بعد از آقای گلی نیم فصل درباره علیپور آمارهای جالب بسیاری گفته و نوشته شد. آخرینش را خودمان دیروز نوشتیم که او از 10 گل زده در لیگ برتر 5 تایش را با پای راست و 5 تای دیگر را با پای چپ زده که فوق‌العاده به نظر می‌رسد. باید اشاره کنیم که علیپور راست پاست و پنالتی‌هایش را با پای تخصصی می‌زند اما مهم‌تر از اعتدال بین گل‌های زده با پای چپ و راست، کیفیت ضربات نهایی است که او را تبدیل به مهاجم شاخصی حتی در کلیت فوتبال ایران و لیگ برتر می‌کند. مهدی طارمی مهم‌ترین زوج علیپور در دو فصل و نیم گذشته (این دو بازیکن از میانه لیگ چهاردهم همبازی شدند) دو فصل پیاپی آقای گل شد اما همواره منتقدانی داشت که از فرصت سوزی‌های او به ستوه آمده بودند. در مورد طارمی تقریبا این فرضیه که «از هر سه یا چهار موقعیت مسلم یکی را گل می‌کند» اثبات شده و با بررسی شانس‌های گلزنی و تناسب شان با تعداد گل‌هایش در هر فصل قابل رد شدن نبود اما انگار علیپور کیفیتی متفاوت دارد. در همین بازی صنعت نفت علیپور پنج بار در موقعیت مسلم گلزنی قرار گرفت که بار اول لشکری از مدافعان مقابل ضربه‌اش قرار گرفتند و توپش بلاک شد، دفعه دوم شوتش به تیر دروازه خورد و گل نشد، دفعه سوم گل زد، دفعه چهارم دروازه‌بان توپش را ریباند کرد و دفعه پنجم هم موفق به گلزنی آن هم در موقعیتی نسبتا سخت شد. حتی اگر بخواهیم موقعیت دقیقه 5 بازی که توپ در ریباند کرنر زیر پای علیپور افتاد را جزو شانس‌های مسلم گلزنی بدانیم او یک سوم موقعیت‌هایش را گل کرده که آمار خوبی برای اوست.

 اما مهم‌تر از این، کیفیت نواختن ضربه نهایی است که باز هم می‌تواند او را نسبت به مهدی طارمی متمایز کند. باز هم در همین بازی با صنعت نفت آبادان می‌توان کیفیت ضربات نهایی او را آنالیز کرد و به این نتیجه رسید که شماره 70 متفاوت از زوج سابقش خوب بلد است چگونه و با چه استایلی به توپ ضربه بزند. مهدی طارمی برای پرسپولیس کم گل نزد اما واقعیت این است که گل‌های او تمیز و زیبا نبودند. او به خاطر استایل فوتبالش و نوع ضربه زدنش به توپ قادر به خلق گل‌های زیبا و تمیز نبود و به عبارتی نمی‌توانستی از کیفیت بیشتر گل‌هایش لذت ببری اما مدل گلزنی علیپور دقیقا به خاطر نوع ضربه زدنش به توپ بیشتر به دل می‌نشیند. این واقعیت را البته برای این نمی‌گوییم که از علیپور و توانایی‌هایش به عنوان چماقی برای کوبیدن بر سر طارمی استفاده کنیم و تنها یک بحث فنی را پیش کشیده‌ایم تا ضمن قضاوت مدل گلزنی این دو مهاجم، از کیفیت کار گلزن جدید پرسپولیس و کار بزرگی که انجام داده تمجید کنیم. 

 معمولا طارمی برای نواختن ضربه نهایی بدنش را ستون نمی‌کند و به نوعی در حالتی غیر متعادل ضربه نهایی را می‌نوازد که بخشی از موقعیت سوزی‌هایش به این مساله ارتباط پیدا می‌کند. طارمی البته گل‌های مهم زیادی برای تیمش به ثمر رسانده اما کیفیت گل‌ها طوری نیست که بتوانیم روی زیبایی‌شناسی‌اش تکیه کنیم. مثلا مدل تک به تک زدن طارمی مقابل الوحده در تهران را به خاطر بیاورید تا یادتان بیاید او چطور ضربه آخر را زد و با همین گل دوم علیپور به نفت آبادان مقایسه کنید. اینجا علیپور نقطه‌ای از دروازه را برای فرستادن توپ انتخاب کرد که کمتر مهاجمی در ایران می‌بیند و انتخابش می‌کند. یا گل او در اصفهان به سپاهان را یادآوری می‌کنیم که مدل ضربه زدنش در فوتبال ایران نادر بود. علیپور برعکس طارمی در لحظه نواختن ضربه نهایی فاصله مناسبی بین پای تکیه‌گاه با پای ضربه می‌گذارد و به نوعی ضربات آخرش را کلاسیک و اصولی می‌نوازد. این ویژگی مهم البته باعث شده درصد قابل توجهی از موقعیت‌هایی که نصیبش شده را گل کند و البته همه دوستداران پرسپولیس از این گل‌های تمیز لذت ببرند.