نقطه ضعف بزرگ در راه قهرمانی آسیا
پرسپولیس مقابل الوصل دو بار درست پشت محوطه جریمه صاحب ضربه ایستگاهی از بهترین موقعیت شد.
به گزارش پیروزی دیلی، پرسپولیس مقابل الوصل دو بار درست پشت محوطه جریمه صاحب ضربه ایستگاهی از بهترین موقعیت شد اما از هیچ کدام از این ضربات استفاده نکرد و به راحتی این شانس‌های گل را از دست داد در حالی که شاید با گل کردن یکی از این موقعیت‌ها بازی را برای خودش راحت‌تر می‌کرد و البته از استرس رسیدن به پیروزی تا لحظه آخر دور می‌شد. دفعه اول سیامک نعمتی با شوتی محکم و مستقیم توپ را به فضای بالای دروازه شلیک کرد و بار دوم نقشه غلطی که بازیکنان ریخته بودند باعث شد توپ بعد از ضربه نرم ماهینی با دفع راحت بازیکنان الوصل مواجه شود. در بار اول که دوربین بعد از ضربه نعمتی چهره برانکو را به تصویر کشید سرمربی پرسپولیس فوق‌العاده عصبانی و شاکی بود و واکنشی عجیب و غریب نشان داد گویی که به خاطر از دست رفتن این شانس بسیار عصبانی و ناراحت شده است.
اینجا همان جایی بود که شاید در مراحل بالاتر و در راه بزرگی و رسیدن به‌عنوان قهرمانی تفاوت پرسپولیس را با برخی تیم‌های بزرگ و پرمهره آسیا در شرق و غرب مشخص می‌کند.
فصل قبل وقتی دو تیم چینی شانگهای و گوانگژو در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان به هم برخورد کردند شانگهای در بازی رفت با 4 گل برنده شد و همه صعود این تیم را قطعی می‌دانستند اما در بازی برگشت ورق برگشت و این بار گوانگژو اورگرانده بود که با 4 گل برنده شد و بازی به وقت‌های اضافه کشیده شد. در وقت‌های اضافه باز هم گوانگژو یک گل دیگر به ثمر رساند تا معجزه را تکمیل کند و این تیم چینی بزرگترین بازگشت لیگ قهرمانان آسیا را رقم بزند اما هالک تنومند که البته مثل بیشتر برزیلی‌ها تکنیک بالایی هم دارد با یک ضربه ایستگاهی دیدنی نتیجه را 5 بر یک کرد و همین تک گل زده در خانه حریف کافی بود تا شانگهای به نیمه‌نهایی صعود کند و حریف اوراواردز ژاپن - که در نهایت قهرمان رقابت‌ها شد- باشد.
پرسپولیس مدت‌هاست از نداشتن یک بازیکن خلاق که قابلیت گل کردن ضربات ایستگاهی را داشته باشد رنج می‌برد. در دهه 80 و 90 که پرسپولیس نسبت به بسیاری از سال‌های قبل از آن از حیث بازیکنان شاخص در مضیقه بود یا حداقل اینکه به آن اندازه بازیکن شاخص و تعیین‌کننده در اختیار نداشت، بعضا و در مواردی نادر بازیکنانی بودند که در ضربات ایستگاهی تیم‌شان را به گل می‌رساندند اما طی 20-15 سال اخیر شاید پرسپولیس همواره از فقدان یک بازیکن کاشته زن متبحر و به عبارت خودمانی«اینکاره»رنج می‌برده است.
دهه 50 و در آن تیم پرستاره، علی پروین استاد ضربات ایستگاهی بود. پروین در دهه چهارم زندگی‌اش و حتی بعد از چهل سالگی نیز از این حربه برای گلزنی استفاده می‌کرد ضمن اینکه ناصر محمدخانی اعجوبه خوش‌تکنیک سرخ‌ها هم در این زمینه فوق‌العاده بود. اواخر دهه 60 و ابتدای دهه 70 حمید درخشان یکی از اساتید این ضربات تعیین‌کننده بود ضمن اینکه فرشاد پیوس هم ضربات خوبی می‌زد اما نه به اندازه محمدخانی و پروین.
بعد از آنها علی دایی در مقاطع کوتاهی که برای پرسپولیس بازی کرد این کار را به خوبی انجام داد یا کریم باقری نیز با فرم شوت محکم مستقیم چندین بار از این طریق موفق به گلزنی شد. در دهه 70 و 80 بازیکنانی مثل حلالی، کاظمیان، جباری و کاویانپور بعضا ضربات ایستگاهی زیبا و دقیقی می‌زدند اما واقعیت این است که هر چه جلوتر آمدیم پرسپولیس در این زمینه فقیر و فقیرتر شد تا جایی که امروز اصلا بازیکنی با چنین قابلیت مهمی در اختیار ندارد.
اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 بسیاری از اهالی فوتبال با اشاره به اینکه پرسپولیس پر از بازیکن متوسط شده از مدیریت این باشگاه و مربیانی که با سلایق شخصی‌شان تیم می‌بستند، ایراد می‌گرفتند و طبیعی بود در چنین شرایطی دنبال بازیکنی با قابلیت گل کردن ضربات ایستگاهی نگردند اما سوال بزرگ این است که در دو سه فصل اخیر که پرسپولیس دوباره به اصل خودش برگشته و بازیکنان با کیفیت و ملی‌پوش زیادی داشته چرا از این منظر در فقر مطلق به‌سر می‌برد؟
طی دو فصل گذشته نفراتی مثل رامین رضاییان، محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، در مقطعی سروش رفیعی یا مهدی طارمی وقتی پرسپولیس صاحب ضربه ایستگاهی می‌شد پشت توپ می‌رفتند و حتی ازدحام نفرات در آن منطقه این ذهنیت را ایجاد می‌کرد که این ضربه ایستگاهی چقدر مدعی دارد و چند نفر برای گل کردن این موقعیت خیز برداشته‌اند اما واقعیت لحظاتی بعد عیان می‌شد؛ اینکه هیچ کدام از نفرات مدعی در این زمینه تبحر لازم را ندارند و ضربات مستقیم‌شان یا بی‌دقت، کم جان و فاقد خلاقیت لازم است یا با اطلاع خودشان از این همه ضعف به صورت سانتر و ارسال نواخته می‌شود.
حالا هر چقدر هم که به ذهن‌تان فشار بیاورید خیلی سخت است که آخرین گل پرسپولیس در رقابت‌های مختلف که با ضربه ایستگاهی زده شده باشد را به خاطر بیاورید، در شرایطی که تیمی با آرزو و امید رسیدن به قهرمانی آسیا و رقابت با بزرگان لیگ قهرمانان حتما باید از چنین بازیکنی بهره ببرد و در مواقع بحرانی از این مزیت ستاره‌هایش استفاده کند. بازیکنانی که با استفاده از نبوغ، خلاقیت و تکنیک‌شان با گل کردن این ضربات کاشته تفاوت‌ها را در بازی‌های بزرگ، فشرده و فوق‌العاده نزدیک رقم می‌زنند و به تنهایی تیم‌شان را بالا و بالاتر می‌برند.