طرفداران علاقه‌اش به پرسپولیس را می‌ستایند. همان وقتی که به خاطر پرسپولیس، ناسزاها شنید. گفتند خائن به هم‌‌شهری‌ها و هم‌زبان‌هایش است. غافل از این که او قراردادش را از عمق وجود با پرسپولیس بسته‌است، به قول خودش ازبچگی! روز بازی با تراکتور، یادگار امام تبریز هم رحم نمی‌‌کرد، حسابی به او می‌تاخت و در میان خشم هم‌شهری‌ها، با بغض فروخفته‌ای آن جا را ترک کرد. همه دم از پسرفت‌هایش پس ازترک تراکتور می‌زدند، اما او خم به ابرو نیاورد. به قول کامیابی‌نیا، تنها شماره‌ 10 یک تیم بزرگ است که ملی نیست و صدالبته در گل و پاس‌گل ها نقشی ندارد. اما او هیچوقت پسرفت نکرد؛ این را همه هواداران از عمق وجود درک می‌کردند و به همین خاطر کمتر خرده‌ای از او می‌گیرند. وقتی نباشد، آن‌ها به‌راحتی می‌فهمند که یک جای کار می‌لنگد. وقتی مصدوم است، برانکو به هر دری می‌زند به بازی برسد. به‌ راستی جادوی فرشاد چیست؟ 

نکته‌ای که برانکو همواره احمدزاده را به‌خاطر آن تحسین می‌کند، تلاش و خستگی ناپذیری اوست. نتیجه‌اش می‌شود این که فرشاد را همه جا می‌بینید، بیخ‌گوش سید جلال، شانه به شانه طارمی و پشتیبان کامیابی نیا! شاید مثل مهندسان پاس‌های مهندسی‌شده ندهد، اما تعداد زیادی از حملات خطرناک، با زیرکی و چابکی فرشاد آغاز می‌شود. آنالیز‌های AFC را درباره بازی‌های پرسپولیس در لیگ قهرمانان ببینید، فرشاد غالباً بیشتر از هم تیمی‌هایش پاس‌ها را دریافت می‌کرد، این‌ها همه دلایلی است که نشان می‌دهد نبض میانه میدان با فرشاد است و مهندسی‌های آن با مسلمان!

 او شاه‌کلید برانکوست؛ مثل بازی رفت با الوحده، جایی که پرسپولیس کمتر از ده دقیقه برای پیروزی وقت داشت، بازیکنان که به زحمت بازی باخته را با مساوی عوض کرده بودند، دیگر رمقی نداشتند، الا فرشاد! او با یک حرکت شجاعانه چنان به قلب دفاع حریف زد که آن‌ها چاره را فقط در خطا می‌دیدند. بعدش را خودتان خوب می‌دانید؛ آن پاس شاهکار سروش و ضربه تمام کننده طارمی. 

فرشاد نه تنها از نظر فنی بلکه از نظر روحی نیز ممتاز است. برانکو در توضیح علاقه بیش از حد به او، روحیه شاد و مسرت بخش او را مثال می زند. از این که همراه با کامیابی‌نیا همیشه هوای جوانان تیمش را دارد و شلاق‌های مارکو نیز او را تسلیم نمی‌کند. احمدزاده شاید زیاد گل زند، شاید زیاد پاس گل ندهد، شاید ملی‌پوش نباشد، اما بهترین گزینه برای پوشیدن شماره 10 پرسپولیس است.