کارلوس کی‌روش وقتی از بازی‌های تدارکاتی حرف می‌زند دقیقاً به چنین دیدارهایی اشاره می‌کند؛ روسیه یک تیم فیزیکی است که بازیکنانش بدن‌های آماده‌ای دارند و این روزها در بازی روی زمین که به تاکتیک بازیکنان مربوط می‌شود تبحر پیدا کرده‌اند.

 روسیه خوراک یک بازی تدارکاتی برای ایران بود؛ چرا که حدود 8، 9 ماه قبل از آغاز جام جهانی، ما در حال و هوای این جام قرار گرفته‌ایم و یک بازی جانانه هم انجام دادیم. ترکیب اولیه تیم ملی را کی‌روش تعیین کرد؛ دیگر مشخص است که در خط دفاع چه بازیکنانی به میدان می‌روند. 

هافبک‌های دفاعی برای همه شناخته شده هستند و اضلاع هجومی را هم می‌شناسیم این ترکیب یادآور روزهایی است که هنوز در آزمون و خطا بودیم و نمی‌دانستیم 11 مرد اصلی چه کسانی هستند.

 هر چند کی‌روش مرد تغییر و تحول است و خوب می‌داند تیم ملی نباید به 11 نفر تکیه کند. در طول بازی با روسیه به خوبی در گردش توپ موفق بودیم. می‌توانستیم توپ را در اختیار بگیریم و پاس بدهیم و موقعیت بسازیم،

 شوت بزنیم و از کناره ها استفاده کنیم. گل سردار آزمون هم نشان داد که به تیم‌های قوی‌تر می‌توانیم فشار لازم را وارد کنیم. کی‌روش درست پس از این گل ترجیح داد بازیکنان اصلی را یواشکی از زمین بیرون بکشد و به نیمکت‌نشین‌ها میدان بدهد.

 اکبر ایمانی و احمد عبدا...زاده شاید هرگز فکر نمی‌کردند وارد ترکیب شوند. کاوه رضایی هم به جای سردار آزمون آمد اما مهمترین دغدغه ای که داشتیم تعویض میلاد محمدی بود. 

میلاد وقتی لب خط نباشد، بخشی از نیروی کنش‌گر تیم از بین می‌رود. از میلاد محمدی می‌توانیم به عنوان یک نیروی فعال یاد کنیم که شاید فوتبالش به چشم نیاید اما او آنقدر در جریان بازی می‌رود و بر می‌گردد که همه چیز تحت تأثیر بازی زیبای او قرار می‌گیرد.

 تیم ملی در این بازی یک گل هم خورد؛ در این بار توضیح می‌دهیم اما واقعیت این است که ما در یک بازی درست و حسابی به میدان می‌رویم. به اصطلاح شلاق خوردیم و بدن‌ها را ول دادیم.