به گزارش پیروزی دیلی، بهمنش کارهای بزرگ زیادی کرد، اما مهمترین کارش آن بود که ورزش را به درون خانه و خانواده‌های ایرانی برد. شصت سال قبل که او پشت میکروفون نشست، کسی در این مملکت با ورزش و ورزش قهرمانی چندان رفاقتی نداشت. بهمنش اینجا گل کاشت، با آن صدای جذاب مردانه ، و آن شور و حرارت منحصر به فرد، و آن ورزش دانی خاص کاری کرد که دل‌های بسیاری از جوانهای ایران به ورزش گرم شد. صدای او آنها را به ورزش جلب کرد. آن روزها رادیو بود و شاید تلویزیونی هم پیدا میشد. راه ارتباطات کم بود، اما بهمنش این هنر را داشت که از همین مجرای کوچک کار بزرگ کند. ورزش ایران از صدای عطاالله بهمنش بالا رفت و اوج گرفت.
آنها که بهمنش را تا پیش از آنکه بیماری او را از ما برباید دیده‌اند خوب به یاد دارند که استاد گنجینه‌ای بی مثال از تاریخ ورزش ایران بود. دید ظریف او به ورزش از جمله نقاط قوت بهمنش بود. ورزش را چون جان عزیز میداشت و برای ورزش از جان مایه می‌گذاشت. ورزش با جان او پیوند داشت.
اینک بهمنش رفته، اما یادگار از او فراوان مانده است، یادگارانی که در آسمان ورزش ما چون ستاره می‌درخشند.

علی حق شناس-روزنامه نگار