به گزارش سایت پیروزی دیلی، سال 95 برای او یک سال سخت و تلخ بود. سالی که همه آنچه که بنا ساخته بود، ناگهان فرو ریخت و این فرو ریختن به اندازه ای تلخ بود که بابتش اشک بریزد. محمد بنا در المپیک از اصل خویشتن دور افتاد. مردی که بعد از چهار سال گوشه نشینی با سلام و صلوات آمده بود تا کشتی ورشکسته کشتی فرنگی را به کرانه موفقیت برساند اما ساحل کوپاکاپانا توفانی تر از آنی بود که بنا فکر می کرد و از کشتی پرعظمت فرنگی تنها زورقی شکسته به ساحل ریو رسید تا ناخدای کشتی فرنگی طاقت از کف داده و چهارگوشه تشک را ببوسد و از کشتی فرنگی خداحافظی کند. محمد بنا بعد از المپیک ریو روزه سکوت گرفت و از همه چیز برید و هرگز اطراف کشتی و ورزش دیده نشد.