به گزارش پیروزی دیلی، اگر همین حالا از فوتبال دوستان بپرسید نامهای مشترک میان سپیدرود و پرسپولیس را برایتان بشمارند، قریب به اتفاقشان از شایان مصلح و حسین کعبی خواهند گفت. یا از شهاب کرمی و افشین ناظمی و اگر قدیمی تر باشند شاید رضا نیک نظر را به خاطر می آورند؛ اما شاید انگشت شمار باشند کسانی که از محمد نایب عباسی بگویند.

هم او که نفسش به سرخهای رشت و تهران بند بود و آنقدر محبوب و خوشنام که حتی برای تیم ملی ایران هم دم میزد و یگانه بود.

عشقش سپیدرود بود، هرچند او را با پرسپولیس شناختند. آنگاه که بوق ۱۲ شاخه اش هر وجود یخ زده ای را بر سکوهای امجدیه و آریامهر و آزادی به خروش می افکند و به قلیان می آورد. از میدان بهارستان تا جام جهانی آرژانتین رفتن، آنهم در زمانه ای که هنوز صنفی به نام "لیدر" در فوتبال ایران اختراع نشده بود، شاید فقط از او بر می آمد که بازدم هیچ دمیدنی در آن ساز، برایش سکه نزد.

غفور جهانی زننده گل صعود ایران به جام جهانی ۱۹۷۸ به یاد می آورد که در آن روزها نشریات خارجی عکس "ممد بوقی" را بزرگ چاپ کردند و از توانایی او در به صدا درآوردن آن ساز غریب آنهم در طول یک مسابقه فوتبال متحیر بودند. آنهم در روزگارانی که هنوز وو وو زلا وارد فوتبال نشده بود: "روزنامه‌ها عکس‌های متفاوتی از او چاپ کرده بودند و از اینکه او چطور می‌‌تواند در مدت طولانی این بوق بزرگ را به صدا در بیاورد، متعجب بودند و زیر یکی از عکس‌هایش نوشته بودند: این آدم چه نفسی دارد. با برق 24 ولت هم نمی‌‌شود این بوق را زد! و به این ترتیب ممد بوقی هم کلی برای خودش معروف شد. "

مرد محبوب فوتبال ایران هرگز رویارویی دو عشق ازلی و ابدی اش را در یک میدان رسمی ندید. چه بسا اگر بود، در انتخاب میان آن دو، در دل دو پاره اش، سخت ترین لحظه ها را تجربه میکرد. پاپتی های روزگار هم، حتی اگر دیگر نباشند، سهمشان از خاطره ها و یادها محفوظ است. به ویژه که برای بسیارانی خاطره ساخته باشند. یادش به یادها...