اختصاصی پیروزی دیلی، صحبت از احمدرضا عابدزاده است، دروازه بان مردمی فوتبال ایران که یک عمر ملتی را با حماسه سازی هایش به اوج غرور و افتخار برد. هنوز هم یادآوری خاطرات طلایی حضور عقاب درون قفس توری دروازه و آن شیرجه های تماشایی، لبخنده های جادویی و سیوهای تکرار نشدنی شیرین است. گویی همین دیروز بود که احمدرضا پرچم به دوش در استادیوم ملبورن دور افتخار می زد. هنوز صدای تماشاگرانی که روی سکوهای آزادی، احمدرضا را با شعار عقاب آسیا  تشویق می کردند شنیده می شود.
 
هر بار که خاطرات احمدرضا ورق می خورد و به آن مصدومیت تلخ در سال 72 می رسد به تضادی بین غم و شادی می رسم. تحمل درد و رنج عقابی که در اوج، بهترین سال های فوتبالش را خانه نشین شد و با بی مهری هایی که دید دل  دوستدارانش رنجید اما همین اتفاق یکی از جذابترین و مهمترین اتفاقات تاریخ نقل و انتقالات فوتبال ایران را رقم زد و نقطه پیوندی  شد برای محقق شدن آرزوی دیرینه عقاب و هوادارانی که سالها منتظر دیدن احمدرضا در عکس های تیمی پرسپولیس بودند.  
 
اگر دست تقدیر مسیر عابدزاده را به سمت پرسپولیس نمی برد از آن به عنوان یکی از بزرگترین حسرتهای این تیم و طرفدارانش یاد می کردیم؛ گلری که با قرار گرفتن در چارچوب دروازه پرسپولیس به آن صلابت و اقتدار بخشید و قهرمانی ها و رکوردهای بیشماری را در دهه 70 رقم زد. اگر مصدومیت ها و نامهربانی ها نبود افتخارات احمدرضا از آنچه امروز او را دست نیافتنی و بی تکرار کرده فراتر می رفت. دروازه بانی که نزدیک به 3 دهه شماره یک فوتبال ایران بود و هرگز هیچکدام از همتایانش توان رقابت با او را نیافتند و این در زمانی هایی بیشتر نمود داشت که جانشین های او در بسته نگاه داشتن دروازه تیم ملی ناکام بودند. به جرات می توان گفت که بعد از احمدرضا فوتبال ایران هرگز گلر ششدانگی را به خود ندید.

 عابدزاده نه تنها از بعد فنی که از نظر اخلاقی هم بی همتا بود. او را باید نماد غیرت و تعصب دانست. دروازه بانی که علیرغم همه ظلم ها و بی مهری ها با درد و مصدومیت از کمک به تیم ملی شانه خالی نکرد و برخلاف برخی ها که به تیم ملی کشورشان پشت کردند، همیشه در قبال سرنوشت کشورش و مردمی که عاشقانه دوستش داشتند احساس دین کرد. احمدرضا نه فقط با آن بازیهای درخشان و آن تعصب بی پایانش به فوتبال که تعهد به پیراهن تیم ملی و  حس مسوولیت پذیری و وفادری به مردمش عقاب آسیا و محبوب دلها شد.  اگر امروز احمدرضا هنوز هم محبوبترین است این اصلا عجیب نیست،  چرا که مردم هرگز اسطوره ها را فراموش نمی کنند.

 

احمدرضا عابدزاده دروازه بان افسانه ای فوتبال ایران متولد 4خرداد 1345(ابادان) است.  وی فوتبالش را از بازی در تیم هلال احمر اصفهان اغاز کرد و سپس به  تیم تام این شهر پیوست و فوتبالش را زیر نظر حسین چرخابی ادامه داد.  در مهر سال 62 اولین قهرمانیش را با تیم تام اصفهان در سن 17 سالگی جشن گرفت.18 سال بیشتر نداشت که به اردوی تیم ملی جوانان دعوت شد و در اواخر همین سال به دعوت دهداری به تیم ملی بزرگسالان دعوت گردید.

اولین بازی ملی عابدزاده در سال 64 با تیم ملی ب در مقابل رومانی رقم خورد و او در دیماه 65 دومین قهرمانی  اش را با تام اصفهان جشن گرفت. 

آغاز هنرنمایی احمدرضا در جام ملتها

جام ملت‏هاى 1988 قطر احمدرضا در اولین تجربه های بین المللی اش در بازی رده بندی، با مهار سه پنالتی، به  اولین افتخار ملی اش به کسب یک سومی باارزش دست می باید.

 

احمدرضای پرسپولیسی در استقلال   

 در سال 66  عابدزاده جهت گذراندن خدمت سربازی به تیم ژاندارمری تهران پیوست و پس از دو سال مجدداً به تیم تام بازگشت و در سال 69 مورد توجه استقلال قرار گرفت. احمدرضا که از بچگی طرفدار پرسپولیس بود در ایامی که شایعه اختلافش با  پروین در محافل شنیده می شد به استقلال پیوست و عده ای بر این باور بودند که او  به دلیل لجبازی با پروین بازی در تیم رقیب را انتخاب کرده است و عده ای هم حضورش را در استقلال بی ارتباط  با پدرزن استقلالی اش نمی دانستند. هرچه که بود احمدرضا علیرغم تمایل قلبی اش به پرسپولیس به تیم رقیبش پیوست و سه فصل در این تیم بازی کرد.

درخشش در بازیهای اسیایی پکن

مهر سال69 با اتفاقی بزرگ برای احمدرضا همراه بود و او که حالا 24 ساله شده بود در مسابقات آسیایی 1990 پکن در کنار بزرگان فوتبال ایران به عنوان یکی از 11 مرد ثابت تیم ملی مسوولیت حراست از دروازه ایران را در مقابل حریفان قدر اسیایی برعهده گرفت. اوج درخشش احمدرضا در بازی فینال مقابل کره شمالی رقم خورد که این دروازه بان استثنایی با با مهار 3 پنالتی و در حالی که از ناحیه انگشتان دست اسیب دیده هم بود  موجب قهرمانی ایران می گردد.عابدزاده در طول این مسابقات جمعاً ۲ گل دریافت کرد که هر دو گل نیز از روی نقطه پنالتی وارد دروازه وی شد. قهرمانی در جام  باشگاه های آسیا با استقلال در سال70  موفقیت دیگر برای عابدزاده در این سالها بود.

 

بی مهری استقلال و سپاهان به احمدرضا 

سال 72 در جریان بازی  تیم ملی ایران مقابل تایوان، احمدرضا بر اثر برخورد با بازیکن حریف  رباط زانویش پاره می شود. با اعلام پزشکان او سه سال دور از میادین خواهد بود و در این شرایط گلر شماره یک تیم ملی مورد بی مهری  باشگاه  سپاهان و استقلال قرار می گیرد و در حالی که باید برای روی زانوی او اقدامات تخصصی انجام بگیرد با بی توجهی فدراسیون رو به رو شده و مجبور می شود درمان زانوی مصدومش را در تهران پیگیری کند. در این زمان امیر عابدینی مدیرعامل وقت پرسپولیس که پیش از این برای مداوی دیگر ستاره فوتبال ایران یعنی مجید نامجو مطلق اقدام کرده بود، احمدرضا را هم با هزینه باشگاه پرسپولیس به آلمان می فرستد تا مانع از دست رفتن یکی از استعدادهای فوتبال ایران شود. 

 

پیوستن عابدزاده به تیم محبوبش

احمدرضا زودتر از پیش بینی ها مداوا شده و به میادین باز می گردد و در بازگشت به ایران سال 73 با پرسپولیس قرارداد می بندد و درخشش را در این تیم از سر می گیرد. او در سال 74 به همراه پرسپولیس قهرمان لیگ آزادگان می شود و در پایان این فصل یک رکورد جاودانه از احمدرضا برجای می ماند؛ 18 بازی و 5 گل خورده. حالا نسل جدید فوتبال به عشق عابدزاده به سمت پرسپولیس گرایش یافته اند و حضور ستاره هایی چون عابدزاده، دایی، مهدوی کیا و...روز به روز بر تعداد طرفداران بیشمار پرسپولیس می افزاید. در تیر 76 و در لیگ ششم آزادگان پرسپولیس با برد 3 بر 0 مقابل استقلال باز هم به قهرمانی می رسد.

 

حماسه ملبورن

آذرماه 76 از راه می رسد و عابدزاده و همبازیانش یک ماموریت سخت دارند. آنها  باید با حذف استرالیا فوتبال ایران را جهانی کنند. احمدرضا با آن لبخندهای به یاد ماندنی درون دروازه ایستاده و در زیر حملات بی امان استرالیایی ها با مهار یک دستی توپ به همبازیانش روحیه می دهد و در نهایت بازیکنان پرتلاش ایران با جبران گل های خورده و متوقف کردن استرالیا در خانه جشن صعود می گیرند و به جام جهانی فرانسه راه می یایند. عابدزاده که از ناحیه پا آسیب دیده است بازی با یوگسلاوی را از دست می دهد ولی مقابل آمریکا به میدان می رود و بار دیگر با درخشش خود باعث پیروزی تیم ملی می گردد. این آخرین بازی ملی احمدرضاست و دروازه بان افسانه ای فوتبال ایران با نامهربانی مسوولین وقت و به بهانه مصدومیت از تیم ملی حذف می شود.

 

پایان شایعات با درخشش در پرسپولیس

عابدزاده که پس از بازگشت تیم ملی از جام جهانی مصدوم بود، فصل را  به دلیل مصدومیت و جراحی زانو از دست می دهد. در اواخر سال 78 او دوباره بازمی گردد و با پرسپولیس چهارمین قهرمانی را جشن می گیرد. بازی های درخشانش در پرسپولیس باعث می شود تا رسانه ها به جلال طالبی فشار بیاورند که احمدرضا را به تیم ملی دعوت کند.قبل از جام ملت ها، تیم ملی برای انجام یک بازی دوستانه راهی قطر می شود. عابدزاده هم در این سفر کنار تیم ملی است، طالبی در آن بازی احمدرضا را بازی نمی دهد و در بازگشت به تهران او با صدور بیانیه ای یک خطی، از تیم ملی خداحافظی می کند. این خداحافظی جنجال ساز می شود. جلال طالبی می گوید چون پاسپورت او مشکل داشت، نمی توانست به لبنان برود! عابدرزاده اما جو نامناسب تیم ملی را سبب خداحافظی اش اعلام می کند.  

 

پایان فوتبال با پیراهن پرسپولیس

عابدزاده در خرداد 78 باز هم باپرسپولیس به قهرمانی  لیگ آزادگان دست  می یابد و در همین سال با برد 2بر1 استقلال به قهرمانی در جام حذفی. آخرین حضور عابدزاده در فوتبال در سال 79 و باقهرمانی پرسپولیس در لیگ نهم آزادگان به پایان می یابد و در این سال بود که وی بدلیل برورز اختلافاتی از پرسپولیس جدا شد.

 

شوک به فوتبال ایران

تنها یک سال پس از خداحافظی عابدزاده اتفاق تلخی برای این دروازه بان افسانه ای رخ داد. سنگربان سختکوش فوتبال ایران بر اثر حمله عصبی دچار مشکل مغزی شده و مدتها در بیمارستان بستری بود و  به  لطف خدا و با دعاهای مردم بار دیگر سلامتی اش را بدست اورد.

بازی خداحافظی

23 دیماه سال 84 احمدرضا در میان تشویق هزاران پرسپولیسی و پس از بدرقه الیور کان، در بازی پرسپولیس و بایرن مونیخ به صورت رسمی و انگونه که شایسته آن بود با فوتبال خداحافظی می کند. عابدزاده بعد از پایان فوتبالش به جرگه مربیان پیوست و در چند تیم لیگ برتری از جمله پرسپولیس،سایپا،استیل آذین و ...به عنوان مربی گلرها مشغول به فعالیت شد.

 

شیوا دورانگر