عابدینی که آمد، سودای تیمی را در سر داشت که تا کرانه پیوستن به آن در جوانی پیش آمده بود و جز جرعه ای از آن افسانه اساطیری نصیبش نشده بود. بازسازی میراث افسانه های پیشین که سالها بر دوش پروین حمل شده بود، کار ساده ای نبود. نه یورگن گده ناشناخته و نه مثلث طلایی دهه شصت پرسپولیس یعنی درخشان ـ پنجعلی ـ محمدخانی، چنین ظرفیتی بروز نداده بودند. 

آنگاه بود که مرد میانسال ناشناس کروات پا در منزل سرخها گذاشت. تیم پوست انداخته و پراستعداد اما بی روحیه ودرهم ریخته پرسپولیس را تحویل گرفت ومعمار بنایی شد که نیمه دوم دهه هفتاد را یکسره در سیطره قدرت خود داشت و چنان شخصیتی در آن تیم دمید که حتی سلطان، به گاه بازگشت، از سفره گسترده او بهره برد و بر نمای پر ابهت پرسپولیس افزود.

استانکو پوکله پوویچ، تنها کسی بود که اهتزاز شال قرمز رنگش در آسمان آزادی، یگانه بود و پذیرفته شد و به یادها ماند. نه وینگو و نه وینگادا و نه هیچکس دیگر... این روزهای طرفداران پرسپولیس، وامدار دیگر هم میهن پیرمرد محبوبی است که مرزها را درمینوردد و تاریخ میسازد. اما حافظه تاریخی ما، هرگز روزهای پر امید و شورانگیز استانکو را از خود نمیزداید. اندوهبار اینکه خبر بد بیماری پیرمرد را باید سکاندار و جانشین شایسته اش به ما برساند.

تو را فراموش نکرده ایم پیرمرد... شاید این جبر تاریخی و جغرافیایی است و دست نامرد روزگار است که بین ما فاصله انداخته، اما گوشه قلب هر هوادار پرسپولیس، مادام العمر، برای تو پیش گزیده شده است. کاش میتوانستیم دوباره تو را سرپا ببینیم، حتی حالا که میگویند یک پای خود را از دست داده ای. اما چه باک... شانه های خاطراتمان همیشه برای تکیه کردن و برپا ایستادنت آماده اند. 

کاش بشود که قله آسیا را فتح کنیم، و آن روز تو هم در جمع ما باشی و ببینی ماموریت نیمه تمامی که میشد به دست تو بیش از دو دهه پیش انجام شود، به پایان رسیده است. کاش چنین بشود و تو هم بیایی... غصه برپا ایستادن را نخور... به شانه های ما تکیه خواهی کرد پیرمرد... به قلبهایی که همیشه دوستت خواهند داشت.

 منبع: تاریخ پرسپولیس