پرسپولیس برانکو از وقتی بوی قهرمانی گرفت که همه رفیق شدند. پرسپولیس درست آن لحظه قهرمان شد. برای فرزندانمان می گویم ما پرسپولیسی داشتیم که نه نفر معنی داشت نه ترکیب آنها یک تیم بودند. می گوییم فرقی نداشت چه کسی گل می زند یا کدام بازیکن پاس گل می دهد، همه در شادی بعد از گل شریک بودند. از حلقه اتحادی می گوییم که پیش از آغاز بازی از بازیکنان فیکس گرفته تا ذخیره ها در آن سهیم بودند. از همین روزهای رویایی می گویم که حالا شاید در جریان باشد اما در آینده خاطره خواهد شد. برای فرزندانمان از برانکو خواهیم گفت که چقدر دوست داشتنی است با آن شال گردن قرمز همیشگی... 

هرچند دلمان قهرمانی می خواهد اما کاش این روزها انقدر زود سپری نشود. حیف است از این لحظات ناب انقدر زود عبور کنیم. 

چقدر این پرسپولیس دوست داشتنی است. 

 آنقدر خاطره از این فصل دارم که می توانم روزها بنشینم و برای کسانی که این روزها را ندیده اند، تعریف کنم. 

بازی پرسپولیس-تراکتور، بعد از شادی گل حسین ماهینی و رامین رضاییان بود که فهمیدم راز این پرسپولیس دوست داشتنی چیست. ابتدای فصل همه می گفتند با حضور ماهینی و رضاییان و محرمی جوان پرسپولیس شاید بهترین مدافعان راست ایران در اختیار داشته باشد اما همین ممکن است باعث اختلاف بازیکنان شود. 

دیروز همه خوب فهمیدند برانکو چطور پرسپولیس را تبدیل به تیمی کرده که رنگ و بوی قهرمانی می دهد. 

برانکو خوب بلد است ضعف ها را تبدیل به قوت کند. او خوب می داند قهرمانی یک تیم فقط در مستطیل سبز رقم نمی خورد. او خوب بازیکنان را رفیق کرده است. 

راستی گفته بودیم راستمان خیلی ها را چپ می کند...

مرجان گلچین