قهرمانی در لیگ برتر، صعود به نیمه نهایی باشگاه‌های آسیا و صدرنشینی در فصل سوم حضورش در تیم اول پایتخت حاکی از ادامه روند رویایی پروفسور کروات در ایران است. اما این روزها تغییر محسوسی را در برانکو می توان دید. او گهگاه سوال را با سوال پاسخ می‌دهد! رویکردی که ناشی از عصبانیت با چاشنی خشم است. مصداق این مورد بعد از شکست سنگین مقابل الهلال بود که برانکو کاسه چه کنم چه کنم در دست گرفته و می‌پرسید: «چه کسی را میگذاشتم هافبک دفاعی؟ چرا علیپور فرصت گلزنی را هدر داد؟ چرا امیری فرصت سوزی کرد؟ چرا بشار رسن نمی تواند تدافعی بازی کند؟، چرا از اینکه یک یار بیشتر از حریف داشتیم استفاده نکردیم و ....» اینها را برانکو در حالت شوک و برای تبرئه خود بیان می‌کرد و حالت خوشبینانه ای داشت و آنهم عدم انتقال شوک منفی و بحران سازی در رختکن تیمش بود. 

 بی تردید اعتماد به برانکو همچنان وجود دارد ولی نمی شود کتمان کرد که از الاهلی تا الهلال تردیدهایی در ذهن ها خطور کرده است. تردیدهایی که علاوه بر ایوانکویچ پرسشگر، دیگران را هم به پرسش واداشته: «آیا نسخه های برانکو دیگر افاقه نخواهد کرد؟، آیا او اشباع شده؟ آیا تیم به سمت سراشیبی قرار گرفته؟ آیا برانکو هم تحت تاثیر بحران و حواشی پیرامون باشگاه قرار گرفته از جمله محرومیت طارمی و بدهی‌ها قرار گرفته؟...» خوشبختی زمانی اتفاق افتاد که با قهرمانی نیم فصل ناخودآگاه این استرس های خارج از تیم خنثی و کنترل شد. ناگفته پیداست برانکو برای نظم دادن به تیمش بیش از سایر مربیان فرصت و زمان خواهد داشت و این پوئن ویژه‌ای است.