برانکو ایوانکوویچ در بازیهای آسیائی کره جنوبی 2002 علی رغم از دست دادن یکی از سهمیه‌های بزرگ سالش یعنی کاپیتان دائی به قهرمانی رسید تا نشان دهد که چون پیشینیانش یعنی رایکوف و استانکو پابلوکوویچ مردی از جنس تلاش و موفقیت است. پس از وقفه‌ای بار دیگر او به ایران بازگشت و تیم ملی ایران را به راحتی به جام جهانی 2006 برد و نشان داد که موفقیت‌های او تصادفی نیست. پس از جام جهانی آلمان بی سلیقگی‌ها باعث شد او از ایران برود اما سرانجام به ایران بازگشت تا ویرانه‌ای به نام «پرسپولیس» را رهبری کند.

پرسپولیس ویرانه آن روزگار امروز پس از نزدیک به سه سال حضور برانکو  تبدیل به تیمی شده است که یک قهرمانی و یک نایب قهرمانی ایران و صدرنشین لیگ جاری و در فینال غرب آسیا و در نیمه نهائی کل قاره کهن است . پرسپولیس برانکو توانسته است با بسیاری از «ب» های رایج فوتبال چون بهانه و باخت و بزدلی مبارزه کند. در دیدارهای پرسپولیس با حریفانش یک چیز قابل پیش بینی است: «این تیم باور باخت را ندارد»

برانکو ایوانکوویچ روز به روز از تصویر خوب سال‌های گذشته خود هم بهتر می‌شود. او مرد لحظه‌ها و بی‌گمان پیروزی است و شاید اغراق نباشد یک عنوان سینمائی چون «ب» مثل برانکو را شایسته او بدانیم.