قهرمان تهرانی کشتی فرنگی که به عنوان یک سبک‌وزن‌، همواره کیلوهای زیادی از وزن بدنش را کم می‌کرد تا برای شرکت در مسابقات سروزن برسد، سال گذشته به سختی در سومین میدان گزینشی،‌ سهمیه حضور در المپیک را به دست آورد و درحالیکه کارشناسان کشتی نسبت به افتخارآفرینی مجدد او در ریو در تردید بودند اما به عنوان پرافتخارترین ورزشکار ایرانی به المپیک سومش رفت و البته ناکام بزرگ کاروان ایران در ریو 2016 بود.

 بعد از این شکست، سوریان از کشتی فاصله گرفت، بی‌آنکه رسما اعلام خداحافظی کند. بعد از ابراز تمایل امید نوروزی برای بازگشت به تیم ملی، این شایعه در فضای مجازی پیچیده که سوریان هم قصد بازگشت دارد. 

حسن رنگرز دارنده دو مدال طلا و نقره جهان که سال 2005 جای خود را در وزن اول تیم ملی به حمید سوریان داد، در این باره به خبرنگار روزنامه پیروزی گفت: «بعد از اینکه کشتی فرنگی به یکباره بعد از المپیک همه سرداران مدال آور خود را از دست داد، به شخصه امیدوار بودم شرایط به گونه‌ای شود که لااقل به صورت تدریجی این ستاره‌ها را از دست بدهیم. سوریان، نوروزی و رضایی می‌توانند به کادرفنی هم کمک بکنند، ضمن اینکه همیشه اعتقاد دارم و باصراحت در مورد حمید سوریان می‌گویم که فکر نمی‌کنم دیگر در آینده هم بتوانیم شاهد ستاره‌ای چون سوریان در وزن اول کشتی فرنگی با همه شاخص‌های فنی و این حجم از مدال باشیم. به همین دلیل معتقدم اگر او به این جمع‌بندی رسیده که دنیای قهرمانی را کنار بگذارد باید به نحوی شایسته و درخور از او تجلیل کرد.» برای آنکه بدانیم مرد بزرگ کشتی فرنگی ایران بار دیگر قصد بازگشت به کشتی و روزهای سخت و دشوار قهرمانی را دارد یا نه،‌ با او تماس گرفتیم. حرف هایش را شنیدیم،‌ او نه بازگشت به دنیای قهرمانی را رد کرد و نه تایید، اینطور که از صحبت هایش برمی آمد، هنوز برای انجام یکی دیگر از ریسک‌های بزرگ زندگی‌اش، به جمع بندی نرسیده، او تنها کسی است که می‌تواند بهتر از هر فرد دیگری در مورد آینده‌اش تصمیم بگیرد، بهتر است قهرمان را در این مورد تحت فشار قرار نداد. 

صحبت‌های خبرنگار پیروزی دیلی با حمید سوریان را در زیر می‌خوانید: 

خودمم از دوستان شنیده‌ام، اما هیچ حرفی در این‌باره نزده‌ام. 

 من اینطوری فکر نمی‌کنم. شما همیشه نسبت به تلاشی که می‌کنید، مزد می‌گیرید. خصوصا اینکه دنیای قهرمانی همیشه پرفراز و نشیب است. البته خودم دوست داشتم به شکل دیگری پایانم رقم می‌خورد. دوست داشتم در ریو نتیجه می گرفتم که مردم را خوشحال می‌کردم. 

من کشتی را دوست دارم، همه زندگی‌ام کشتی بوده ولی خب بیش از یک سال است که تمرین نکرده‌ام. برای بازگشت نیاز به انگیزه، انرژی، جوانی و توان زیادی دارم. 

 نه همیشه اینطور نیست. اگر کسی با تمام وجودش برگردد، پایه کارش عشق باشد، قطعا نتیجه هم می‌گیرد. یعنی اینکه برگردی و دوباره نتیجه بگیری، بعید نیست، اما خیلی سخت است. 

کاملا به ورزش قهرمانی و کشتی مشرفم. خصوصا اینکه بعد از المپیک 2012 لندن هم یک سال استراحت کردم و بعد دوباره به کشتی برگشتم. البته آن زمان وضعیت فرق می کرد. هم اینکه یک سال از دوری‌ام از تمرین گذشته بود، انگیزه بیشتری داشتم و جوانتر بودم. امروز هم انگیزه‌ام کمتر است، با توجه به 32 سالگی، توان و انرژی کمتری دارم. 

 برگشتن کار سختی است. آنهایی که با این انگیزه دوباره به دنیای قهرمانی برگشته‌اند بستر برای ادامه راه برای‌شان فراهم‌تر از من بوده، حالا نمی‌دانم این حرف درست باشد الان بگویم یا نه، اینجا یک مقدار نامهربانی ها بیشتر است.

به هر حال وقتی مسیر ورزش قهرمانی را انتخاب می‌کنی، یعنی هدفی را برای خودت تعریف کرده‌ای و خوب و بدش را می‌پذیری. کشتی ورزشی دوست‌داشتنی و البته نامرد است چون رشته‌های انفرادی اینطور هستند. هم روزهای خوشش را می‌بینی و هم روزهای سختش را. 

 بله. با توجه به تجربه‌ای که داشتم و به پختگی‌ای که در کشتی رسیده بودم، انتظار می رفت عملکرد بهتری در ریو داشته باشم. - حالا با همه این شرایط این روزها در فضای مجازی دائما صحبت از بازگشت شماست. حقیقتا از فضای مجازی دورم و اصلا خبر ندارم چه می‌گویند و چه می‌نویسند. اصلا این اخبار را رصد نمی کنم اما برای بازگشت باید توانمندی و انگیزه های خودم را ببینم. به هر حال من سال 2014 وقتی دوباره تمریناتم را آغاز کردم روزهای خیلی سختی بود. به نوعی باید همه وقت، انرژی و زندگی‌ات را هزینه کنی که شاید بشود و شاید نشود.

 بله، با شرایط سنی من که حدودا 15 سال از زندگی‌ام را وقف کشتی کردم، ریسک بزرگی است. در این مدت از مسائل شخصی زندگی ام عقب افتادم. و نشد درست به خانواده، فعالیت‌های اقتصادی و تحصیلی‌ام برسم. حالا به تازگی درسم را در مقطع دکترا شروع کردم و این چالش جدید زندگی‌ام هست.

هنوز در این زمینه به جمع بندی نرسیده‌ام قطعا نمی توانم از کشتی جدا باشم. این تنها کاری است که کاملا به آن تسلط دارم و می‌توانم در حد و اندازه خودم کمک کننده باشم. چند ماه پیش هم کار مربیگری را در یکی از باشگاه های جنوب شهر تهران آغاز کردم اما به خاطر درگیری‌های زندگی و مسافت فرصت نشد این کار را ادامه دهم.

**مرضیه دارابی