به گزارش پیروزی‌دیلی، بی‌انصافی است اگر بگوییم پرسپولیس در این دیدار، مثل روزهای خوبش به میدان رفت. سرخپوشان با آن تیم جذاب فصل قبل و ابتدای این فصل فاصله زیادی داشتند‌‌؛ نه از خط آتش قدرتمند سرخ‌ها خبری بود و نه هافبک‌های خلاق پرسپولیس می‌توانستند در انتقال توپ، تغذیه مهاجمان و شوتزنی یا شروع موج اول حمله، عملکرد مناسبی داشته باشند. پرسپولیس با آن روزهای خوبش فاصله زیادی داشت و به تیمی «تک تاکتیکی» بدل شده بود اما در همین روز نیز توانست بازی را ببرد. این، مهم‌ترین تفاوت پرسپولیس با سایر تیم‌هاست.

از آنجا که مهدی تارتار تکیه زیادی بر آنالیز رقبایش دارد، دست پرسپولیس را در این بازی خوانده بود و توانست با اتکا بر دوندگی بازیکنان و استفاده از هوش خود، پرسپولیس مدعی قهرمانی را در 94 دقیقه از بازی متوقف کند. البته او در نهایت، بازی را باخت اما مهم‌ترین تاکتیک پرسپولیس را از بین برد. تیم برانکو در تمام طول بازی سعی می‌کرد توپ‌ها را به دو کانال کناری برده و روی دروازه ارسال کند که تارتار با بستن این منافذ، برانکو را تحت تأثیر قرار داد.

سرمربی پرسپولیس تا وقتی احساس خطر بابت تساوی نکرده بود، به بازی با همان تاکتیک 2-2-2-4 پافشاری داشت اما وقتی به این نتیجه رسید که همه راه‌ها برای رسیدن به کانال‌های کناری و ارسال روی دروازه بسته است، از اواسط نیمه دوم تغییر تاکتیکی داد و به بازیکنانی چون فرشاد احمدزاده، سیامک نعمتی و البته شایان مصلح بلندقامت بازی داد. او با این کار، تعداد هافبک‌ها و مهاجمانش را بیشتر کرد تا در تقابل با مدافعان پرتعداد پارس جنوبی به تساوی عددی برد.

در این حالت بود که سرخپوشان با افزایش بازیکن در محوطه جریمه حریف در دقیقه 5+90 به گل رسیده و 3 امتیاز این فینال تماشایی را از آن خود کردند. با این حال، پرسپولیس باید به سیستم جذاب و امتیازآور خود برگردد. سیستم 2-4-4 لوزی که سرخپوشان را در هر لحظه از بازی در موقعیت گلزنی قرار می‌داد. در آن سیستم، مسلمان دقیقاً پشت ‌سر مهاجمان بود و هر وقت اراده می‌کرد، موقعیت گلزنی می‌ساخت. سرخپوشان برای آینده خود نیاز دارند تا به همان سیستم برگردند، این مهم‌ترین نیاز تیم برانکو است تا به همان تیم ترسناک برای سایر حریفان تبدیل شود به خصوص بعد از این برد حیاتی.