روسیه به همان اندازه که تیم ملی متفاوتی در مقابل مهم ترین رقبایش دارد به لحاظ سیاسی و اجتماعی نیز کشوری متفاوت نسبت به دیگر قدرت های قاره سبز است. برخی نظریه پردازان اروپایی از روسیه به عنوان سنتی ترین کشور اروپا نام می برند که با وجود تغییرات سیاسی گسترده از ابتدای دهه 90 تا امروز و پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، همچنان از برخی قواعد مربوط به دهه ها پیش تبعیت می کند و حتی در ارتباط با دیگر کشورهای اروپایی وسواس منحصر به فردی ارائه می دهد. 

تولید داخلی و استفاده از نخبه ها در داخل کشور بالاترین اولویت در نظام سیاسی روسیه است که در دیگر عرصه های این کشور نظیر فوتبال نیز پیاده شده است. به اعتقاد کارشناسان یکی از دلایل عقب ماندن فوتبال روسیه از دیگر قدرت های این قاره خارج نشدن بازیکنان فوتبال این کشور از روسیه و حضور در دیگر تیم های اروپایی بوده است. حتی پس از رقابت های یورو 2008 که موجی از لژیونرهای روسیه با حضور بازیکنانی همچون آرشاوین، ژیرکوف، پاولیچنکو و... در اروپا شکل گرفت خیلی زود این وضعیت تغییر کرد و این بازیکنان به فوتبال روسیه بازگشتند و به عنوان مثال در مقطع فعلی روسیه تنها دو لژیونر در تیم ملی خود دارد.

 برخی دیگر از کارشناسان فوتبال یکی از دلایل عقب ماندن فوتبال این کشور را حضور نیافتن ستارگان فوتبال دنیا در لیگ این کشور می دانند که تا حدی زیادی به شرایط جوی روسیه باز می گردد که به دلیل سرمای شدید در این کشور برخی مقاطع لیگ روسیه در زمانی متفاوت با دیگر لیگ های دنیا برگزار می شود.

 روس ها هرگز بابت موقعیت فعلی خود در فوتبال احساس شرمساری نکردند و در همین شرایط میزبانی جام جهانی را به دست آوردند در حالی که خیلی ها معتقدند روسیه می توانست با تیمی قدرتمند تر و پر ستاره در این رقابت ها حاضر باشد و نه تیمی که همه بازیکنانش در لیگ روسیه به میدان می روند. 

حریف امروز تیم ملی به عنوان سنتی ترین تیم اروپا شناخته می شود. قواعد ناسیونالیستی و قواعد مربوط به دوران قدیم حرف اول را در فوتبال این کشور می زند. ساختاری که روسیه را تبدیل به متفاوت ترین قدرت اروپا کرده است.