به گزارش پیروزی دیلی،شاید آن وقت که بیرانوند برای دومین‌بار در برابر عربستانی‌ها تسلیم شد، قلم‌هایی از جانب این‌ورآبی‌های آن‌ورآب دوست، نگاشته‌شد. از این که باند بازی پدر تیم را درآورده‌است. از این که امثال طارمی، مسلمان و احمدزاده دوباره کیسه‌بوکس‌شان بشود. اما چه کارها که شادی بعد از گل دوم طارمی و منشا با آن‌ها نکرد. چه‌قدر delete ها که نیافرید.
غافل از این که آن وقت‌ها سخت‌جان‌تر از این‌ها هستند. غافل از این که با وجود باخت دربی، آن بیرون در برابر اتوبوس منصوریان سربلند بودند، از این که هیچ چیز کم نگذاشتند که الریان سه گل زده را ناک‌اوت کنند. از این که الوحده به‌ظاهر پیروز را به زمین کوفتند.
بگذارید از‌جوان‌های کمتر از 30 سال خود بگوییم؛ از زانو‌های تسلیم ناشده‌‌شان بگوییم. از کمال که نشان داد هنوز هم کامیاب است، از انصاری و خلیل‌‌زاده که اشتباه‌ می‌کنند ولی بعدش با جبران به میهمانی می‌‌آیند. از طارمی، مسلمان و احمدزاده که با وجود عملکرد نه مثل همیشه‌شان، نخواستند کم بگذارند و هیچ اخمی بار تعویض‌‌شان را پایین نیاورد. از منشا و بشار که گل کاشتند و ما را امیدوار کردند که ارتش‌مان درنده از تر همیشه هست.
برای این نسل، تحسین و مرحبا کنار بگذارید که درست زیر های و هوی عربستانی‌ها از نای نیافتاند. که می‌دانستند لیاقت قهرمان ایران بیشتر از این‌هاست. که باید بر شانه غول‌ها ایستاد. که ادامه داد و به آینده‌ای امیدوار بود که می‌تواند به کام‌مان باشد.