همه می گفتند "بچه به این سن را چه به فوتبال تو هم اینکه رنگ قرمز را از بقیه رنگ ها تشخیص می دهی برایت کافی است" همه دوست هایم از خاله بازی می گفتند و من از لذت گل کوچیک در کوچه پشتی خانه یمان حرف می زدم. همه می گفتند "تو دیوانه ای!" دختر را چه به گل کوچیک! 

من می خوردم زمین ،دست و پایم می شکست و صدای شکستن اش هنوز در خاطرم هست اما آن پیراهن قرمز مرا سر پا نگه می داشت. انگار معجزه می کرد و من می خواستم مثل کسانی باشم که همیشه از عادت به دیدن شان از جعبه جادویی کودکی هایم کرده بودم. 

بزرگ تر که شدم آن پیراهن هم با من بزرگ تر شد. پدرم هرسال کادوی تولدم یکی از آن پیراهن های قرمز برایم می خرید. او خوب می دانست دنیای کوچک من هنوز هم محدود به همان قرمز دوست داشتنی کودکی هایم است. پدرم خوب می دانست حالا دختر کوچکی که بزرگترین لذت کودکی اش تماشای بازی آن قرمز های دوست داشتنی بوده، بزرگ شده اما هنوز هم تمام دنیایش همان قرمزهای دوست داشتنی هستند. آنقدر که در و دیوار اتاقش پر از پوسترها و پرچم های قرمز است. 

 من بزرگ شدم اما دنیای من بزرگ تر نشد و هنوز هم تمام زندگی من همان قرمزهای دوست داشتنی هستند. هنوز هم همه می گویند "تو دیوانه ای". هنوز هم گاهی در کوچه گل کوچیک می زنم و انگار اصلا فراموش می کنم که سن و سالم زیاد شده. 

من هرگز به استادیوم نرفتم اما با قرمز های دوست داشتنی ام به دنیا آمدم زندگی کردم و با همان ها می میرم. 

اصلا از روزی که پرسپولیس را شناختم با بردهایش زندگی می کردم و رنگ باخت را به خاطر نمی آورم. هنوز هم پیراهن قرمزش را با افتخار می پوشم و بزرگترین لذت زندگی ام مثل خیلی از هواداران تماشای قرمزهای دوست داشتنی کودکی ام است. 

پرسپولیس تیم من نیست. پرسپولیس دنیای من است ،من با قرمزش نفس کشیدم، قد کشیدم و بزرگ شدم. 

دنیای من...قرمز دوست داشتنی ام...خاطرات کودکی ام...پرسپولیس من...هیج چیز مرا از تو جدا نخواهد کرد. 

بین ما عهدی است و تا زنده هستم تو را بر نفس کشیدن مقدم می دانم.