پس از فرافکنی بیانیه گونه چند روز گذشته افتخاری مدیرعامل باشگاه استقلال در ستایش از عملکرد خود و سرمربی محبوب مغلوبش برابر العین! نوبت منصوریان بود تا به زعم خود پس از افتادن آب ها از آسیاب بعد افتادن استقلال از آسیا، روزه سکوتش را بشکند، سر از لاک خود بیرون آورده و با هواداران خشمگین استقلال سخن بگوید. وی ضمن عذرخواهی از هواداران استقلال همانند مدیر خود زمین و زمان را برای توجیه باخت تاریخی تیم دوم پایتخت به یک باشگاه عربی به هم دوخته است و با فرافکنی محض ضمن برشمردن عنوان دومی در لیگ ، برد دربی و برد السد بعنوان نکات مثبت کارنامه فصل قبل خود! مشخصا قیمت تیم مقابل و مشکلات مالی استقلال و نیز تلویحا عملکرد بد شاگردانش در بازی با العین و مشکلاتش با هیئت مدیره را دلایل باخت تحقیر آمیز استقلال قلمداد کرده است . البته بالعکس مدیرعامل این باشگاه که خود را وارث عملکرد بد مدیران قبل خود دانسته و بدون اشاره به ضرر و زیان وارده شده بخاطر عملکرد ضعیف خود به مجموعه استقلال تهران بخصوص در بخش جذب بازیکنان سکونشین و نیمکت نشین و مصدوم و دست آخر اخراج شده از استقلال خویشتن را اسیر بدهی یکصد میلیاردی باقیمانده از آنان معرفی کرده ، منصوریان سعی نموده است با واکس زدن کفش مدیران سابق استقلال! به قصد مصون ماندن از تیغ انتقادات آنها و یا حتی جلب حمایت و تأیید آنها ، منتقدان خود را استقلالی های غیرواقعی و دشمنان استقلال جلوه دهد. 

سعی داریم بعنوان شخصی که بیرون از گود نظاره گر این فرو افتادن از چاله به چاه استقلال بوده ایم و بدور از گرایش رنگی چند موضوع را برای کمک به استقلال تهران و هواداران این تیم بیان کنیم . علیرضا منصوریان بجای فرافکنی باید بداند که برای حل یک بحران اول باید پذیرفت که بحران وجود دارد. ولی ایشان ظاهرا هنوز ساز خود را کوک می کند! یعنی هنوز باور دارد اشکال از بازیکنانش بوده است و این آنچیزی است که در طول فصل همواره پس از هر ناکامی از زبان منصوریان برای توجیه شکست ، بازی بی برنامه و فاقد بار فنی استقلال در کنفرانس های خبری بعد بازی شنیده شده است ، بطوریکه او هرگز مسئولیت باخت تیم خود را به گردن نگرفته یا حداقل ما از او سراغ نداریم . شاهد ماجرا همین است که ایشان عنوان می کند با جذب چند بازیکن مشکلات حل می شود! آیا واقعا مشکل استقلال بازیکن است؟ به همین ترتیب بعنوان کسی که تیم دوم محبوبش منچستر یونایتد است هرگز به یاد نمی آوریم فرگی - سر الکس فرگوسن - که منصوریان در شروع مصاحبه از وی بعنوان اسطوره مربیگری جهان یاد می کند باخت را به گردن بازیکنانش انداخته باشد. چرا که تفکر مربی در زمین حرف اول و آخر را در جهان کنونی و حرفه ای فوتبال می زند. 

ایشان باخت به العین را یک اتفاق نادر می داند. بلی اتفاق نادر که برای استقلال و تیم هایی چون پاری سن ژرمن پیش آمد. اولا این کجا و آن کجا! شاید بتوان استقلال را از جنبه از هم پاشیدگی و اتخاذ تاکتیک اشتباه با پاریس سن ژرمن همسنگ دانست اما به این افراد که قصد کاهش تبعات این باخت و توجیه اشتباه خود را با اشتباه دیگران دارند ! که متأسفانه به یک عادت زشت در جامعه بدل شده است توصیه می کنیم از رؤیا بیرون آمده و حتی اگر لازم است روی دست راه بروند! و نیمه دیگر لیوان را ببیند تا بیش از این به شعور فوتبالی مردم اهانت نکنند. و باور کنند آنچه کارشان را غیرقابل توجیه می کند آنست که مقایسه بارسا با العین قیاس مع الفارق است. همسان پنداشتن تیم عربی بی استعداد العین با تیم بارسا که هر آن خلاقیت و استعداد و نوآفرینی تاکتیکی در آن موج می زند اگر اهانت به فوتبال ملی و مستعد و ناب ایرانی که آقای آسیاست نباشد قطعا اهانت به بارسا و فوتبال کاتالونیا محسوب می شود. ثانیا چه آن بازی و چه این یکی هردو برتری و توان تفکر مربی تیم مقابل بود که در شرایط بازی سخت به کار آمد. ثالثا برای ایشان دربی همچنان ملاک است چرا که باخت در آن به خروج ایشان می انجامید ولی برای پرسپولیس دربی ۸۴ بعد دربی۴ بر ۲ فقط یک بازی تدارکاتی بود ، زیرا مربی بزرگی چون برانکو به قهرمانی در لیگ و آسیا فکر می کرد و بازی بعد یعنی الکلاسیکوی ایران را برای روحیه بخشی به تیم رزرو کرد و همگان دیدند که آب از آب تکان نخورد چون هواداران پرسپولیس امروز به درک عمیقی از فوتبال و فلسفه فوتبالی هدفگذاری که برانکو در پرسپولیس حاکم کرده رسیده و خط برانکو را خوانده اند. امروز کسی در فوتبال ایران و آسیا به غیر استقلالی ها از باخت پرسپولیس در دربی حرف نمی زند و فقط حرف از قهرمانی مقتدرانه پرسپولیس و رکوردزنی های تیم محبوب آسیا و صعود مقتدرانه به مرحله بعد در آسیا جزو ۸ تیم برتر است. 

اتفاقا منصوریان بجای آنکه به برد خفیف مقابل السد در ضربات پنالتی و مقابل دیدگان ۸۰ هزار تماشاگر حاصل اتحاد سرخآبی ها ببالد ، باید بشدت نگران می شد و فکر اساسی می کرد اما توان پذیرش بحران نداشت. همان جا بود که زنگ خطر برای استقلال در بازی های آسیایی به صدا درآمد. برای تیمی که اوج آمال و آرزوهای سرمربی آن به برد دربی و دوم شدن در جدول با کمک صبا و داوری ها خلاصه شده بود، قطعا تبعاتش همان از دست دادن سه جام در یک فصل بود ، آنچه که قبلا هم نفت تهران منصوریان تجربه کرده بود. منصوریان آنجا هم به برد مقابل پرسپولیس افتخار کرد و همان ملاک انتخابش برای سرمربیگری استقلال شد! بگذارید مثالی بزنم. اگر برای پرسپولیس هم مانند استقلال همچنان ملاک بردن دربی بود که حمید درخشان را نگه می داشتیم که امپراتوری ژنرال آبی ها را درهم شکست. ولی پرسپولیس و استقلال نیاز به بزرگ شدن و بالغ شدن داشتند و دارند. امروز پرسپولیس بعکس رقیب سنتی خود نه تنها عاقل و بالغ شده که حتی عصای دست کیروش برای بلوغ تیم ملی شده است . اما استقلال با علیرضا منصوریان و افتخاری در گذشته و دلخوش به نتایج اتفاقی باقی مانده است، حتی به نسبت استقلال مدل مظلومی که دو جام را تا لحظات آخر فصل پانزدهم در دست داشت و تنها بخاطر ملاک قرارگرفتن نتیجه دربی ۸۲ و کودتای مهدی رحمتی هردو جام از دستان او سر خورد و یکی را به آغوش استقلال خوزستان و دیگری را به آغوش ذوب آهن گلمحمدی انداخت، پس رفت هم داشته است. درحالی که نفت پس از خروج منصوریان با علی دایی که بزرگ فکر می کند، قهرمان حذفی شده و سهمیه مستقیم آسیا گرفته است و پرسپولیس مدل برانکو مقتدرترین قهرمان تاریخ ایران و جزو ۸ تیم برتر آسیا شده است. 

سخنان وی در بخش دیگر تأسفبارتر است. احتمالا منظور ایشان از استقلالی های واقعی هوادارانی است که با زور پنجه بکس و زنجیر چند بوقچی دم برنمی آورند،وگرنه نه در فضای مجازی کسی با تعریف منصوریان از هوادار واقعی همخوانی دارد و نه در فضای حقیقی کسی استقلالی تر از امثال زرینچه، آرش برهانی، امیرحسین صادقی، روشن، مظلومی و نوازی و ... وجود دارد که منصوریان هرگز نظرات آنان را برنتافته است! منظور ایشان را از آنهایی که ستاد بحران تشکیل دادند درک نکردیم! اگر منظورشان افرادی در هیئت مدیره استقلال است که حتما حق امثال زمانی است که به عنوان عضوی از هیئت مدیره آبی ها و کسی که زودتر از هرکس دیگر بحران را درک کرد و پذیرفت، بخواهد از بحران ایجاد شده توسط منصوریان و افتخاری خلاصی پیدا کند. ولی اگر منظور ایشان نمایندگان خانه ملت است که ما هم از این جنبه که به باخت یک تیم محلی و منطقه ای از ایران به یک تیم منطقه ای از امارات نباید جنبه ملی داده می شد در حالی که فوتبال ملی ایران بر سر آسیا آقایی می کند ! با ورود مجلسیان به موضوع باخت یک باشگاه رده چندمی در آسیا و جهان مخالفیم و باور داریم که اگر زمانی قرار بود از نمایندگان مردم در مجلس خرج کند ، این ورود و بررسی باید از جنبه آن می بود که به اهانت کایو لوکاس بازیکن بی هویت العین امارات به ملت ایران در ویدئوی پخش شده از او و نیز سکوت و موضع انفعال تعجب برانگیز تاج و کفاشیان رسیدگی کند که البته ظاهرا اینگونه نیست. اگر هم اشاره منصوریان به فتح اله زاده مدیر عامل محبوب نسل نوجوان و خام استقلال است که خب وی قبلا هم با تحریک هواداران جوان و نوجوان استقلال در روزنامه استقلال جوان یکی از عوامل برکناری پرویز مظلومی و از دست رفتن دو جام و افتادن استقلال به حال و روز کنونی بوده است و میل وافر او به رسیدن به صندلی مدیریت استقلال علی رغم پرونده باز قضایی وی ابزار وی را توجیه می کند.

در باب بی پولی و بحران استقلال در نقل و انتقالات نیز باید گفت که منصوریان خود شاهد بوده است که بارها با کمترین مشکل از وزیر و وکیل و فدراسیون و حتی وزیر خارجه به یاری استفلال آمدند و بدهی استقلال را از منابع مالی فدراسیون در خارج کشور پرداختند! حمایتی که هیچ گاه از پرسپولیس نشد . از طرفی مگر کم کاری افتخاری باعث نشده است تا پرونده های استقلال بجای آنکه اعتراض به رأی بخورد و حداقل زمان بخرند ، قطعی شده و به حکم محرومیت بیانجامد؟ تاوان این را هم باید دیگران پس بدهند؟ 

آقای منصوریان! استقلالی های واقعی به زعم شما را نمی دانیم ولی قاطبه استقلالی ها و اهالی فوتبال عملکرد شما و افتخاری را ضعیف و خارج از شأن استقلال و فوتبال ایران ارزیابی می کنند. ای کاش بجای فرافکنی و اداهای پوپولیستی، بحران را بپذیرید و کار را به دست کاردان بسپارید وگرنه سال بعد برسر چهار راهی دربی ، قهرمانی لیگ ، قهرمانی حذفی و باشگاههای آسیا گیج و مبهوت خواهید ماند و چه بسا له خواهید شد. استقلال که بجای خود ، خودتان را هم خواهید سوخت!