این که در ایران این همه عاشق فوتبال داریم چیز عجیبی نیست. عجیب آن است که بعضاً مدیران و مربیان و بازیکنان از این همه عشق و تعصب استفاده ابزاری می‌کنند و البته قدر این هواداران وفادار و دوست‌داشتنی را هم نمی‌دانند. فلان مدیر می‌گوید تیم ما متعلق به مردم است ولی در عمل هر کاری که انجام می‌دهد برخلاف خواست مردم است. بازیکن تیم می‌گوید ما به عشق مردم به زمین می‌رویم ولی موقع تمدید قرارداد که می‌شود با کمک دوستان رسانه‌ای‌اش ناز می‌کند تا 200 میلیون بیشتر بگیرد. تکلیف بقیه هم که روشن است. آنها البته می‌آیند و می‌روند ولی این هواداران هستند که می‌مانند. همان‌هایی که برای تماشای تمرین روی پل عابر پیاده می‌روند و حتی شرایط بدتر از این را هم به عشق تیم محبوب‌شان تحمل می‌کنند. این جماعت معنای عشق را درک کرده‌اند و چون رابطه‌شان با تیم محبوب‌شان «پولی» نیست و «دلی» است، دنبال تجارت و سود هم نیستند. برخلاف آنهایی که اگر بوی پول به مشام‌شان نرسد پا از روی پا برنمی‌دارند.