الهلال در این بازی با سیستم ناآشنای 1-4-5 به میدان رفت تا برابر پرسپولیسی قرار بگیرد که برای جبران باخت 4 بر صفر بازی رفت آمده بود. سلمان الفرج و نیکلاس میلسی بر استحکام خط دفاعی 5 نفره الهلال افزودند و در عین حال، مسئولیت کارهای هجومی بر عهده کارلوس ادواردو، سالم الدوساری و عمر خریبین گذاشته شده بود. این سه نفر به مرکز میدان متمایل می‌شدند تا فاصله میان خود را هنگام تملک توپ کم کنند و خیلی سریع با کارهای ترکیبی دست به ضد حمله بزنند. خریبین یک بار دیگر در اوج بود و دو گل زد تا الهلال کارایی‌اش مقابل دروازه حریف را با 37.5 درصد دقت شوت در حالی که دقت شوت پرسپولیسی‌ها 25 درصد بود، نشان دهد. حرکات تکنیکی ادواردو و سرعت الدوساری هم باعث از هم گسیختگی خط دفاع پرسپولیس شد که در آن بین، یک بار هم تیر دروازه مانع از گلزنی الدوساری شد. 

 رویکرد هجومی برانکو ایوانکوویچ مشخص اما چندان خلاقانه نبود: اگر در مرحله اول موفق نشدید، سانتر کنید، سانتر کنید و باز هم سانتر کنید. در طول بازی پرسپولیس محوطه جریمه الهلال را با 30 سانتر، تهدید کرد که در این بین دفاع چپ این تیم محمد انصاری و بال چپ آن وحید امیری 14 بار سانتر کردند و با اینکه هر دو گل گادوین منشا برای پرسپولیس از روی سانتر همین دو بازیکن حاصل شد، کیفیت سانترهای ارسال این تیم از جناح چپ چندان مطلوب نبود. تنها 6 سانتری که بازیکنان پرسپولیس انجام دادند به مقصد رسید که البته ضربات تمام کننده ضعیف هم مزید بر علت شد تا پرسپولیس نتواند آنطور که باید و شاید دروازه حریف را تهدید کند.

 مقابل الهلال، گادوین منشا عملکردی در خور کسب عنوان بهترین بازیکن میدان ارائه کرد و با وجود رویکرد تدافعی الهلال در این بازی، دو گل برای تیمش به ثمر رساند. سرعت این مهاجم نیجریه‌ای و تحرک او در زمین بازی بیشتر از آن بود که مدافع سالخورده روبه‌رویش، اسامه هوساوی و دیگر هم‌تیمی‌هایش در خط دفاعی از عهده کنترل او برآیند و به این ترتیب سریال کلین‌شیت‌های متوالی الهلال که به سه بازی رسیده بود، خاتمه یافت. الهلال در نهایت زیر رگبار حملات پرسپولیس مقاومت کرد و در دو ضد حمله دو گل به این تیم زد اما در این بازی مشخص شد که سازمان دفاعی این تیم در آستانه مصافش با اوراوا رد دایاموندز ژاپن در فینال لیگ قهرمانان آسیا، ضعف‌هایی دارد که باید برطرف شوند.