*چرا در نیمه اول نیمکت نشین بودی؟ 

این اتفاق عجیبی نبود و تصمیم سرمربی به نیمکت نشینی من خلاصه شد. به هر حال مسابقاتی که داریم فشرده است هم در لیگ امارات هم در لیگ قهرمانان. چون سه روز یک بار باید به میدان برویم و این که در همه بازی ها بتوانی حضور کامل داشته باشی ممکن نیست. 

 *ولی وقتی وارد زمین شدی همه چیز عوض شد. یک گل زدی و یک پاس گل دادی و می توانستی گل سوم را هم بزنی، در آن لحظات چه اتفاقی افتاد؟ 

این نقش من در تیم است. من بازیکن باتجربه ای هستم و باید از این تجربه استفاده کنم چراکه می خواهم به تیمم کمک کنم. سال ها در این زمین بازی کردم و گوشه و کنارش را می شناسم شاید جزو آن دسته از بازیکنان باشم که اگر در فرم خوبم باشد بتوانم کارهای بزرگی انجام دهم (باخنده). 

 *این طور هم به نظر می آمد که حضورت از نظر روحی و روانی روی هواداران تاثیر زیادی گذاشت؟ 

بازی در نیمه دوم شرایط متفاوتی به خود گرفت ما چند حمله کردیم و این احساس به وجود آمد که می توانیم به پرسپولیس گل بزنیم وقتی تماشاگران حمایت کردند و من گل اول را زدم، روی تیم تاثیر مثبت گذاشت و باعث شد تا با روحیه بهتر کیفیت بالاتری از فوتبال مان را به معرض نمایش بگذاریم و به گل دوم هم رسیدیم چون امیدی که در تیم بود خوشحال کننده و روحیه ساز شد. به نظرم سرمربی در بین دو نیمه تصمیمات درستی اتخاذ کرد و به ما تفهیم کرد که برای برد به زمین برویم و این مسائل خیلی زود جواب داد. البته ما در نهایت این بازی را باختیم اما تجربه بزرگی برای ما بود به خصوص برای جوانان ما که احساس نکنند با درخشش مقطعی دیگر کار تمام شده است و بازی را برده اند.

 *وقتی گل دوم را زدید و بازی را در دست داشتید فکر می کردید در نهایت پرسپولیس برنده بازی شود؟ 

واقعا نه. واقعا نه. راستش را بخواهید ایران و تیم هایش همیشه من را یاد فوتبال آلمان می اندازند آن جمله معروف گری لینه کر که گفته "فوتبال یک بازی 90 دقیقه ای است که در پایان به سود آلمان تمام می شود" (باخنده) ما این موضوع را در مورد ایرانی ها بارها تجربه کردیم. بازیکنان ایرانی بسیار با کیفیت و مرموز هستند و بارها شده وقتی بازی در اختیار ما بوده نتیجه به سود تیم های ایرانی پایان یافته است. روحیه بازیکنان ایرانی و روحیه تیمی شان چنین است آنها هرگز تسلیم نمی شوند و تا ثانیه آخر بازی می کنند. 

 * برانکو سرمربی تو در الوحده بود، نظرت راجع به او چیست؟ 

برانکو مدتی در الوحده سرمربی ما بود. در ابتدای بازی به سمت ما آمد و صحبت گرمی با هم داشتیم. برانکو به عنوان سرمربی شخصیت خیلی خوبی دارد و من به او علاقمند هستم. وقتی بازی به دقایق پایانی نزدیک می شد من پیش خودم فکر می کردم برانکو حقه ای را رو خواهد کرد. او همیشه چیزی در آستین خود پنهان کرده و به همراه دارد. از جمله چیزهایی که تیم های او دارند استفاده خوب از ضربات کاشته است. در دقیقه آخر دو بازیکن شان پشت ضربه ایستگاهی پشت محوطه جریمه ایستاده بودند و ناگهان ضربه مستقیم تبدیل به چیپ شد تا دروازه ما برای بار سوم باز شود. من در لحظه آخر پیش خودم فکر کردم که "ببین بازیکن آنها ضربه مستقیم نمی زند بلکه چیپ می اندازد" اما دیگر دیر شده بود. در حقیقت ما نتوانستیم پیش بینی کنیم برانکو چه حقه ای به ما می زند اما او حقه اش را زد و بازی را از ما برد. این واقعیت را سباستین که شاگرد برانکو در الاتفاق بود هم زد و من پی بردم که حدسم راجع به این مربی اشتباه نبود. 

 *ما در ایران در خصوص دوستی تو با بازیکنانی همچون علی کریمی و فرهاد مجیدی شنیدیم؟ 

بله، من با بازیکنان ایرانی زیادی دوست هستم از کریمی، مجیدی و علی دایی بگیرید تا چند نفر دیگر. آنها همگی بازیکنان بزرگی در فوتبال آسیا و دنیا هستند که از میان آنها می توانم بگویم علی کریمی بهترین بهترین ها بود. آنها بازیکنانی هستند که فکر نمی کنم هرگز شبیه شان پیدا شود. مهاجمی مثل دایی، هافبکی مثل کریمی و دیگر بازیکنان پرشماری که در لیست بهترین های ایران قرار دارند. من به آنها بسیار احترام می گذارم اما در پرسپولیس هم بازیکنان خوبی داشتید، بازیکن شماره 7(سروش رفیعی) شماره 10(فرشاد احمدزاده)شماره 19 (وحید امیری) بسیار با کیفیت و ماهر بودند اما خب همان طور که گفتم علی کریمی بهترین بهترین ها است و من همیشه بازی های او را در پرسپولیس تعقیب می کردم و همیشه از بازی های خوب او و ارتباط مناسبش با طرفداران و آن چه میان شان می گذشت، لذت می بردم. 

 *وقتی بازی تو را می دیدیم به این فکر کردیم که چرا هیچ وقت در لیگ ایران تو را به عنوان بازیکن باشگاهی ندیدیم؟ 

من همیشه برای الوحده بازی کردم و تنها یک بار این تیم را در دوران فوتبالم ترک کردم اما باز هم برگشتم اینجا. الان دیگر 33 سالم است و بعید می دانم اتفاق دیگری برایم بیفتد و باید در همین تیم از فوتبال خداحافظی کنم.