*آقای فغانی! سال 95 برای شما با بقیه سال‌ها فرق داشت یا یکسال ویژه بود؟ 

 در زندگی من سال ویژه‌ای بود. سال المپیک بود و خوشبختانه اتفاقات خوبی برایم رقم خورد. در سال 95 تقریبا به 60،70 درصد آرزوهایم رسیدم. 

 *رویاهایتان چه بود؟

 در هر عرصه‌ای که قدم می‌گذاریم چیزی که یاد گرفته‌ایم این است که برای سقف و قله‌اش برنامه‌ریزی و هدف گذاری کنیم. زمانی که به فوتبال وارد شدم ابتدا بازی می‌کردم ولی دیدم استعداد من در داوری بیشتر است و خوشبختانه داوری را انتخاب کردم و با قدرت ادامه دادم. از همان روزهای اول صحبت ما جام جهانی و فینال جام جهانی بود. مثل بازیکنی که دوست دارد در تیم ملی کشورش بازی و در بالاترین سطح فوتبال حضور پیدا کند. برای داوران هم همین است. آرزویمان بود که در جام جهانی قضاوت کنیم و یاد گرفته بودیم که هدف‌گذاری کنیم برای قله. هدف ما هم فینال جام جهانی بود که در اوایل خنده‌دار بود ولی کم کم با اتفاقاتی که افتاد در چند سال اخیر توانستیم حداقل به جوان‌ترها چیزی را بیاموزیم که اگر سعی و تلاش کنند و اگر خدا بخواهد به آنچه که مدنظرشان است می‌رسند. 

 *شما جام جهانی را به عنوان داور وسط تجربه نکردید.

 متاسفانه در جام جهانی قبلی یکسری اتفاقاتی افتاد که نمی‌خواهم راجع به آن صحبت کنم. نمی‌خواهم موضوع را سیاسی کنم و بگویم حق کشی ولی تیم ما هم می‌توانست این شانس را داشته باشد که در جام جهانی قضاوت کند. هر داوری سه تا چهار بازی حداکثر قضاوت می‌کرد و داورانی بودند که فقط یک قضاوت کرده بودند ولی ما این شانس را داشتیم که هفت بازی به عنوان بازی چهارم و کمک داور ذخیره حضور داشته باشیم و خوشبختانه بازی افتتاحیه هم شامل این بازی‌ها بود.

 *چه چیزهایی بود که می‌گویید نمی خواهید درباره اش صحبت کنید؟ 

 بحث این است که خودم توانایی‌ام در آن مقطع کم بود ولی خب یکسری مسائل است که در انتخابات دخیل هستند.

 *ایران یا خارج از ایران؟

 نه خارج از ایران دیدی که نسبت به ایران دارند یا کشورهایی که قدرت بیشتری دارند. با این حال با اتفاقاتی که در سال‌های اخیر رقم زدیم نشان دادیم بر آنها هم می‌توانیم غلبه کنیم. 

 *دوسال بعد به برزیل رفتید و این بار برای المپیک.

 بله خوشبختانه جزو تیم‌هایی بودیم که انتخاب شدیم برای المپیک. اول صحبت فینال را نمی‌کردیم و قبلش در سال2015 فینال جام ملت‌ها را قضاوت کردیم ودر همان سال به باشگاه‌های جهان رفتیم و فینال آن را قضاوت کردیم. فکر نمی‌کردیم که بعد از آن قضاوت فینال المپیک را هم به ما بدهند و سخت تلاش کردیم. 

 *شما برای بازیکنان بزرگی مثل مسی و نیمار سوت زدید. تفاوت بازیکنان در این سطح حرفه‌ای و بین‌المللی با بازیکنان ایرانی در چیست؟

 در مورد بحث تکنیک و فنی در ایران ما شاید نه درآن حد ولی بازیکنانی داریم که از نظر فنی و تکنیکی بالا هستند و بیشتر باز می‌گردد به بعد روحی و روانی مسائل. اینکه شما چگونه می‌توانید بر خودت و امیالت و خواسته‌هایت غلبه پیدا کنید و بتوانی به آن اهداف و خواسته‌هایی که داری به آن دست پیدا کنی. حتی بین نیمار و مسی هم تفاوت‌هایی است. از نظر من مسی بازیکنی است که زیاد در حاشیه نیست و تمام فکرش معطوف آن خواسته های مربیان و کاری است که باید در زمین بکند و هیچ وقت برای داور حاشیه درست نمی کند و شبیه سازی به خطا نمی کند یا تمارض به اینکه رویش خطا شده نمی کند و واقعا فوتبال جوانمردانه بازی می کند. زیاد درگیری با بازیکن حریف ندارد اعتراض زیاد ندارد ولی نیمار یا سوارز بازیکنانی هستند که واقعا دردسر سازند و تنش ایجاد می کنند. در جام جهانی قبلی هم آن برخوردی که باعث شد نیمار چند ماهی مصدوم شود در اثرهمان درگیری بود که با بازیکن کلمبیایی داشت و آن هم در تلافی کردن آن کار نیمار یک مصدومیت شدیدی برایش رقم زد. بین آنها تفاوت هایی هستکه وقتی برایشان قضاوت می کنی ملموس است. 

 *وقتی خطایی را علیه آنها اعلام می کنید چطور؟

  مسی هیچ اعتراضی نداشت و تقریبا از تمام تصمیمات داور تمکین می کرد چه روی آن خطایی می شد و نمی گرفتیم یا می گرفتیم همیشه تمکین می کرد ولی نیمار بازیکنی است که تقریبا معترض است. یکبار در جام باشگاه های جهان خطایی کرد و کارت زرد گرفت. در برزیل دو بازی داشتیم که قبل از بازی توصیه هایی را به بازیکنان می کردیم جهت پیشگیری. در اینجا نیمار همکاری خوبی داشت و خوشبختانه تورنمنت خوبی برگزار شد. 

 *نوع اعتراض آنها با بازیکنان ایرانی فرق می کند؟ 

 زبان ها زیاد به هم نزدیک نیست. ما انگلیسی صحبت می کنیم و آنها اسپانیایی. اعتراض ها و برخوردها از نظر رفتاری یکی است و از لحاظ کلامی شاید آنها بدتر باشند. دربی هم که مهم ترین بازی کشور ما است و حساسیت های خاص خودش را دارد من همیشه تذکرم این بوده که چقدر خوب است که دربی ما هم جوانمردانه تمام شود و بازیکنان به هم احترام بگذارند و همه چیز فوتبالی رقم بخورد. بعضی از دربی ها به درگیری فیزیکی انجامید و خاطرات تلخی برای مردم به جا ماند. خوشبختانه دربی سال گذشته که برگزار شد خودم پیش بینی می کردم با توجه به این که هر دو تیم جوان شده بودند، فوتبال بازی کنند. تفکرات منصوریان و برانکو بازی تکنیکی و تاکتیکی بود و بازی خوبی از آب در آمد و تعداد گل زیادی داشت. یک سری شبهاتی هم قبل از بازی پیش آمده بود که شامی با هم خوردند و اتفاقاتی افتاد که خوشبختانه مردم دیدند که هر دو تیم آمدند و برای برد جنگیدند. یک سری مسایل حاشیه ای هم که آخر بازی اتفاق افتاد که آن هم من می گذارم روی حساب آماتور بودن بعضی از بازیکنان حتی بازیکنان پیشکسوت. 

 *کدام بازیکنان آماتور بودند؟ 

 چون همه اقشار بیننده بازی هستند به نظر من می شد آن اتفاقات را کنترل کرد و کسانی که آن تنش ها را اواخر بازی به وجود آوردند اگر فیلم بازی را ببینند بعدا خودشان پشیمان می شوند از اینکه این اتفاقات افتاد. شاید اگر خودشان را کنترل می کردند رفاقتی که بیرون از زمین با هم دارند کمک می کرد اتفاقات کمتری بیفتد. 

 *یعنی رحمتی و حسینی؟

 بله این عزیزان با هم رفت و آمد خانوادگی داشتند و این دوستی های بیرون از زمین باید کمک کند که کار راحت تر انجام شود و این پیشکسوت ها سعی کنند کمک حال داور باشند ولی متاسفانه در یک لحظه کنترل شان را از دست دادند و درگیری بین شان به وجود آمد و طوری شد که جوانان کم تجربه تر باید آن ها را از هم جدا می کردند و اتفاقات ناخوشایندی را رقم زدند که یک سری محرومیت ها را برای خودشان و تیمشان در پی داشت. 

 *فکر نمی کنید به خاطر آن فشاری است که مثلا مردم به آنها وارد می کنند که چرا باختید و بعدا نمی توانند از خانه بیرون بیایند و این فشارها عامل آن است هرچند ما هم می گوییم که این رفتارها ناپسند و زشت است.

 یک چیزی که خیلی مهم است در واقع توقعات مردم را خود ما رقم می زنیم. چرا باید اینقدر فوتبال مهم شده باشد که با یک برد و یک باخت همه چیز به هم بخورد آن هم در بازی، که اسمش بازی است یعنی همه باید بیایند و لذتی از آن ببرند و یک مدتی سرگرم باشند و تفریحی باشد برای مردم. چرا باید فوتبال یک سری اتفاقاتی را رقم بزند که ما از خانه نتوانیم بیرون بیاییم و یا اینکه تا چند ماه تحت فشار باشیم. شما دیدید بعد از شکست پرسپولیس تماشاگرانش ایستادند و تیمشان را تشویق کردند و بازیکن ها هم نسبت به ابراز احساسات تماشاگران جواب دادند و روز خوبی رقم خورد. حتی با وجود باخت ایستادند و تشویق کردند و حتی تا 10 دقیقه بعد از بازی داشتند همین کار را می کردند، این است که ما باید از این فضا لذت ببریم. نباید توقعاتی به وجود بیاوریم که تا چند ماه از خانه بیرون نیاییم و تحت فشار یک سری از حرکات را داخل زمین انجام بدهیم که تبعات منفی بدی برای ما داشته باشد که باعث جریمه شدن خودشان و تیمشان شوند 

 *اگر در خانواده شما مشکلی پیش بیاید چه کسی کار قضاوت را بر عهده می گیرد؟

 خانه پدری یا خانه خودم؟ 

 *خانه پدری. 

 پدرم قطعا، کسی جرات نمی کند چیزی بگوید. 

 *حتی اگر بدانید نظرش اشتباه است باز احترام می گذارید یا اعتراض می کنید مثل نیمار؟ 

 نه زیاد نمی شود اعتراض کرد در خانه. 

 *چرا؟ کارت قرمز می گیرید؟ 

 نه پدر من اخلاقی دارد که زیاد نمی شود به آن اعتراض کرد ولی چیزی که هست این است که الگوی من پدرم بود و سعی می کردم چیزهای زیادی از وی یاد بگیرم که همان طور هم شد و خیلی به من کمک کرد. بعد از آن هم اگر صحنه ای از من ببیند به من می گوید که اگر درست باشد من می پذیرم و اگر نبود ایشان قبول می کنند. رابطه پدر و پسری خوبی داریم. 

 *یعنی شما بعد از هر مسابقه و بازی مهم با پدر و برادرتان در این زمینه بحث و بررسی دارید؟ 

 *به شما چه کسی گفت که داور خوبی می شوید تا بازیکن خوب؟ 

 *وقتی یک بازی را که اشتباه می کنید مثل دربی یا مسابقه ای مثل تراکتورسازی با نفت مردم شما را می بینند به شما چه می گویند جواب می دهید یا فرار می کنید؟   نه خوشبختانه حتی بعد از بازی هایی که یک اتفاقی افتاده مردم با من برخورد بدی نداشته اند. بیشتر در حد بحث و گفت و گو بوده که چرا این اتفاق افتاده و ما هم با صبر پاسخ آنها را می دهیم. یک سری هم تفکرات شخصی است که ما را محکوم می کنند به قرمز بودن یا آبی بودن ولی به مرور زمان متوجه می شوند که این اشتباهات برای هر دو تا تیم هست و ما هم انسان هستیم شرایط را درک می کنند، مقداری برای ما راحت تر می شود. درباره این فشارها می طلبد که مسئولین حمایت بیشتری داشته باشند و کمک بکنند. متاسفانه بعد از همان بازی نفت و تراکتورسازی که اتفاق افتاد حتی مسئولین سیاسی هم آمدند و مرا مقابل مردم قرار دادند، من هم یاد گرفته ام که در مقابل این هجمه ها سکوت می کنم ولی این اتفاقات باعث شده که قوی تر برگردم و به مسابقات بین المللی رفتم.