به گزارش پیروزی دیلی،آن روزها اگر از هرکس سوال می‌کردید که قرار است این فصل پرسپولیس روی کاکل کدام بازیکن بچرخد، همه از طارمی یا حداکثر گادوین منشا نام می‌بردند. شرایط در آن زمان طوری بود که حتی برخی‌ها حرف از جدایی احتمالی علیپور می‌زدند و پیش خودشان می‌گفتند: «به این طفلی که بازی نمی‌رسد، کاش برود جایی که حداقل بازی کند.» حالا اما همه آن جماعت دو دست شکر را رو به آسمان گرفته‌اند و از خداوند ممنون‌اند که این «طفلی» پرسپولیس را ترک نکرد و خودش را در متن یک رقابت غیرممکن قرار داد. حالا طارمی اسیر دردسرهای درشت ریزه‌اسپور شده و در خانه استراحت می‌کند. گادوین منشا هم که قرار بود مهاجم هدف باشد و آن جلو توپ‌ها را یکی پس از دیگری وارد دروازه کند، از این نظر کم‌استعداد نشان داده است. پس بار گلزنی تیم به طور کامل روی دوش بازیکنی افتاده که اول فصل هیچ‌کس روی آن حساب نمی‌کرد؛ علی علیپور.
در فوتبال می‌شود ساسان انصاری بود و بعد از چهار هفته نیمکت‌نشینی چمدان را به مقصد اهواز بست و در رفت. در همین فوتبال اما می‌توانی علی علیپور باشی و در شرایطی که کسی پنج درصد هم شانس موفقیت برایش قائل نیست، کار را دست بگیری و با فاصله بهترین گلزن کل مملکت شوی! انتخاب با شماست. فکر هم نکنید که فقط در مورد فوتبال صحبت می‌کنیم. این قصه مال کل زندگی است. شاید اگر هزار جلد کتاب هم در ستایش ایستادن و جنگیدن تالیف شود، اثرش به اندازه چند دقیقه فکر کردن در مورد علی علیپور نباشد. او این روزها در پیشانی پرمخاطب‌ترین تیم فوتبال ایران هر روز بیشتر از دیروز ثابت می‌کند که چطور می‌شود از هیچ، به همه چیز رسید. او حالا دربی را برای قرمزها درآورده، آنها را تا قهرمانی مقتدرانه نیم‌فصل رسانده و خودش را هم بر بام گلزنان لیگ نشانده است؛ آیا هنوز کسی هست که برای پایان محرومیت مهدی طارمی لحظه‌شماری کند؟ چوب‌خط‌های‌تان را خط بزنید. اینجا یک نفر به کل فوتبال ایران درس صبر و فرج داد؛ یک نفر که اگر همین حالا 10 گلش را از فهرست گل‌های پرسپولیس حذف کنید، این تیم 9 امتیاز از دست می‌دهد و پایین‌تر از پارس جنوبی و هم‌امتیاز با فولاد روی پله دوم قرار می‌گیرد. پس بیایید همه با هم به معجزه «صبر» ایمان بیاوریم.