او برای احراز این پست با روح‌الله حسینی رقابت داشت که 15 رای را به خود اختصاص داد، خیلی از اهالی بوکس، انتخاب ثوری را به فال نیک گرفته‌اند.

به همین بهانه گفت‌وگوی خبرنگار روزنامه پیروزی با مرتضی شیری پیشکسوت این رشته که اولین سهمیه بوکس در المپیک، بعد از انقلاب را به دست آورد و یک طلا و دو نقره آسیا را در کارنامه دارد، در زیر می‌خوانید:

-داوری واقعا در دوره سرپرستی خوب عمل کرد، در بحث اسکان بوکسورها، تیم‌ها، تغذیه، مکمل‌های غذایی و دارویی، پوشاک و... تا پیش از این هیچ‌وقت بوکس این شرایط را تجربه نکرده بود.

-تحصن و اعتراض مقابل وزارت ورزش به خاطر نظرتنگی بود، چون جایگاه‌شان را از دست داده بودند. آنها معترض بودند که سرپرست فدراسیون نباید در انتخابات شرکت کند چون امکانات دستش هست و می‌تواند در جهت تبلیغ خود از آنها بهره ببرد. تحصن آنها بازتاب بدی داشت و درنهایت وزیر از داوری خواست که انصراف دهد. اگر او را به این شکل اذیت نمی‌کردند، قطعا قاطعانه رای می‌آورد و رئیس فدراسیون می‌شد. در این شرایط حسین ثوری ریاست فدراسیون را از آن خود کرد و بعد از 28 سال پرچم بوکس از دستان پرتوان احمد ناطق‌نوری خارج شد. من زمان ناطق هم حتی وقتی گذرم به میدان هفت‌تیر می‌افتاد سعی می‌کردم مسیرم را تغییر دهم و از نزدیک فدراسیون رد نشوم. شاید سالی یک بار هم به فدراسیون نمی‌رفتم، با اینکه جزو اولین قهرمانان این رشته هستم. من 6 مقام اولی در جام دهه فجر دارم، 7 طلای کشوری، طلا و دو نقره آسیا و تنها بوکسوری هستم که در ایران باخت نداشتم و لقب «کِلی آسیا» را به من داده بودند.

-ناطق نوری آنقدر شهامت داشت که بیاید و دوباره بوکس را بعد از انقلاب راه‌اندازی کند، در کنار مقصودی و چند نفر دیگر. تا 10 سال اول هم واقعا عالی کار کرد و بوکسی که سال‌ها تعطیل بود را به مقام دومی آسیا رساند. او در سال‌های اول خیلی خوب مدیریت کرد اما رفته رفته بوکس نزول کرد.

- بوکس به روح و فکر تازه احتیاج داشت. اگر قرار بود دوباره روح‌اله حسینی بماند، هیچ تغییری در بوکس ایجاد نمی‌شد چون فکر و اندیشه مدیریتی او و راه و روشی که داشت شبیه به ناطق بود. قبل از مجمع به روح اله حسینی زنگ زدم و گفتم من تو را قلبا دوست دارم اما ذهنم برای ریاست فدراسیون با ثوری است. او قبلا بارها گفته بود که من الگویش هستم، خیلی هم دوستش دارم، اما دوست ندارم به بوکس خیانت کنم وقتی می‌دانم ثوری بیشتر به درد این رشته می‌خورد. اینها هم که می‌گویم فقط به خاطر بوکس است، دنبال هیچ پست و سِمتی هم نیستم و فقط در حد مشاوره، اگر بخواهند به فدراسیون کمک می‌کنم.

-ما که انتخاب ثوری را به فال نیک می‌گیریم. همه جزو یک خانواده‌ایم و باید تلاش کنیم که این اتفاق بیافتد. از قبل هم معلوم بود ثوری رأی می‌آورد. او رئیس هیات بوکس سیستان و بلوچستان بود، قبلا این استان در بوکس هیچ حرفی برای گفتن نداشت اما ثوری این رشته را در سیستان احیا کرد و آنها قهرمان کشور شدند. یعنی از صفر به 100 رسیدند و حتی چند قهرمان آسیا دارند. او می‌تواند این طرح را در سطح کشور هم پیاده بکند. ملی ما تیم کامل ما به آسیا رفت و تنها یک مدال برنز گرفت، وضعیت بوکس از عرش به زیر فرش رسیده، امیدوارم آنهایی که رأی هم نیاورده‌اند کمک کنند. ما هنوز یک حلبی هم از جهانی‌ها و المپیک‌ها نگرفته‌ایم.

-او مربی نامبروانی نبود. درست است که یک سال برای نتیجه گرفتن کم است اما به نظرم او نمی‌توانست کار زیادی برای تیم ملی ما انجام دهد و تصمیم داوری درست بود. ابتدا باید به بحث تغذیه و اسکان اردونشینان تیم ملی اهمیت داده می‌شد. قهرمان ملی را در کانکس اسکان داده بودند و غذایش عدس‌پلو بود! اما داوری آمد و هم اسکان بچه‌ها و هم تغذیه‌شان را سروسامان داد و لباس یک‌شکل و مکمل‌های تقویتی در اختیار تیم قرار داد. من هم عضو کمیته فنی بودم. تعطیلی اردوها درست بود چون اول باید این مشکلات حل می‌شد.