به گزارش پیروزی دیلی،در آیتم شب گذشته برنامه نود، ادموند بزیک و حنیف عمران زاده درست مثل همیشه بودند. یکی آرام، باوقار، بی‌هیاهو و بی‌میل به کری خواندن و دیگری شیفته کنایه و به کار بردن کلمه‌های تلخ علیه تیم رقیب. حنیف از همان اولین ثانیه‌های روی آنتن بودن، درباره پرسپولیس صحبت کرد اما حیرت‌انگیز بود که سرانجام داغ‌ترین جمله این بخش از نود، از زبان بزیک خارج شد:«اون چند سال استقلال نبود که ببریم‌اش!». پای دربی، همیشه این بزن‌بهادرها هستند که مورد توجه قرار می‌گیرند.

غوغاسالارهایی برای یک دعوای چند ساعته. فوتبال اما به ادموندها بیشتر نیاز دارد. همین‌قدر باشخصیت و متفکر. همین‌قدر مثبت و خوش‌اخلاق. همین‌قدر دقیق در انتخاب تک تک کلمات. شبیه استادهای دانشگاه یا همه آدم‌های دیگری که سرشان، به تن‌شان می‌ارزد. بزیک یک ستاره بود اما در  فرهنگ فوتبال ذوب نشد. حتی وقتی در یکی از حساس‌ترین دربی‌های تاریخ خوش درخشید، نقشه‌ای برای آزار دادن هواداران رقیب نداشت. درست برعکس حنیف عمران زاده که اوایل دربی هشتادوچهار، با هر دو پا روی بادکنک قرمزرنگی که توی زمین رها شده بود پرید تا پرسپولیسی‌ها را عصبانی کند. بزیک و حنیف، از دو نسل متفاوت هستند. از دو سطح و دو کلاس متفاوت. یکی از آن‌ها همیشه چیزی به اعتبار فوتبال اضافه کرده و دیگری همیشه چیزی از آن کاسته است. بر خلاف حنیف، ادموند استعداد فوتبال‌اش را با زدن زنگ همسایه‌ها و فرار کردن در کودکی کشف نکرده است. در رفتار او، اصالتی هست که در همه این سال‌ها حفظ شده و حفظ خواهد شد. اصالتی که او را در جایگاه یکی از دوست‌داشتنی‌ترین ستاره‌های تاریخ دربی قرار می‌دهد. اصالتی که بین فوتبالیست‌ها و اوباش در لباس فوتبال، فاصله زیادی به وجود می‌آورد.