ترین‌های پرسپولیس در سالی که گذشت
اختصاصی پیروزی دیلی؛ با بهترین های پرسپولیس در سال 96.
بازگشت سال: فرشاد احمدزاده
رهایی از بند مصدومیت و بازگشت به ترکیب فیکس تیم، آن‌هم با رقبایی حرفه‌ای کار هر کسی نیست. اما برای احمدزاده، راحت‌تر از این حرف‌ها بود. بعد از بازی برگشت با الهلال، خبرهایی مبنی برمصدومیت شماره 10 پرسپولیس از ناحیه زیرشکم به گوش می‌رسید. اما او ظاهراً به تیغ جراحی و دوری چند ماهه علاقه‌ای نداشت، تا این که پزشکان تیم راه حل نهایی را در جراحی اعلام کردند. فرشاد احمدزاده بعد از دوری تقریباً دوماهه به ترکیب تیم برگشت! نکته‌ای که عیان است، پیشرفت قابل توجه احمدزاده بعد از بازگشتش است. او توانست به‌خوبی در رقابت هافبک‌های توانای تیم، خودش را باز هم به برانکو و هواداران ثابت کند. ای کاش یک فرشاد احمدزاده درون‌مان باشد که موقع مشکلات خود کمر خم نکنیم.
صبور سال: احمد نوراللهی
حقیقتاً صبر احمد نوراللهی در ایران نظیر ندارد. بازیکنی که در اوج آمادگی برای خدمت سربازی خود به تراکتورسازی پیوست. غافل از این که سهل انگاری عده‌ای او را یک فصل از مستطیل سبز دور کرد. معضل‌های مختلفی نظیر بازگشت به تمرینات تیم و حضور در مسابقات، هواداران تیم را به جوش و خروش واداشت، چه برسد به شماره 8 محبوب پرسپولیس. اما او یک گوشه نشست، سکوت کرد و زیر نظر برانکو احیاء شدن را فراگرفت. امادگی این روزهای او به‌خاطر تلاش و صبوری‌اش بود. روندی که امید عالیشاه هم در حال حاضر مشغول طی کردن آن است!
غزال تیزپای سال: وحید امیری
وحید امیری همه فاکتورهای لازم یک هافبک مستعد را درو کرده‌است. تیزپا و فراخ‌گام که این طرف و آن‌طرف زمین را یکی می‌کند. چه در حمله و چه در دفاع از جان مایه می‌گذارد و به قول هم‌تیمی‌هایش زحمتکش زحمتکش‌هاست! بازیکنی که در روزگار نیمکتی نشینی مسلمان به عنوان آقای پاس گل تیم، راحت الحلقوم‌های علیپور را آماده می‌کند. کم پیش می‌آید امیری را وسط زمین خودخواه ببینیم، او مثل غزالی تیزپا برای رفقایش فداکاری می‌کند. بازیکنی که امید کی‌روش هم هست؛ برای خلق معجزه در روسیه!
پرنده سال: شجاع خلیل زاده
شجاع خلیل‌زاده، با بال‌های پران خودش، حتی بیشتر از مهاجمان مثلاً تراز اول خیلی تیم‌ها گل زده‌است. بازیکنی جنگنده و پرانگیزه که زیر نظر برانکو حالا مشغول کسب تجربه بیشتر در کنار سیدجلال حسینی است. شاخصه بارز شجاع، پرش‌ها و پروازهایش است. طوری که روی ارسال‌ها چشم و دل‌مان بیشتر به او روشن است که گل بزنیم و نخوریم. شجاع تازه اول کار خود را سپری می‌کند، هنوز شاهکارهایش باقی مانده‌است.
معرفت سال: برانکو
محتاج به تذکار نیست که سرمربی تیم قهرمان لیگ ایران و تنها تیم ایرانی حاضر در چهار تیم برتر آسیا، چه پیشنهادهای دهشتناکی دارد؛ برانکو اما با این وجود عاشق رنگ قرمز است. خوب می‌داند لابه‌لای آن همه دلار کشورهای خارجی، شاید هیچ عشقی پیدا نشود. خوب می‌داند که هیچ کجای جهان هوادارانی والاتر از عاشقان پرسپولیس را نخواهد یافت. از همه مهم‌تر، او ماموریتی نیمه‌تمامی را کامل نکرده‌است. قهرمانی آسیا برای برانکو، آن هم با بازیکنان گوهرمانندی که خودش ساخته، رسالتی است که دیر یا زود باید انجام شود. منتظریم برانکوی معرفت!
ناک‌اوت سال: نرسیدن به فینال آسیا
روی این موضوع، همه اتحاد نظر داریم. قهرمانی آسیا آن‌هم وقتی که نزدیک‌تر از همیشه به ما بود، از چنگال‌مان پرید. آن‌هم با باختی باورنکردنی برای فوتبال ایران، حتی آبی‌های پایتخت. پرسپولیس با دستان بسته وارد رینگ شد و آخرش هم خودتان می‌دانید؛ ناک‌اوت. امیدواریم سال 97 آن‌قدر زورمان به بعضی‌ها بچربد، که چند روز قبل از بازی با پتک سراغ‌مان نیایند، امیدواریم!
شادی گل سال: محسن مسلمان و فرشاد احمدزاده
شادی گل آشنایی است، نه؟ بعد از چهارتایی کردن استقلالی‌ها، حالا نوبت ستاره‌های میلیاردر الاهلی عربستان بود که شادی گل معروف و محبوب پرسپولیسی‌ها را ببینند. شادی گلی شیرین بعد از بردی شیرین. بردی که خیلی‌ها آن را غیرممکن می‌دانستند. اما فرشاد و محسن ثابت کردند که بله برادر، ما ختم روزگاریم.
خوش‌صدای سال: شایان مصلح
شایان تازه وارد ما، هم شاعر است و هم مداح؛ صدای نادری دارد. او و محمد انصاری، دفاع چپ پرسپولیس را مزین به مداحی‌های خودشان کردند. این عنوان را تقدیم به شایان مصلح می‌کنیم؛ گر چه به گمان‌مان جایزه سال آینده این بخش برای بیرانوند و آواز لری‌اش در جشن قهرمانی خواهد بود.
زوج مخوف سال: محسن مسلمان و علی علیپور
آقای گل و آقای پاس گل؛ بالاخره دو پادشاه در یک اقلیم گنجیدند. با وجود نیمکت‌نشینی‌های اخیر مسلمان هنوز کسی جرئت نفوذ به قلمرو آقای پاس گلی او را به خود نداده‌است. علی علیپور هم همینطور؛ کسی که با داشتنش فقدان طارمی کمتر آزرده خاطرمان کرد. مسلمان با پاس‌هایش و علیپور با گل‌هایش سال خوبی را برای‌مان ساختند. زوجی که دوباره خبر فتوحات‌شان به گوش‌مان خواهد رسید.
دیوار چین سال: سید جلال حسینی
نیازی به تعریف نیست. سیدجلال، خیال ما و شما و از همه مهم‌تر بیرانوند را در بازی‌ها تخت کرده‌است. گوهری که افسوس می‌خوریم چرا زودتر هم رکابش نبودیم. با این حال امیدواریم، همچنان صخره‌ی محبوب‌‌مان با ماشد، روسیه و فصول بعد فوتبال ایران از همین حالا انتظارش را می‌کشند.
مظلوم‌ترین بازیکن سال: محسن ربیع‌خواه
حقیقتاً ظرفیت انتقادی که ربیع‌خواه دارد را هیچ یک از مسئولان کشورمان ندارند. کسی که وسط زمین شاید بیشتر از همه عرق بریزد، اما به موازات همان، انتقاد می‌شنود. بازیکن کم حاشیه ای است، اما متاسفانه اسیر جریاناتی شده که چاره‌ای جز سیبل شدن ندارد. کسی که در دوران مصدومیت کمال، وسط زمین را کنترل می‌کرد حالا باید با انتقادات بجنگد. باید به تصمیمات برانکو احترام گذاشت، شاید او چیزهایی می‌بیند که ما نمی‌بینیم. اصلاً برای همین هم بود که علیپورو همبازیانش گل‌شان به الوصل را به او تقدیم کردند. آن‌ها می‌دانند که او لایق بیشتر از این‌هاست.
کتف زرین سال: کمال کامیابی نیا
کتف کمال از خود کمال هم جنگنده‌تر است! آن‌قدر 11 محبوب ما با این عضو بی‌زبان حریفان را خوار کرد که دست آخر به مشکل افتاد. چند بار مصدومیت از این ناحیه و بعدش جراحی و دوباره مصدومیت. اما همه‌ی این‌ها باعث نشدن کامیابی‌نیا کم بیاورد و از ترکیب فیکس تیم و نظر کی‌روش دور بماند. این جایزه را به کمال می‌دهیم بابت کتف با معرفت و صبورش!
یکی او را بگیرد سال: صادق محرمی
عنوان این جایزه را از یک دوست استقلالی الهام گرفتیم. در دربی 86 که محرمی وارد زمین شد، این دوست عزیز که از دریبل‌های او به ستوه آمده‌بود، فریاد رهاند که شما را به خدا قسم یکی او را بگیرد. آن بزرگوار خبر نداشت که صادق سرسخت‌ترین از این‌هاست. او گرچه فصل را به فروغ گذشته خود شروع نکرد اما در ادامه آن‌قدر پیشرفت نمود که حالا می‌شود گفت از مردان اصلی برانکوست.
جنجال سال: علی کریمی و فدراسیون
مطمئنم انتخاب این یکی را همان اول کار حدس زده‌بودید. علی کریمی آن‌قدر ضدمشکلات فدراسیون تاخت که دست آخر، متولیان فوتبال ایران را پای میز مناظره کشاند. علی کریمی با دل پر از کم‌کاری‌ها و عیوب فوتبال‌مان، عجب جنجالی به‌پا کرد. بی‌باک و جسور، مثل دوران فوتبالی‌اش!
معرفت سال: محمد عباس‌زاده
محمد عباس‌زاده که بعداز عملکرد پرفروغ خود در فصل گذشته لیگ یک، به سایپا پیوسته‌بود، بعد از یک نیم فصل بازی از این تیم جدا شد. عباس‌زاده که سرخ‌دلی‌اش بر همگان واضح است، دلیل تصمیم خود را کمک به نساجی مازندران و شهرش بیان کرد. معرفت نادری دارد این بازیکن؛ حداقل برای فوتبال امروز ما!
بهترین ضربه سر سال: علی‌دایی
علی دایی اینبار بهتر از همیشه سر زد. به زلزله‌زدگان کرمانشاه. کسی که در بطن کمک‌ها حضور داشت. با مردم بود، کمک‌هایش را بی‌منت به مردم می‌رساند و هر کجا نامهربانی می‌دید گلایه می‌کرد. مردم کرمانشاه حالا بیشتر از همیشه نام دایی را کنج قلب‌شان فریاد می‌زنند. برای مردانگی و محبتش.
بدشانسی سال: قرعه ایران در جام جهانی
تصدیق بفرمائید که قرعه‌مان در روسیه، خیلی سخت‌تر از آن چیزی بود که تصورش را داشتیم. مبارزه با قهرمان اروپا، قهرمان سابق جهان و قهرمان آفریقا مطمئناً برای کی‌روش و شاگردانش سراسر چالش خواهد بود. باید صبر کرد و دید در گروه مرگ، آیا ایران می‌تواند همه را سورپرایز کند؟
مجهول سال: مسئله حق پخش
مسئله حق پخش در فوتبال ایران، موضوعی است که همه به‌دنبال آن هستند اما در این حال برای کسی مهم نیست. می‌شود با همفکری و تفاهم بازی را برد-برد تمام کرد. تا بلکه باشگاه‌های ما حقوق خود را بدست بیاورند.
شادی سال: سلام روسیه
این جمله جواد خیابانی و شادی‌های بعد از بازی با ازبکستان را به یاد بیاورید تا همگی به این موضوع پی ببریم که صعود بی‌دردسر کی‌روش و یاران پرقدرتش، از آن شادی‌هایی است که حالا حالاها در خاطرمان خواهد ماند.
افتخار سال: فوتسال ایران
حیف‌مان آمد در این لیست نامی از ناظم الشریعه و شاگردانش نبریم. آن‌ها توانستند به راحتی، آسیا را مقهور خود کنند. تیمی که باید به آن ببالیم و حمایتش کنیم، تا در مراتب بالاتر بیشتر سرافراز کند. جهان از همین حالا منتظر هنرنمایی‌های بیشتر مردان فوتسالیست ایران است.
رهایی از بند مصدومیت و بازگشت به ترکیب فیکس تیم، آن‌هم با رقبایی حرفه‌ای کار هر کسی نیست. اما برای احمدزاده، راحت‌تر از این حرف‌ها بود. بعد از بازی برگشت با الهلال، خبرهایی مبنی برمصدومیت شماره 10 پرسپولیس از ناحیه زیرشکم به گوش می‌رسید. اما او ظاهراً به تیغ جراحی و دوری چند ماهه علاقه‌ای نداشت، تا این که پزشکان تیم راه حل نهایی را در جراحی اعلام کردند. فرشاد احمدزاده بعد از دوری تقریباً دوماهه به ترکیب تیم برگشت! نکته‌ای که عیان است، پیشرفت قابل توجه احمدزاده بعد از بازگشتش است. او توانست به‌خوبی در رقابت هافبک‌های توانای تیم، خودش را باز هم به برانکو و هواداران ثابت کند. ای کاش یک فرشاد احمدزاده درون‌مان باشد که موقع مشکلات خود کمر خم نکنیم.
صبور سال: احمد نوراللهی
حقیقتاً صبر احمد نوراللهی در ایران نظیر ندارد. بازیکنی که در اوج آمادگی برای خدمت سربازی خود به تراکتورسازی پیوست. غافل از این که سهل انگاری عده‌ای او را یک فصل از مستطیل سبز دور کرد. معضل‌های مختلفی نظیر بازگشت به تمرینات تیم و حضور در مسابقات، هواداران تیم را به جوش و خروش واداشت، چه برسد به شماره 8 محبوب پرسپولیس. اما او یک گوشه نشست، سکوت کرد و زیر نظر برانکو احیاء شدن را فراگرفت. امادگی این روزهای او به‌خاطر تلاش و صبوری‌اش بود. روندی که امید عالیشاه هم در حال حاضر مشغول طی کردن آن است!
غزال تیزپای سال: وحید امیری
وحید امیری همه فاکتورهای لازم یک هافبک مستعد را درو کرده‌است. تیزپا و فراخ‌گام که این طرف و آن‌طرف زمین را یکی می‌کند. چه در حمله و چه در دفاع از جان مایه می‌گذارد و به قول هم‌تیمی‌هایش زحمتکش زحمتکش‌هاست! بازیکنی که در روزگار نیمکتی نشینی مسلمان به عنوان آقای پاس گل تیم، راحت الحلقوم‌های علیپور را آماده می‌کند. کم پیش می‌آید امیری را وسط زمین خودخواه ببینیم، او مثل غزالی تیزپا برای رفقایش فداکاری می‌کند. بازیکنی که امید کی‌روش هم هست؛ برای خلق معجزه در روسیه!
پرنده سال: شجاع خلیل زاده
شجاع خلیل‌زاده، با بال‌های پران خودش، حتی بیشتر از مهاجمان مثلاً تراز اول خیلی تیم‌ها گل زده‌است. بازیکنی جنگنده و پرانگیزه که زیر نظر برانکو حالا مشغول کسب تجربه بیشتر در کنار سیدجلال حسینی است. شاخصه بارز شجاع، پرش‌ها و پروازهایش است. طوری که روی ارسال‌ها چشم و دل‌مان بیشتر به او روشن است که گل بزنیم و نخوریم. شجاع تازه اول کار خود را سپری می‌کند، هنوز شاهکارهایش باقی مانده‌است.
معرفت سال: برانکو
محتاج به تذکار نیست که سرمربی تیم قهرمان لیگ ایران و تنها تیم ایرانی حاضر در چهار تیم برتر آسیا، چه پیشنهادهای دهشتناکی دارد؛ برانکو اما با این وجود عاشق رنگ قرمز است. خوب می‌داند لابه‌لای آن همه دلار کشورهای خارجی، شاید هیچ عشقی پیدا نشود. خوب می‌داند که هیچ کجای جهان هوادارانی والاتر از عاشقان پرسپولیس را نخواهد یافت. از همه مهم‌تر، او ماموریتی نیمه‌تمامی را کامل نکرده‌است. قهرمانی آسیا برای برانکو، آن هم با بازیکنان گوهرمانندی که خودش ساخته، رسالتی است که دیر یا زود باید انجام شود. منتظریم برانکوی معرفت!
ناک‌اوت سال: نرسیدن به فینال آسیا
روی این موضوع، همه اتحاد نظر داریم. قهرمانی آسیا آن‌هم وقتی که نزدیک‌تر از همیشه به ما بود، از چنگال‌مان پرید. آن‌هم با باختی باورنکردنی برای فوتبال ایران، حتی آبی‌های پایتخت. پرسپولیس با دستان بسته وارد رینگ شد و آخرش هم خودتان می‌دانید؛ ناک‌اوت. امیدواریم سال 97 آن‌قدر زورمان به بعضی‌ها بچربد، که چند روز قبل از بازی با پتک سراغ‌مان نیایند، امیدواریم!
شادی گل سال: محسن مسلمان و فرشاد احمدزاده
شادی گل آشنایی است، نه؟ بعد از چهارتایی کردن استقلالی‌ها، حالا نوبت ستاره‌های میلیاردر الاهلی عربستان بود که شادی گل معروف و محبوب پرسپولیسی‌ها را ببینند. شادی گلی شیرین بعد از بردی شیرین. بردی که خیلی‌ها آن را غیرممکن می‌دانستند. اما فرشاد و محسن ثابت کردند که بله برادر، ما ختم روزگاریم.
خوش‌صدای سال: شایان مصلح
شایان تازه وارد ما، هم شاعر است و هم مداح؛ صدای نادری دارد. او و محمد انصاری، دفاع چپ پرسپولیس را مزین به مداحی‌های خودشان کردند. این عنوان را تقدیم به شایان مصلح می‌کنیم؛ گر چه به گمان‌مان جایزه سال آینده این بخش برای بیرانوند و آواز لری‌اش در جشن قهرمانی خواهد بود.
زوج مخوف سال: محسن مسلمان و علی علیپور
آقای گل و آقای پاس گل؛ بالاخره دو پادشاه در یک اقلیم گنجیدند. با وجود نیمکت‌نشینی‌های اخیر مسلمان هنوز کسی جرئت نفوذ به قلمرو آقای پاس گلی او را به خود نداده‌است. علی علیپور هم همینطور؛ کسی که با داشتنش فقدان طارمی کمتر آزرده خاطرمان کرد. مسلمان با پاس‌هایش و علیپور با گل‌هایش سال خوبی را برای‌مان ساختند. زوجی که دوباره خبر فتوحات‌شان به گوش‌مان خواهد رسید.
دیوار چین سال: سید جلال حسینی
نیازی به تعریف نیست. سیدجلال، خیال ما و شما و از همه مهم‌تر بیرانوند را در بازی‌ها تخت کرده‌است. گوهری که افسوس می‌خوریم چرا زودتر هم رکابش نبودیم. با این حال امیدواریم، همچنان صخره‌ی محبوب‌‌مان با ماشد، روسیه و فصول بعد فوتبال ایران از همین حالا انتظارش را می‌کشند.
مظلوم‌ترین بازیکن سال: محسن ربیع‌خواه
حقیقتاً ظرفیت انتقادی که ربیع‌خواه دارد را هیچ یک از مسئولان کشورمان ندارند. کسی که وسط زمین شاید بیشتر از همه عرق بریزد، اما به موازات همان، انتقاد می‌شنود. بازیکن کم حاشیه ای است، اما متاسفانه اسیر جریاناتی شده که چاره‌ای جز سیبل شدن ندارد. کسی که در دوران مصدومیت کمال، وسط زمین را کنترل می‌کرد حالا باید با انتقادات بجنگد. باید به تصمیمات برانکو احترام گذاشت، شاید او چیزهایی می‌بیند که ما نمی‌بینیم. اصلاً برای همین هم بود که علیپورو همبازیانش گل‌شان به الوصل را به او تقدیم کردند. آن‌ها می‌دانند که او لایق بیشتر از این‌هاست.
کتف زرین سال: کمال کامیابی نیا
کتف کمال از خود کمال هم جنگنده‌تر است! آن‌قدر 11 محبوب ما با این عضو بی‌زبان حریفان را خوار کرد که دست آخر به مشکل افتاد. چند بار مصدومیت از این ناحیه و بعدش جراحی و دوباره مصدومیت. اما همه‌ی این‌ها باعث نشدن کامیابی‌نیا کم بیاورد و از ترکیب فیکس تیم و نظر کی‌روش دور بماند. این جایزه را به کمال می‌دهیم بابت کتف با معرفت و صبورش!
یکی او را بگیرد سال: صادق محرمی
عنوان این جایزه را از یک دوست استقلالی الهام گرفتیم. در دربی 86 که محرمی وارد زمین شد، این دوست عزیز که از دریبل‌های او به ستوه آمده‌بود، فریاد رهاند که شما را به خدا قسم یکی او را بگیرد. آن بزرگوار خبر نداشت که صادق سرسخت‌ترین از این‌هاست. او گرچه فصل را به فروغ گذشته خود شروع نکرد اما در ادامه آن‌قدر پیشرفت نمود که حالا می‌شود گفت از مردان اصلی برانکوست.
جنجال سال: علی کریمی و فدراسیون
مطمئنم انتخاب این یکی را همان اول کار حدس زده‌بودید. علی کریمی آن‌قدر ضدمشکلات فدراسیون تاخت که دست آخر، متولیان فوتبال ایران را پای میز مناظره کشاند. علی کریمی با دل پر از کم‌کاری‌ها و عیوب فوتبال‌مان، عجب جنجالی به‌پا کرد. بی‌باک و جسور، مثل دوران فوتبالی‌اش!
معرفت سال: محمد عباس‌زاده
محمد عباس‌زاده که بعداز عملکرد پرفروغ خود در فصل گذشته لیگ یک، به سایپا پیوسته‌بود، بعد از یک نیم فصل بازی از این تیم جدا شد. عباس‌زاده که سرخ‌دلی‌اش بر همگان واضح است، دلیل تصمیم خود را کمک به نساجی مازندران و شهرش بیان کرد. معرفت نادری دارد این بازیکن؛ حداقل برای فوتبال امروز ما!
بهترین ضربه سر سال: علی‌دایی
علی دایی اینبار بهتر از همیشه سر زد. به زلزله‌زدگان کرمانشاه. کسی که در بطن کمک‌ها حضور داشت. با مردم بود، کمک‌هایش را بی‌منت به مردم می‌رساند و هر کجا نامهربانی می‌دید گلایه می‌کرد. مردم کرمانشاه حالا بیشتر از همیشه نام دایی را کنج قلب‌شان فریاد می‌زنند. برای مردانگی و محبتش.
بدشانسی سال: قرعه ایران در جام جهانی
تصدیق بفرمائید که قرعه‌مان در روسیه، خیلی سخت‌تر از آن چیزی بود که تصورش را داشتیم. مبارزه با قهرمان اروپا، قهرمان سابق جهان و قهرمان آفریقا مطمئناً برای کی‌روش و شاگردانش سراسر چالش خواهد بود. باید صبر کرد و دید در گروه مرگ، آیا ایران می‌تواند همه را سورپرایز کند؟
مجهول سال: مسئله حق پخش
مسئله حق پخش در فوتبال ایران، موضوعی است که همه به‌دنبال آن هستند اما در این حال برای کسی مهم نیست. می‌شود با همفکری و تفاهم بازی را برد-برد تمام کرد. تا بلکه باشگاه‌های ما حقوق خود را بدست بیاورند.
شادی سال: سلام روسیه
این جمله جواد خیابانی و شادی‌های بعد از بازی با ازبکستان را به یاد بیاورید تا همگی به این موضوع پی ببریم که صعود بی‌دردسر کی‌روش و یاران پرقدرتش، از آن شادی‌هایی است که حالا حالاها در خاطرمان خواهد ماند.
افتخار سال: فوتسال ایران
حیف‌مان آمد در این لیست نامی از ناظم الشریعه و شاگردانش نبریم. آن‌ها توانستند به راحتی، آسیا را مقهور خود کنند. تیمی که باید به آن ببالیم و حمایتش کنیم، تا در مراتب بالاتر بیشتر سرافراز کند. جهان از همین حالا منتظر هنرنمایی‌های بیشتر مردان فوتسالیست ایران است.
حسین رضایی- خبرنگار پیروزی در سرپل ذهاب