برانکو را آنجا در پرسپولیس محور تمام تصمیم گیری‌ها و تحولات دیدیم که پس از حکمی که علیه مهدی طارمی صادر شد، خم به ابرو نیاورد و کوشید با دیگر بازیکنان نیازهای خود در خط حمله را برطرف سازد. شاید تصور می‌شد که پروفسور پس از یگانه گلزن فصل پیش خود دست بگذارد روی گادوین منشا و این مهاجم را بدل به جانشین خلف طارمی کند اما درخشش فوق‌العاده علی علیپور ثابت کرد که آدرس را اشتباه رفته‌ایم و مرد کروات گزینه دیگری را برای رسیدن به موقعیتی که پیش‌تر در اختیار طارمی بود، برگزیده است. بازیکنی تحت فرمان‌تر و جوان‌تر که آینده پرسپولیس را هم خواهد ساخت؛ یک سرمایه‌گذاری صحیح. 

 ساختن بازیکنی در حد و اندازه مهدی طارمی از علی علیپور و نقش محوری دادن به او مصداق بارز بی‌میلی سرمربی پرسپولیس به دایره محدودی از بازیکنان است. چیزی شبیه به مبارزه فنی با بازیکن سالاری که در فوتبال ایران نمونه‌هایش را در وادی عمل کم دیده‌ایم. به طوری که اکنون این پرسش به وجود آمده که پس از پایان محرومیت آیا جایی برای بازگشت مهدی طارمی به ترکیب اصلی باقی خواهد ماند؟ علیپور به حدی درخشیده که حتی می‌تواند کارلوس کی‌روش را هم مجذوب خود و سرمربی تیم ملی را نیز برای دعوتی شگفت انگیز وسوسه کند. کی‌روش نیز خود ید طولایی در این وادی دارد و همواره کوشیده زیرمجموعه‌اش را در بند دایره‌ای محدود قرار ندهد و همواره گزینه‌های متفاوتی را بسازد و تخم‌مرغ‌هایش را داخل یک سبد نچیند. 

 کی‌روش در تمام سال‌هایی که با فوتبال ایران همکاری کرده به رغم چالش‌هایی که همواره با فدراسیون فوتبال داشته اما آموزگار چیره دستی در ساختن بازیکن جدید برای تیم ملی بوده که این رویه برخاسته از اعتماد به نفس و باور به توانایی‌های فردی می‌تواند الگو و اشلی مناسب برای مربیان وطنی هم باشد تا آنها نیز به تاسی از این حربه نه تنها اعتبار و عزت بیشتری برای خود بیاورند بلکه به موفقیت‌های بیشتری هم نایل آیند و مربیانی باشند متکی به قابلیت‌های فنی خود. حال شاید در اجرا، رسیدن به این سطح دشوار باشد اما با استمرار و اعتقاد می‌شود درهمین مسیر منتهی به موفقیت قرار گرفت.