زادروز گلر افسانه ای ایران و آسیا چهارم خرداد است. اما بسیاری از بزرگان فوتبال و رسانه ها از امروز به پیشواز جشن تولد احمدرضا عابدزاده رفته اند.علی کریمی،مهرداد میناوند و کریم باقری که رابطه صمیمانه ای با عابدزاده دارند و همچنین علی دایی که در سالیان اخیر ارتباط خوبی با عابدزاده برقرار کرده با انتشار پست هایی زادروز گلر محبوب فوتبال ایران را تبریک گفتند.

احمدرضا عابدزاده، گلر بی تکرار فوتبال ما نقش غیرفابل انکاری در خلق در موفقیتهای فوتبال ایران داشته  است. با فداکاری و درخشش این گلر افسانه ای بود که ایران توانست بعد از 16 سال قهرمان آسیا شود.مهار پنالتی های کره جنوبی موجب فینالیست شدن ایران در بازیهایی آسیایی پکن شد. احمدرضا با وجود آسیب دیدگی از ناحیهٔ انگشتان دست، با مهار ۲ پنالتی در فینال مسابقات اسیایی پکن برابر کره شمالی و در نیمه نهایی مقابل کره جنوبی نقش بسزایی در قهرمانی شیرین و خاطره انگیز تیم ملی داشت.

صعود ایران به جام جهانی  هم مرهون شاهکارهای احمدرضا در جهنم ملبورن بود.بی تردید عابدزاده را باید حماسه ساز ملبورن دانست.مردی که با روحیه بالایش همبازیانش را برای پیروزی تهییج کرد و در مقابل ضربات مرگبار ستاره های استرالیایی یک تنه ایستادگی کرد. اگر درخشش احمدرضا نبود تیم ملی در همان 20 دقیقه ابتدایی گلباران می شد نه اینکه بعد از 20سال راهی جام جهانی شود و تنها پیروزی ایران در تاریخ مسابقات جام جهانی هم با شاهکار او در دیدار حساس با امریکا به ثبت برسد

اغراق نیست اگر احمدرضا عابدزاده را شماره یک  تاریخ فوتبال ایران بدانیم؛ مردی که رد پایش نه تنها در موفقیت های تیم ملی که قهرمانی استقلال در آسیا و 4 قهرمانی خاطره انگیز سرخها در سالهای 74،75،77 و 78 دیده می شود؛ دروازه بانی محبوب که قرمز و آبی دوستش دارند و ابی ها هم قهرمانی اسیایی خود را مدیون او هستند. جسارت،پشتکار،تعصب و غیرت احمدرضا با گذشت سالها از پایان دوران فوتبال این گلر افسانه ای هنوز زبانزد همگان است. ستاره ای که بعد از او قفس تیم  ملی هرگز گلر مطمئنی را به خود ندید و هنوز هم گلرهای جوان فوتبال ایران او را الگوی خود می دانند.احمدرضا چنان رد پایی از خود برجای گذاشت که تمامی افتخارات مهم فوتبال ما در دو دهه را باید ماحصل درخشش او دانست.گلری که در نظرسنجی شش سال پیش برنامه 90شاهد انتخاب او بعنوان محبوب ترین ستاره فوتبال ایران پس از انقلاب بودیم ان هم به گونه ای که مردم با ارایی بالا در رقابت با پروین،دایی،کریمی،حجازی،مهدوی کیا و باقری به او رای دادند تا مشخص شود که عابدزاده در قلب مردم جای دارد ولو انکه شاهد بی مهری های فراوان مسوولان و دست اندراکاران فوتبال و ورزش کشور به او داشته باشند.

احمدرضا سنگربان و کاپیتانی فوق العاده بود. او به معنای واقعی در زمین یک رهبر و فرمانده بود؛ گلری با کاریزمای فوق العاده که برخی ویژگی های او منحصر به فرد بود. از آن خنده هایی جادویی تا پنالتی زدن و پنالتی گرفتن با یک دست. احمدرضا به شدت از باخت متنفر بود و حتی با انگشتان آسیب دیده و زانوی مصدوم و عمل جراحی های طاقت فرسا و خارج شدن 15 تکه استخوان از زانویش تسلیم نشد و با غیرت و رشادتی مثال زدنی سالها از دروازه تیم ملی و پرسپولیس محافظت کرد.رکورد 13 بازی بدون باخت احمدرضا در دربی بعد از گذشت سالها هنوز دست نیافتنی است و هرگز نمی توان از یاد برد که او در اوج فوتبالش به ناحق بعنوان گلر پرسپولیس از سوی فدراسیونی که داریوش مصطفوی رییس ان یود همچون پیوس و محرمی محروم شد و بعد از جام جهانی هم جلال طالبی و منصور پورحیدری بنا به توصیه فدراسیون فوتبال از دعوتش به تیم ملی طفره می رفتند و نهایتا تحت فشار رسانه ها و مردم تست پزشکی را شرط دعوت او به تیم ملی دانستند و وقتی هم که او در تست پزشکی بهترین نمره را اخذ کرد شاهد ان بودیم که جلال طالبی به بهانه عدم صدور روادید لبنان از اعزام او به جام ملتهای اسیا خودداری کرد.                                                                                                                                                                                            عابدزاده در جام جهانی هم با تصمیم جلال طالبی در بازی اول روی نیمکت نشست و در اوج فوتبالش در جام ملتهای اسیا(96-امارات)هم در نهایت تعجب نیمکت نشین شد اما با ان بزرگی و عظمت به جای حاشیه سازی از روی نیمکت گلزنان تیم ملی را دراغوش می کشید تا بعدها مایلی کهن لب به تحسین او گشوده و او را الگوی فوتبالیست هایی بداند که یک دهم افتخاراتش را ندارند اما با یک نیمکت نشینی می خواهند یک تیم را بهم بریزند.عابدزاده نه تنها یک فوتبالیست پرافتخار بود بلکه فردی با گذشت بود که  قلب مهربانی هم داشت تا جایی که او بعد از پایان فوتبالش به دیدار پورحیدری رفت،همیشه به مایلی کهن احترام گذاشته و شاید امروز بتوان او را به رغم اتفاقاتی که منجر به جدایی اش شدوفادارترین شاگرد علی پروین و یکی از صمیمی ترین دوستان فوتبالی دایی دانست.بدون تردید عابدزاده اگر عقاب آسیا شد به واسطه پشتکار مثال زدنی اش و  تمرینات طاقت فرسایی بود که بسیاری از گلرها حاضر به انجام آن نیستند و بسیاری از فوتبالیست های امروزی هم حتی همین حالا قادر نیستند همپای عابدزاده که هفت بار زانوهایش را جراحی کرده تمرین کنند.  

حیف و صد افسوس که دروازه بانی با چنین پیشینه درخشانی و با آن همه محبوبیتی که نقطه پایانی بر آن نیست جایگاه در فوتبالی که سالها برای ان زحمت کشیده و از سلامتی خود خرج موفقیت های آن کرده  ندارد و برخی ها که یک سوم افتخارات احمدرضا و محبوبیت وی را هم ندارند در این فوتبال مشغول به فعالیت هستند. 

سخن به درازا کشید.خواستیم به رغم دوری و دوستی بگوییم؛زادروزت پیشاپیش مبارک آقای عقاب آسیا

حسین قدوسی-سردبیر