در بازی رفت که پرسپولیس توانست به بازی برگردد و بازی باخته را با مساوی به پایان برساند ، تفکرات و تجربه سرمربی بر تفکرات کادر فنی الاهلی پیروز شد. در همان بازی رفت و و حتی در بازی برگشت این برانکو بود که با تعویض های تهاجمی و رونده تر، در مقابل تعویضهای تدافعی سرگئی ربروف، سرمربی الاهلی را مغلوب کرد.

از تعویض ها در هر دو بازی یاد کردیم. تفاوت را می شود در همین تعویض ها جستجو کرد و این ماجرا در بازی برگشت پررنگ تر بود. در واقع برانکو با ورود بشار رسن به جای مسلمان خط هافبک  پرسپولیس را رونده تر کرد و تحرک رسن در کل عرض زمین حریف، دفاع تیم الاهلی را به عقب بازگرداند.

در ابتدا شاید تصور شود که چرا گادوین منشا بجای علیپوری آمد که با تکنیک خوب و فرار های انفجاری بارها تیم حریف را به چالش کشید و حتی با فرار عالی خود زننده گل اول هم شد .ظرافت تعویض در این بود که علیپور شاید در حرکات پا به توپ می توانست خوب باشد،  اما قدرت بدنی او بسیار تحلیل رفته بود و در درگیری های تن به تن کم می آورد و برانکو با آوردن منشا خواست در حفظ توپ و قدرت درگیری توان تیمی پرسپولیس را بهتر کند، هرچند که حرکات پا به توپ و قدرتی منشا و همچنین تاثیر بیشتر او  روی ارسالها و استفاده از ضربات ایستگاهی هدف اصلی برانکو بود.

در تعویض سوم برانکو با آوردن شایان مصلح در دفاع چپ ، عملا قدرت مانور و نفوذ امیری را بیشتر کرد. چون امیری برای کمک به علیزاده که خسته شده بود مجبور بود بیشتر به دفاع تیمی متمرکز باشد. در هر دو گل، نفوذ از جناح چپ پرسپولیس بود یعنی نقطه مقابل جناح حمله کننده به الاهلی.  البته پرسپولیس با چند پاس بلند توانست دفاع حریف را به وسط بکشاند تا جناحین الاهلی خالی شود و به دنبال آن راه برای نفوذ بازیکنان رونده باز تر شود.

در واقع چون حملات تیم الاهلی از جناح راست آنها بود ، با آوردن مصلح و تقویت سمت چپ تیم و آزاد شدن امیری، حملات از نقطه قوت پرسپولیس شدت گرفت. برانکو نقطه قدرت تیمی خود را برای تضعیف نقطه قوت حریف ، هزینه نکرد و نشان داد که در فوتبال باید بر استراتژی و تاکتیک اصلی تیم اصرار ورزید.

برسیم به تیم بازنده یعنی الاهلی عربستان، آنها پس از ۱۰ نفره شدن پرسپولیس باز هم با تک مهاجم در راس تیم خود بازی را ادامه دادند و این همان نکته ای بود که برانکو را خوشحال کرد. اگر الاهلی با دو مهاجم ثابت در قلب دفاع پرسپولیس بازی می کرد، آن وقت دفاع چهار نفره پرسپولیس باید جمع تر می شد و برای نفوذ، گوشهای تیم الاهلی ( بخصوص از سمت راست بوسیله بازیکن برزیلی خود یعنی لئوناردو) کار راحت تری داشتند.

این نکته را نباید فراموش کرد که تیم الاهلی به بازی سرعت نمی داد. آنها  توپ را در عرض زمین به گردش در می آوردند اما با سرعت کم و این به پرسپولیس ۱۰ نفره فرصت جابجایی می داد و حتی فرصت بازگشت نفرات حمله کننده آنها را هم فراهم می کرد که این مورد نشان داد، سرمربی تیم عربستانی، تجربه بازیهای حساس و حذفی را ندارد.  او می خواست با یک تساوی به پایان بازی امیدوار باشد ولی تفکرات و تغییر شعاع حرکتی بازیکنان بوسیله کادر فنی پرسپولیس هیجان و ذات فوتبال روز دنیا برای تلاش و  جنگیدن تا پایان سوت بازی را به نمایش گذاشت.