هم نپرسیم پسر کدام فوتبالیست مان آمد و ستاره شد که پسر هادی را داریم اینگونه اغوا می کنیم؟ تصمیمات احساسی یعنی اینکه روز بعد از فوت هادی همه مان پدرخوانده های دلسوز شویم اما رفته رفته هانی را از یاد ببریم.روزهایی که شروع مدرسه هانی هم سوژه رسانه ها بود نوشتم یتیمی درد بزرگی است و پدر سمتی بی جانشین. با هانی این کارها را نکنید.خیلی ها در سن هانی یتیم شدند و قد کشیدند و بزرگ شدند و به جاهای خوب رسیدند. این کارها کمک به هانی نیست.مسیر زندگی این بچه را به جاده خاکی می برد. مگر در تمام این سالها کسی سراغی از پسر مهدی نفر خبرنگار پرسپولیسی گرفت؟

خانواده نوروزی عزیز،ببخشید لحن نوشتارم تلخ است.از اینجا به بعد را برای شما می نویسم.شما هم مقصرید.مقصرید که هانی را وارد دنیای آدم بزرگ ها کردید.مقصرید که هر حرکت هانی را برای کانال ها فرستادید.مقصرید که دارید مسیر زندگی این بچه را متلاطم می کنید و خدا به او رحم کند در این دریای طوفانی.هانی اگر مستعد باشد مثل پدرش از کپورچال تا پرسپولیس را پل می زند.بی پارتی و واسطه و نمایش.اگر هم نباشد اصرار ما بی ثمر است. دروغ چرا؟من با عقد قرارداد باشگاه با هانی هم موافق نبودم که البته موانع قانونی اجازه آن را هم نداد. خدا را شکر هانی به نان شب که محتاج نیست. 

اینها را کسی دارد می نویسد که فقر و درد را از کودکی تجربه کرده است.لذت اولین قرارداد حرفه ای را از الان که نباید در کام هانی حل کرد.بروید مثلا بخوانید وقتی کریم باوی اولین پول را از شاهین می گیرد چگونه بیست کیلومتر را با پای معیوب می دود تا برای مادرش انگشتر طلا بخرد.چرا راه دوری برویم؟همین مهدی طارمی خودمان. بروید بپرسید روزی که تازه وارد فوتبال شده بود و می خواست به همراه دوستش برای روز مادر هر دو برای مادران شان کادو بخرند چه کلک قشنگ و معصومانه ای زدند. اینها لذت هایی است که دارید و داریم از هانی سلب می کنیم.به خدای احد و واحد این رسمش نیست. به امیرالمومنین داریم بچه را نابود می کنیم. هانی دقیقا همین است.همین بچه ای که از نگرفتن جام بغض می کند و ساعتی بعد با مدال مهدی طارمی عکس می گیرد و لبخند می زند.اصلا زیبایی دنیای کودکانه یعنی همین.یعنی قهر تا قیامت و قیامتی که پنج دقیقه بعد می رسد.

هانی به همه این افتادن و برخاستن ها نیاز دارد.اینها را از او نگیریم وگرنه بعدها در سن بزرگسالی باید برگردد و کودکی کند که نمی شود.که نمی تواند.

ببخشید لحنم تلخ است.من با برگزاری مراسم در کپورچال هم موافق نیستم.این یک تصمیم احساسی است  که شک ندارم با غیبت خیلی ها و خودنمایی برخی ها به هیچ سرانجامی نمی رسد.من با این همه اعجاز و ماورا هم موافق نیستم. بگذارید همه مان زمینی بمانیم.

عبدالصمد ابراهیمی