به گزارش پیروزی‌دیلی، تیم ملی کشتی آزاد ایران طی یکی، دو روز آینده برای شرکت در مسابقات جهانی 2017 به سوی پاریس پرواز خواهد کرد. تیمی نسبتا جوان که از دلِ مسابقات انتخابی برآمده و در جهانیِ بعد از المپیک، امیدوار است که شرایط مشابهِ سایر تیم ها در خصوص میدان دادن به کشتی گیران جدید و سرمایه گذاری برای المپیک بعدی، شرایطی را فراهم کند که این تیم نیز بتواند مدال های خوش رنگی را در فرانسه دشت کند.

با علیرضا حیدری که سال ها سابقه حضور در تیم ملی را داشته و 6 مدال جهانی و المپیک در کارنامه دارد، در مورد تیم اعزامی صحبت کردیم. ماحصل گفت وگوی خبرنگار روزنامه پیروزی با رییس فدراسیون بین المللی کشتی پهلوانی را در زیر می خوانید:

-تیم نسبتا کم تجربه ای به مسابقات جهانی می رود.

اینها جوانانی هستند که در انتخابی ها نتیجه گرفته اند، یعنی حریفان داخلی خود را شکست داده اند و وقتی همه حریفانت را در داخل کشور می بری، یعنی خوب هستی. نباید این نفرات به خودشان آفر بدهند که چون اولین سالی است که به جهانی می روم، اگر ضعیف ظاهر شوم طبیعی است، باید اینطور فکر کنند که همانطور که داخلی ها را برده و از همه بهتر ظاهر شده اند، در جهانی هم باید از خودشان انتظار داشته باشد. البته کار راحتی نیست اما باید تلاش شان را بکنند که مثل کشتی گیران قبل از خودشان روی سکو قرار بگیرند.

- به کسب نتیجه این تیم امید دارید؟

اینطور نیست که امید نداشته باشم. البته روس ها خیلی خوب هستند، آمریکا هم یکی، دو تک ستاره دارد، ضمن اینکه نمی شود به سادگی از کنار نام کشتی گیران سایر کشورها هم گذشت. قرعه خوب هم بیاوریم، این هم کمک می کند. البته شنیده ام که امسال سرگروه انتخاب می کنند که اگر این اتفاق بیفتد برای ما خوب است و شانس کسب مدال مان هم بیشتر می شود.

-چقدر برای حسن یزدانی شانس تکرار مدال طلایش را قائل هستید؟

اگر کشتی ای که در جام جهانی گرفت یک اتفاق بوده باشد و باخت اش مثلا برای این باشد که در آن مقطع آمادگی خوبی نداشت و یا بدنش در حین مبارزه خالی کرد، باز هم می تواند قهرمان شود. اگر اول مبارزه اش شروع خوبی داشته باشد و در حد و اندازه خودش کشتی بگیرد، مدال طلا دور از دسترسش نیست. این فرصت خوبی است که طلای جهانی بگیرد. او می تواند حریفان روس و آمریکایی اش را شکست دهد.

-امیر محمدی در وزن شما کشتی می گیرد. به نظر می رسد که فراز و نشیبش در کشتی زیاد است.

اگر مدال می خواهد باید سبک کشتی اش را مشخص کند. یا می خواهد حریفانش را با رِندی ببرد که این یک مبارزه است یا می خواهد حمله کند که داستانش متفاوت است. او غالبا این2 سبک را با هم قاطی می کند و اینجاست که نتیجه نمی گیرد. یا باید از همان اول رند باشد و خودش را برابر حریف ضعیف نشان دهد و زمانی که حریفش احساس کرد به راحتی از او امتیاز می گیرد و بی محابا فن بزند، کشتی اش را رو کند و در لحظات حساس امتیاز بگیرد. یا اینکه از ابتدای کشتی با اعتمادبه نفس، کشتی رو به جلویی داشته باشد.

-معمولا کم پیش آمده که ما هم در جهانیِ بعد از المپیک دست به جوانگرایی بزنیم.

نمی توانم بگوییم جوانگرایی کرده ایم، بلکه تیم جوان شده، جوانگرایی مالِ زمانی است که انتصاب می کنیم، مثلا حمید سوریان را بدون انتخابی می گذاریم جای حسن رنگرز. وقتی تیم از فرآیند انتخابی درآمده، این دیگر اسمش جوانگرایی نیست. این انتصاب ها اشتباهاتی بود که در گذشته انجام می شد و زمان ما یکدفعه یکی را به این بهانه که سنش رفته بالا، بدون توجه به اینکه چه کارایی ای دارد، کنار می گذاشتند ولی امروز اینطور نیست و به انتخابی احترام گذاشته می شود. این شاید خیلی اوقات خوشایند رئیس فدراسیون، کادرفنی و مردم نباشد اما برای کشتی گیر خوب است که شانس مبارزه کردن با قهرمان جهان و المپیک را پیدا می کند و می تواند او را ببرد.

-تا جایی که یادم می آید شما معمولا از کشتی گرفتن با داخلی ها فرار نمی کردید.

همیشه انتخابی تیم ملی را یک تورنمنت برای خودم می دانستم و اینطور فکر می کردم که اگر داخلی ها را نتوانم ببرم، در مسابقه بین المللی دچار مشکل می شوم. البته جز سال های آخر که انتخابی گرفتن برایم سخت بود. من با همه رقیبان داخلی ام در تمرینات مرورفن می کردم. در تمرین 50 پوئن می گرفتم اما چون کشتی ام را کاملا می شناختند در مسابقه رسمی گاهی کشتی مان گره می خورد چون من دستم را بالا می آوردم کاملا می دانستند چه کار می خواهم انجام دهم. از روی قدرت بدنی و نفسِ خوبی که داشتم در یک آن غافلگیرشان می کردم و امتیاز می گرفتم. الان که دیگر راهِ دررو نیست و همه باید انتخابی بگیرند و از انتخابی به تیم ملی برسند اما زمان ما، راهِ دررو وجود داشت. من خودم گاهی واقعا می توانستم کشتی انتخابی نگیرم چون با حریفانم در لیگ و مسابقات دیگر هم کشتی می گرفتم و آنها را شکست می دادم اما اینطور فکر می کردم که بهتر است بگیرم و ناله و نفرین برای خودم نخرم. اینطوری هم به حریفانم احترام گذاشته بودم و هم اینکه این باعث می شد آنها هم برایم در مسابقات پیش رو دعا کنند.  

-این بار هم در انتخابی برخی اوزان اتفاقاتی افتاد که مطلوبِ کادرفنی نبود.

نظر کادرفنی که کمیل قاسمی را از ابتدا در اردو دارد، روی این کشتی گیر بوده اما به فرایند انتخابی احترام می گذارد. شاید فدراسیون هم زیاد خوشش نمی آمد که کمیل ببازد اما به محبی میدان می دهد تا کشتی پویا شود. اینطوری کشتی گیر می داند اگر تلاش کند بالاخره به تیم ملی می رسد. قبلا طوری بود که نفر دوم باید در مسابقه هم عرض خودش را نشان می داد، مثلا یکی می رفت آسیایی، یکی تورنمنت بین المللی که شرایط متفاوتی داشتند. بعدا مردم اعتراض می کردند و شاید بعد از چند سال انتخابی برگزار می شد اما امروز دیگر جوانان به راحتی به تیم ملی می رسند.

-از محبی به عنوان پدیده انتخابی ها یاد شد، او می تواند جانشین خوبی برای کشتی گیری باشد که دو مدال المپیک دارد؟

او قبلا هم کمیل را برده و اینکه در انتخابی اخیر هم قاسمی را شکست داد اتفاق عجیب و غریبی رخ نداد. ضمن اینکه اگر یکی همه حریفانش را با اختلاف مثلا 10 پوئن شکست دهد، می شود او را پدیده نامید، نه با برد و باخت های با یکی دو امتیاز اختلاف. به هر حال کمیل سال های آخر کشتی اش را سپری می کند، اما اینطور هم نیست که با این باخت تمام شده، او همان سالی هم که مدال المپیک گرفت، در داخل کشور باخت داشت اما بعد خودش را جمع کرد. فضای روحی و تمرینی اش در این سال ها خیلی اهمیت دارد. البته محبی هم باید اینطور فکر کند که وقتی دارنده دو مدال المپیک را شکست داده می تواند حریفان جهانی را هم از پیش رو بردارد و به مدال برسد.

گفت‌وگو از مرضیه دارابی