محرومیت از نقل و انتقالات، بهانه جدید قلعه‌نوعی
سرمربی تراکتورسازی بعد از بهانه‌های متوالی، این بار محرومیت فیفا را عامل عدم موفقیت تراکتورسازی معرفی کرده است.
بازیکنان، مربیان و مدیران تراکتورسازی در حالی از محرومیت نقل‌وانتقالاتی به عنوان عامل اصلی افت تیمشان یاد می‌کنند که شواهد و قرائن نشان می‌دهد دلیل افت این تیم نه در محرومیت نقل و انتقالاتی، بلکه در گروی مسائل فنی است که این تیم بدان دچار بوده و مسائلی چون میانگین سنی بالای بازیکنان و غرور کاذب اعضای تراکتورسازی در نتایج ضعیف نیم فصل دوم این تیم تاثیر داشته است.
عادت به بهانه‌جویی بعد از هر شکست؛
مطرح کردن مسائل عجیب در تیم‌های قلعه‌نوعی تبدیل به عادت شده است. قلعه‌نوعی با تراکتورسازی هم نتایج ضعیفی گرفته و به نظر عده‌ای از اهالی فوتبال، تاریخ انقضای این مربی به سر آمده است. با این حال در کنار مسائلی چون دست‌های پشت پرده و مسائل داوری که همیشه توسط سرمربی تراکتورسازی مطرح شده، این بار علاوه بر این مشکلات (!) همیشگی، بحث محرومیت تراکتورسازی از نقل‌وانتقالات به عنوان عامل اصلی ناکامی این تیم به نقل محافل شده است.، اما به واقع چنین است؟
نگاهی به تغییرات تراکتورسازی در نیم‌فصل
سرخپوشان تبریزی در نیم‌فصل سه بازیکن از دست دادند، سروش رفیعی، علیرضا رمضانی و محمد نادری که در این میان تنها رفیعی بازیکن فیکس تراکتورسازی بود و دو بازیکن دیگر هر کدام یک بار در دقایق پایانی به کار گرفته شده بودند. تراکتورسازی در نیم‌فصل قصد جذب عالیشاه، نوراللهی، بیگ‌زاده و شهباززاده را داشت که در این امر ناکام ماند. در میان بازیکنان جذب شده، هاشم بیگ‌زاده به علت مصدومیت سعید آقایی برای تراکتور به میدان رفت و با بازگشت وی نیمکت‌نشین می‌شد. احمد نوراللهی از 4 بازی فقط در یک بازی فیکس تراکتورسازی بود و در مجموع از 360 دقیقه ممکن، تنها 122 دقیقه بازی کرد. امید عالیشاه تنها بازیکنی بود که ممکن بود در ترکیب اصلی این تیم به میدان برود و فیکس باشد، هر چند در سیستم 4-4-2 قلعه‌نوعی عالیشاه بیشتر در خط حمله حضور داشت. دیگر خرید ناکام تراکتورسازی و عامل اصلی مشخص شدن محرومیت این تیم، سجاد شهباززاده بود. این مهاجم در حالی قرار بود به تراکتورسازی کمک کند که این تیم مهاجمانی چون حاتمی، شریفی، ادینیو و ابراهیمی دارد. البته تراکتورسازی محسن بنگر را نیز از دست داد که این اتفاق نیز با بی‌تدبیری کادر فنی این تیم رخ داد.
مقایسه با پرسپولیس؛
سرخپوشان پایتخت در نیم‌فصل گولچ، عالیشاه، نوراللهی، دو بازیکن اوکراینی و دو بازیکن جوان خود (زاهدی و رحمتی) را از دست دادند، سرخپوشان در آغاز فصل ساسان انصاری را نیز از دست دادند و در ادامه نیز رضاییان از پرسپولیس جدا شد تا 9 بازیکن از پرسپولیس جدا شده باشند. در نیم‌فصل نیز تنها سامان نریمان جهان، سروش رفیعی و شهاب کرمی جذب پرسپولیس شدند. سه بازیکن جدید پرسپولیس در مجموع 1122 دقیقه بازی کرده‌اند که در صورتی که دقایق بازی رفیعی را کم کنیم، دو بازیکن دیگر اندکی بیش از 180 دقیقه برای پرسپولیس بازی کرده‌اند. پرسپولیس در نیم‌فصل دوم مدافع میانی ذخیره نداشته و کلا 22 بازیکن (با احتساب 7 بازیکن امید و زیر 23 سال) در اختیار دارد. شرایطی که اگر بدتر از تراکتورسازی نباشد، قطعا بهتر از این تیم نیست. اما سرخپوشان بر خلاف همتای تبریزی خود، به جای علم کردن این مسائل با تمرین و توجه به مسائل فنی توانستند 4 هفته مانده به پایان لیگ قهرمانی خود را مسجل کنند.
پست به پست با تراکتورسازی؛
در درون دروازه محمدرضا اخباری در تمام بازی‌ها دروازه‌بان این تیم بوده، در دفاع میانی محمدی و شفیعی دو بازیکن اصلی تراکتورسازی بوده‌اند و محسن بنگر نیز با نظر قلعه‌نوعی از تیم کنار گذاشته شده و در این دو پست نیز قرار نبوده تغییری در تراکتورسازی رخ دهد. در کناره‌های خط دفاعی، ایران‌پوریان و آقایی گزینه‌های تراکتور در هر دو نیم‌فصل بوده‌اند. در خط هافبک، کیانی و کرار دو بازیکن اصلی نیم‌فصل اول و دوم تراکتورسازی بوده‌اند و ابراهیمی نیز دیگر بازیکن اصلی این تیم. در خط حمله نیز تغییری در ترکیب اصلی با حضور حاتمی، ادینیو و شریفی در انتظار ایم تیم نبوده است. تنها دو پست این تیم، هافبک میانی و هافبک راست دچار تغییر شده که در پست اول محمد نوری به احمد نوراللهی ترجیح داده شده بود و تنها امید عالیشاه به ترکیب اصلی تراکتور اضافه می‌شد.
سوال این است که آیا یک بازیکن تا این حد در نتیجه گیری تراکتورسازی موثر است؟
تراکتورسازی با 11 سرباز 1.5 میلیونی، در ابتدای فصل با 15 میلیارد سومین تیم گران فصل بود و 6 بازیکن میلیاردی و 3 بازیکن 900 میلیونی در ترکیب خود داشت و دارد. نیمکت‌نشینان این تیم، ادینیو و محمد نوری به ترتیب یک میلیارد و 400 و یک میلیارد و دویست میلیون تومان قرارداد بسته‌اند. با این وجود مطرح کردن کمبود مهره و محرومیت نقل وانتقالاتی در توجیح نتایج ضعیف بیشتر شبیه به فرافکنی است تا چیز دیگر
فرافکنی، اتفاق تکراری این روزهای فوتبال ایران؛
تراکتورسازی در نیم‌فصل اول از 15 بازی، 30 امتیاز کسب کرده بود و میانگین دو امتیاز در هر بازی را داشت. در نیم‌فصل دوم این تیم تا بدین‌جا از 11 بازی، 17 امتیاز دارد و میانگین امتیازی 1.55 را ثبت کرده است. سرخپوشان تبریزی که همراه با بازیکنان جدید خود 2 برد و 2 تساوی کسب کرده بودند، بعد از شکست مقابل پرسپولیس، دو بازی را نیز با پیروزی از زمین خارج شدند، و پس از آن دچار افت شدند به طوری که در چهار بازی اخیر خود سه تساوی و یک شکست کسب کرده‌اند. افتی که نه به خاطر غیبت بازیکنانی چون بیگ‌زاده و نوراللهی که بازیکنان ذخیره این تیم محسوب می‌شدند، بلکه به علت میانگین سنی بالای این تیم بوده است. میانگین سن بازیکنانی که از ابتدای فصل برای تراکتورسازی در 26 هفته قبلی به میدان رفته‌اند 28.8 سال است، تنها گسترش فولاد و صبا در این زمینه بدتر از تراکتورسازی بوده‌اند. تراکتورسازی دو هفته پیرترین تیم هفته بوده و 11 بار نیز بین 4 تیم پیر هفته حضور داشته است و هیچ گاه بین 10 تیم جوان لیگ قرار نگرفته است. طبیعی است که تیمی با چنین شرایط سنی در هفته‌های فشرده پایان لیگ نمی‌تواند همچون هفته‌های اول بازی کند.
پدرام محمدزاده