غرض از این مقدمه طولانی گریزی به سخنان سر کار خانم سحر قریشی که از عدم حضور بانوان در ورزشگاه ها دفاع کرده است . شاید در اولین واکنش ایشان بگویند من نظر خودم را اعلام کرده ام اما براستی کسی که در حرفه ای که مشغول به کار است نمی‌تواند بزرگی چون تارانتینو را بشناسد و نمی تواند تشخیصی بین فرانسیس فور کاپولا و آل پاچینو بگذارد می توان انتظار داشت که در یک مقوله دیگر اظهار نظر کند؟ این که ایشان خود در ورزشگاه حاضر می شوند را نادیده می‌گیریم اما به جمله‌های یک چهره هنری این کشور بنگرید که معتقد است وقتی در کنار آقایان قرار می گیرد منقلب می شود پس نباید خانمها اجازه حضور در ورزشگاه ها را داشته باشند آنگاه می فهمیم چرا رسانه ها ی ملی و سینمای ایران و بنگاه های به اصطلاح تولید فرهنگ نتوانستند موفق باشند زیرا هنوز نتوانسته اند مقوله قضاوت بر اساس جنسیت را حل کنند. در جامعه ما حکایت "زن جماعت" و "مرد جماعت" بیداد می کند و هیچ کسی از انسان و انسانیت سخن نمی گوید و حداقل اندیشه ای وجود ندارد که مرد ها و زنها را نمی توان بخاطر ساختار فیزیولوژِکی که دارند را یکسان تصور کرد. می‌پرسیم آیا همین تفکر یک بام و دو هوا امثال این خانم و بسیاری دیگر باعث رسیدن ما به این سیاهچال بی فرهنگی نیست؟

 پیش از انقلاب در استادیوم ها بوده‌ایم و بعد ها در دهه 60 به وفور و دهه هفتاد کمتر و یک بار در دهه 90 در یک بازی ملی حضور داشته‌ایم و فاجعه فرهنگی را دیده‌ایم؛ همان فاجعه ای که اتوبوس ها و رشته های تحصیلی و مراکز آموزشی ما را با معضل تفکیک جنسیتی مواجه کرده. حال با توجه به انقلاب درونی سر کار خانم قریشی در مواجه با آقایان که توهین مستقیم نه تنها به آقایان که به خانم‌ها هم توصیه می‌کنیم.

  یک: در عوامل ساخت و تولید و اجرا فیلم‌های ایشان از مرد استفاده نشود 

دو: ایشان در مکانی بدون مرد زندگی کنند 

سه: فیلمهای ایشان تنها برای خانم‌ها ودر سالن های سینمای با تابلوی ورود آقایان ممنوع نمایش داده شود 

 چهار: فروش فیلمهای ایشان به آقایان ممنوع شود. 

 و خواهش می کنیم دیگر در مورد حضور بانوان در مکان های ورزشی اظهار نظر نکنند. شاید آنگاه با کم شدن انقلابهای درونی ایشان فرصتی برای تمرکز و مطالعه برای کسب حداقل اطلاعات عمومی پیدا شود تا اینقدر تاریکی در نام " سحر " مشاهده نکنیم.