صعود ما به رقابت های جام ملت های آسیا خیلی مسئله مهمی برای فوتبال فیلیپین بود، چون فوتبال فیلیپین در حال از بین رفتن بود و این صعود باعث شد ما بتوانیم دوباره فوتبال فیلیپین را نجات دهیم. این آرزوی تمام فوتبالیست های فیلیپینی بود. خیلی زحمت کشیدیم. بارها به نزدیکی های صعود رسیدیم ولی مثلا یک بار در دقیقه 70 در مسابقات چلنج کاپ به فلسطین باختیم. این خیلی مسئله بزرگی است. اما در سال 2007 با تیم فوتسال فیلیپین که دروازه بانش یک ایرانی به نام ساسان ماهرنقش بود، توانستیم به این رقابت های صعود کنیم. اتفاقا ایران هم در این مسابقات بود و موفق شد ژاپن را با نتیجه 4 بر 1 ببرد. این یکی از بزرگترین تجربه های فوتبالی من بود ولی این موضوعی که الان اتفاق افتاد، شبیه رویایی بود که به واقعیت تبدیل شد و این یکی از آرزوی هایی بود که من در زندگی ورزشی ام دنبال می کردم. 

 ورزش اول فیلیپین بسکتبال است. فوتبال حتی میان 10 ورزش برتر فیلیپین هم نیست. یادم می آید سالی که دانشجو بودم و می خواستیم فوتبال بازی کنیم، باید حتی پول هم می دادیم. لباس نبود و کلی مشکلات دیگر. شاید شما چون در ایران زندگی می کنید این مشکلات را باور و قبول نکنید. حتی یادم می آید برای هر جلسه تمرین فوتبال باید 2،3 دلار می دادیم ولی چون به فوتبال عشق می ورزیدم به تمرینات می رفتم و بازی می کردیم. سال 2011 تیم ملی فیلیپین نقطه عطف بود؛ چون در مسابقات سوزوکی کاپ از گروه خود بالا رفت و تازه مردم شروع به تماشای فوتبال کردند و دولت هم کمی حمایت کرد. پدر من همیشه می گفت، که دوست ندارم فوتبال بازی کنی، چون آینده ای ندارد ولی من وقتی درسم تمام شد به خاطر عشقم فوتبال را ادامه دادم و امیدوار بودم برای یک بار هم که شده لباس تیم ملی فیلیپین را بپوشم. پدرم هم گفت این موضوع به خودت ربط دارد، اگر دوست داری درست را بخوان و اگر هم دوست داری فوتبال را ادامه بده. الان حدود 6 سال است که در تیم ملی فیلیپین بازی می کنم و خیلی خوشحالم که به مقام های خوبی هم رسیده ایم. 

 من تیم ملی ایران را خیلی پیگیری می کنم و واقعا به آنها افتخار می کنم. حتی در تیم ملی فیلیپین وقتی راجع به فوتبال ایران صحبت می شود، افتخار می کنم که می گویم همیشه اول هستیم. مخصوصا در سال هایی که آقای کی روش مربی هستند، در 4 سال باختی نداشتیم و در مقدماتی جام جهانی هم فکر می کنم فقط 2 گل خوردیم. من همه این ها را پیگیری می کنم و این خیلی افتخار بزرگی است برای من. در جام جهانی هم چه دیر یا چه زود باید با تیم هایی مثل پرتغال و اسپانیا بازی کرد. مشکلی نیست؛ چه الان چه بعدا باید آنها را ببرند. مثل دفعه پیش که آرژانتین در جام جهانی قبل که تا دقیقه 90 تلاش کرد تا ایران را ببرد و با شانس های زیادی که آورد، پنالتی روی دژاگه هم گرفته نشد. فوتبال جدید اصلا مشخص نمی کند که چه تیمی می برد؛ یک زمانی برزیل 7 تا می خورد. دیگر فوتبال مثل زمانی نیست که مالدیو به ایران بیاید و 17 گل بخورد. امیدوارم تیم ملی در جام جهانی بدرخشد. ما هم چه ببرد و چه ببازد از تیم ملی حمایت می کنیم. از بچگی دوست داشتم و الان هم دوست دارم.        

 بله با چند تا از بازیکنان تیم ملی و باشگاهی در ارتباط هستم و جویای احوال هم می شویم. حتی زمانی که بعد از بازی های مقدماتی جام جهانی به ایران آمده بودم، آقای منصوریان و سعید لطفی من را به تمرینات نفت بردند که آقای سیدجلال حسینی، آقای پیام صادقیان و علیرضا بیرانوند هم بودند و خیلی از بازیکنان دیگر را دیدم و آشنا شدم. وقتی در تمرین نفت بودم با آقای حسینی صحبت کردیم و من به او گفتم که امیدوارم روزی برسد که بتوانیم مقابل هم بازی کنیم. به او گفتم اگر روزی مقابل هم بازی کردیم، لباست را به من بده. یک روز هم در جایی دیگر با آقای حسینی صحبت می کردم و گفتم پیراهنت را اگر مقابل هم بازی کردیم بده که آقای حسینی گفت اگر سمت من بیایی طوری تکل می زنم که پایت بشکند و من هم گفتم اصلا اشکالی ندارد، شما پای من را بشکن ولی لباست را بده تا بعد از بازی به دیوار خانه ام بزنم ( باخنده). 

 خب بازی کردن با تیم ملی ایران یکی از بزرگترین آرزوهای من است. دوست دارم تک تک بازیکن های ملی ایران را ببینم و همه لباس های آنها را بگیرم که اینطوری خیلی خوب می شود ( باخنده). گذشته از شوخی از این جهت دوست دارم با تیم ملی ایران بازی کنیم تا مردم فیلیپین ببینند که فوتبال چقدر طرفدار دارد و چقدر در ایران به آن بها داده می شود. چقدر بازیکنان ایرانی سبک بازی بالایی دارند و از تکنیک و قدرت فیزیکی بالایی برخوردارند. دوست دارم فیلیپین ببیند که ما چقدر از کشورهای دیگر مثل ایران، ژاپن، استرالیا عقب هستیم تا بتوانیم پیشرفت کنیم. چون به فوتبال فیلیپین از سوی مردم، دولت و اسپانسرها زیاد بها داده نمی شود، و به همین خاطر خوب پیشرفت نکرده ولی در 6 سال اخیر رشد خوبی داشته است. فوتبال فیلیپین مثل هاکی ایران است که در ایران بها داده نمی شود. الان تازه فهمیده اند که چطور می توان پیشرفت کرد. بازیکنان بازنشسته الان مربی می شوند و راه هایی را پیدا می کنند که مثلا چطور می توان در AFC کاپ موفق شد. خب این کمک می کند که در آینده فوتبال رشد کند ولی تا اسپانسر و هوادار نباشد، سطح لیگ بالا نمی آید و بازیکن های خوب هم به کشورهای دیگر می روند. یکی از دلایل رشد فوتبال فیلیپین هم این است که بازیکن های دو رگه در فوتبال ملی فیلیپین بازی می کنند که فوتبال را در جایی دیگر آموخته اند ولی در آینده این تجربیات را منتقل می کنند و باعث رشد فوتبال می شوند.

 ممنون از زمان و وقتی که برای من گذاشتید و بهایی که به فوتبال فیلیپین دادید. همین که باعث شدید بتوانم درباره وضعیت فوتبال فیلیپین توضیح بدهم، بسیار ممنونم.