به گزارش پیروزی‌دیلی، اسماعیل حلالی یکی از باتعصب‌ترین بازیکنانی است که تاریخ باشگاه پرسپولیس به خود دیده، او هنوز هم عاشق این تیم است و وقتی از مشکلاتِ پیرامون تیم صحبت می‌کند، درد دارد. او چه زمانی که به عنوان بازیکن در خدمت پرسپولیس بود و چه در دوره مربیگری‌اش، هیچگاه تعصب و علاقه‌اش را به پول نفروخت.

در آستانه بازی با الهلال با حلالی تماس گرفتیم، دل پردردی داشت، بخشی از حرف‌های او که سه سال هدایت تیم ب باشگاه را برعهده داشت، نزد ما امانت ماند، چون نه حلالی و نه روزنامه پیروزی قصد آب ریختن به آسیاب دشمن را ندارد. بخش دیگر صحبت‌های بازیکن پیشکسوت پرسپولیس با خبرنگار پیروزی پیش روی شماست:

- چقدر امید دارید به بازی با الهلال و جبران شکست سنگین بازی رفت؟

فوتبال است دیگر. نه می‌شود گفت محال است، و نه می‌شود خیلی امیدوار بود اما خب آدم به امید زنده هست. ما هم در این فوتبال دیده‌ایم بعضی تیم‌ها چه بازگشت رویایی‌ای داشته‌اند.

- اصلا چرا اینقدر بد باختیم که حالا اینقدر جبران دشوار و در حد محال باشد؟

تیم مقابل کاملا حرفه‌ای بود. روز هم، روزِ پرسپولیس نبود. محرومیت طارمی و نبود سه-چهار بازیکن اصلی باعث شد برانکو به اجبار در ترکیب اصلی تیمش دست به جابه‌جایی بزند. آن روز در ابوظبی 4 گل خوردیم و سه، چهار گل دیگر هم می‌شد وارد دروازه مان شود. من اصولا آدم منطقی‌ای هستم، الان فقط امیدوارم بتوانیم در بازی برگشت الهلال را ببریم.

- پرسپولیس آنقدر توان دارد که 4 گل بازی رفت را جبران کند؟

به هرحال توان فنی هر تیمی یک اندازه هست، باید در این مسابقه خیلی کم اشتباه ظاهر شویم، شانس هم خیلی با ما یار باشد، توان مضاعفی در زمین بگذاریم. من در خوشبینانه‌ترین حالت، احساس می‌کنم که می‌توانیم الهلال را ببریم حتی اگر به فینال هم نرویم، با این برد لااقل هم بازیکنان شرایط روحی بهتری پیدا می‌کنند و هم نشان داده می‌شود که توان فنی ما آن چیزی نبود که در بازی رفت شکل گرفت. به این شکل از بار روانی تیم کاسته می‌شود. وگرنه اگر منطقی فکر کنیم تفاوت فنی دو تیم به اندازه‌ای است که پرسپولیس 5 گل به الهلال بزند و بالا برود. ما در بهترین حالت ممکن شاید بتوانیم الهلال را شکست دهیم. هرچقدر هم ضریب اشتباهات آنها بالا برود که در این سطح فوتبال امکان ندارد اجازه بدهند 5 گل بزنیم.

- خبر محرومیت طارمی به نوعی کمر تیم را در لیگ قهرمانان آسیا شکست!

خبر خیلی بدی بود. البته به نظر من باشگاه نباید هیچ جریمه‌ای بدهد. مگر آن زمان که بازیکنان 70 درصد پول فصل قبل‌شان را گرفته‌اند و تنها به خاطر آپشن‌های قرارداد، اعتراض و اعتصاب می‌کنند از پول‌شان می‌گذرند که حالا باشگاه بخواهد این بدهی را بدهد؟ 

- البته باشگاه هم اشتباه کرده که فیفا گفته پرسپولیس و طارمی مشترکا باید جریمه را بپردازند.

هر کسی اشتباه کرده باید هزینه اشتباهش را بدهد. حالا مدیر باشگاه است، یا بازیکن، مدیر برنامه است یا وکیل.

- مگر مدیران قبلی که اینهمه بدهی و جریمه‌های میلیاردی برای باشگاه به بار آوردند، زیر بار هزینه اشتباهات‌شان رفتند؟

هر کسی این مشکلات را برای پرسپولیس به وجود آورد، خیانت کرد. من به شخصه پیراهن باشگاهم و علاقه‌ام به پرسپولیس را به هیچ مدیری نفروختم اما ناراحتم که هر کسی آمده، مخروبه‌ای از خود برجای گذاشته و رفته و ما مانده ایم و پرسپولیسی که دوستش داریم. البته طاهری تا پیش از موضوع طارمی، خوب کار کرد. تنها کسی بود که حاشیه‌ها را جمع کرد اما چرا همان زمان که قرارداد طارمی فسخ می‌شد، فکر این روزها را نکردند. 

- البته حرف برای گفتن زیاد است، اما در آستانه بازی حساس با الهلال نباید آرامش تیم را به هم زد. هستند کسانی که می‌خواهند از آب گل‌آلود ماهی بگیرند و یک حاشیه مربوط به بازی برده، را بعد از شکست سنگین رسانه‌ای می‌کنند.

آن زمان حرفی از شب‌نشینی و خوشگذرانی نزدند چون تیم برده بود و کسی هم اهمیتی به این خبر نمی‌داد. در بردها همه چیز پنهان می‌شود. حتی موضوع به این بزرگی (پرونده طارمی) هم اگر پرسپولیس فینالیست آسیا می شد، خیلی زود بسته می‌شد و داستان کِش پیدا نمی‌کرد. اگر فینالیست می‌شدیم یکی پیدا می‌شد و طلب ریزه‌اسپور را می‌داد اما وقتی می‌بازی همه این حرف‌ها مطرح می‌شود.

- یک موضوع نگران‌کننده دیگر هم بحث محرومیت باشگاه از دو پنجره نقل و انتقالاتی است.

چه بگویم؟ کسی حرفم را گوش نکرد. گفتم این تیم ب باشگاه را منحل نکنید. من به خاطر منفعت خودم نمی‌گویم، روزی که طاهری آمد به باشگاه رفتم، سپرده بودند اگر برای طلب آمده، راهش ندهید که گفتم من طلبی از باشگاه ندارم، رفتم و گفتم ما سه سال روی تیم ب باشگاه کار کرده‌ایم. حیف است تیم را رها کنیم، باشگاه باید ساختار داشته باشد و این ساختار داشتن هم یکی از ارکانش بازیکن سازی است. اگر در طی این سال ها توانسته بودیم برای خودمان بازیکن بسازیم، حالا از محرومیت اینقدر واهمه نداشتیم. اصلا محرومیت هم نبود، دیگر اینقدر بابت خرید ستاره ها هزینه نمی‌کردیم. بازیکن می‌دانست اگر بخواهد شب‌نشینی کند یا درست تمرین نکند، همین فردا صبح باشگاه یک بازیکن جوان و باانگیزه را جایگزینش می‌کند. همین تراکتورسازی هم اگر محروم نمی‌شد صدسال دیگر به جوانانش میدان نمی‌داد. مربی از ترس تماشاگر و نتیجه نمی تواند در ایران این کار را انجام دهد.

-در فوتبال ما هیچ‌وقت به ساختارسازی اهمیت داده نشده.

من اگر برای تیم ب از جیب خودم هزینه می‌کردم می‌دانستم یک روزی با این تیم جایگاهم را پیدا می‌کنم. زیدان که سه سال تیم ب رئال مادرید را داشت، می دانست با این تیم در مربیگری به جایگاه خودش می‌رسد. کاش تیم ب را تعطیل نکرده بودیم که امروز نخواهیم التماس بازیکن خارجی و داخلی بکنیم که با هزینه گزاف قراردادش را تمدید کند. با این روش کل فوتبال ما چند سال دیگر غرق می‌شود. یعنی اینهمه آدم در هیات مدیره باشگاه هستند یک نفر هم نباید به این فکر کند که پرسپولیس به تیم دوم احتیاج دارد؟ ما پیشکسوتانی داریم که عاشق پرسپولیسند، آنها هم می‌آمدند به تیم کمک می‌کردند و هم برای‌شان درآمدزایی می‌شد. اگر در هر باشگاهی چنین اتفاقی بیافتد، دیگر خبری در مورد اینکه فلان مربی از پدر فلان بازیکن برای بازی دادن پول گرفته را نمی‌شنیدیم. من می‌گویم فوتبال است دیگر، یک روز می‌بری، یک روز هم می‌بازی، مهم‌تر از باخت به الهلال، این است که ما تیم ب نداریم.

گفت‌وگو از مرضیه دارابی